Joba 24

1 Balae tih Tlungthang taeng lamkah a tue te a khoem uh pawh. Amah aka ming, amah aka ming loh a khohnin te hmu uh pawh.

Kvi hev’kje Allvald tider set? Kvi ser hans vener ei hans dagar?

2 Rhilung a rhawt uh, tuping a rhawth uh tih a luem sak uh.

Dei fører deildesteinar burt, stel fe og sender det på beite,

3 Cadah kah laak te a vai pah tih, nuhmai kah vaito te a laikoi pa uh.

tek asnet frå den faderlause; tek kui enkja eig i pant.

4 Khodaeng rhoek te longpuei lamloh a tulh tih, khohmuen kah mangdaeng rhoek khaw rhenten a thuh.

Driv fatigfolk frå vegen burt; alt landsens småfolk kryp i skjol;

5 Amamih kah bisai la khosoek ah kohong marhang bangla pawk uh coeng ke. Amah ham kolken maeh neh camoe ham buh khaw a toem uh.

Lik ville asen fer dei ut til øydemarki med sitt stræv; og veidefang på ville heid er maten borni deira fær.

6 Lohma ah a kamvuelh te a ah, a ah uh tih halang misurdum kah a yoep uh.

Dei haustar mark ved nattetid, og gudlaus manns vinhage plundrar.

7 Pumtling rhoek te pueinak tling la a rhaehba sak uh tih, khosik vaengah himbai mueh uh.

Um natti nakne, utan klæde, dei hev for kulden inkje dekkje.

8 Tlang kah cingtui loh a het uh tih, hlipyingnah a om mueh la lungpang a kop uh.

Dei våte vert av regn på fjell, held seg i bergufs utan livd,

9 Cadah khaw rhangsuk lamloh a suh uh tih, mangdaeng rhoek te a laikoi.

Ein farlaus lyt frå moderbarm ein armings klæde gjeng i pant.

10 Pumtling loh pueinak tling la van tih, bungpong doela canghmoek a puen.

Dei nakne gjeng og klædelause, i hunger dei på kornband dreg.

11 A pangbueng ah situi a kuelh tih va-am a cawt uh lalah tui hal uh.

Dei kreistar olje innum murar, dei persar vin og tyrster lel.

12 Khopuei lamkah hlang rhoek loh nguekcoi uh tih, duekrhok hinglu loh bomnah a bih. Tedae Pathen loh a hohap te a dueh moenih.

Frå byen høyrest styn av menner, og gjenomstungne skrik um hjelp, men Gud ser ei slik meningsløysa.

13 Amih te vangnah aka tloelh lakli ah om uh tih a longpuei hmat uh pawh. Te dongah a hawn ah khosa uh pawh.

Det finst og fiendar åt ljoset; dei kjenner ikkje ljossens vegar og held seg ei på ljossens stigar.

14 Hlang aka ngawn loh vangnah hnukah thoo tih, mangdaeng neh khodaeng te a rhaem. Khoyin ah hlanghuen bangla om.

Ved dagsprett mordaren stend upp, slær arm og fatig mann i hel, um natti er han so som tjuven.

15 Samphaih mik loh hlaemhmah a lamtawn. Hlang mik loh kai m'mae mahpawh a ti dongah, a maelhmai te a huephael la a khueh.

Horkaren spæjar etter skyming; han tenkjer: «Inkje auga ser meg.» Sitt andlit gøymer han med maska.

16 A hmuep vaengah im a muk. Khothaih ah amih te a tlaeng uh tih, vangnah te ming uh pawh.

I myrkret bryt dei inn i hus, dei som ved dag seg inne stengjer dei seg inne; av ljoset vil dei ikkje vita.

17 Dueknah hlipkhup mueirhih neh a hmat uh rhoi dongah dueknah hlipkhup te mincang neh amih taengah rhenten thoeng.

Myrk natt er morgon for deim alle; for natteskræmslorne dei kjenner.

18 Anih te tui hman ah hoeptuep. Amih kah hmakhuen te diklai ah a tap dongah, misurdum kah longpuei la mop voel pawh.

Snøgt fer han yver vatnet burt, bannstøytt vert jordi hans i landet; til vinberg gjeng han ikkje meir.

19 Rhamrhae neh kholing ah, tui khaw rhaeng tih vuelsong khaw saelkhui ah tholh coeng. (Sheol h7585)

Som snøvatn kverv for turk og hite, so gløyper helheim deim som synda. (Sheol h7585)

20 A bung loh anih a hnilh hil ah a rhit te a poek voel pawt hil a tui sak. Tedae dumlai tah thing bangla tlawt.

Av moderlivet gløymd han er, og makkar mettar seg på honom; det ingen er som minnest han; so brotsverk brest liksom eit tre.

21 Ca aka cun mueh caya aka luem puei neh nuhmai khaw loha pawh.

Han plundra ho som ikkje fødde, som ufør var til barne-eign; mot enkja gjorde han’kje vel.

22 Aka lueng pataeng a thadueng neh a kuel tih thoo mai dae hingnah dongah tangnah om pawh.

Men han styd valdsmann med si kraft, og dei fær atter standa upp som hadde mist all von um livet.

23 Anih te ngaikhuek la pae saeh lamtah hangdang saeh. Tedae Amih longpuei ah a mik a paelki.

Han styd deim so dei liver trygt, hans augo vaktar deira vegar.

24 Bet a pomsang uh vaengah amih te pahoi om uh pawt tih tlumhmawn uh. A pum la a buem uh tih cangmo vueilue bangla a baih uh.

Høgt stig dei, brått - dei er’kje meir - dei sig og døyr som alle andre, vert skorne av som aks på strå.

25 Te pawt koinih unim kai aka laithae sak? Ka ol he a hong bangla a khueh mako,” a ti.

Er det’kje so? Kven legg imot? Kven gjer no mine ord um inkje?»