< Joba 19 >
2 “Me hil nim ka hinglu na pae sak vetih, ol neh kai nan phop uh ve?
«Kor lenge vil mi sjel de harma og krasa meg med dykkar ord?
3 Voei rha ka hmai na thae sak uh coeng, kai nan toeh te na yak pawh.
Ti gonger hev de no meg spotta; de skjemmest ei å krenkja meg.
4 Ka taengah ka tholh a rhaeh pueng dongah, ka palang tueng pataeng ngawn.
Hev eg i røyndi mistak gjort, dei mistak er mi eigi sak.
5 Kai soah na pantai mai tih, kai kokhahnah bangla kai taengah na tluung tueng pai.
Vil de dykk briska imot meg, som um eg lid mi skam med rette?
6 Pathen loh kai n'khun sak tih, amah kah tluum te ka kaepvai ah a vael.
Hugs på at Gud hev bøygt meg ned og spana kringum meg sitt garn.
7 Kuthlahnah te ka doek tih bomnah ka bih cakhaw, n'doo pawt dongah tiktamnah om pawh.
Eg ropar: «Vald!» - men eg fær’kje svar; eg ropar: «Hjelp!» men fær’kje rett.
8 Ka caehlong he a biing tih ka muk tloel. Ka hawn ah a hmuep a khueh.
Han stengjer vegen for min fot, og myrker legg han på min stig.
9 Kai kah thangpomnah te kai dong lamloh a pit tih ka lu dongkah rhuisam khaw a dul.
Min heidersklædnad drog han av; han frå mitt hovud kransen tok.
10 Kai kaepvai lamloh m'palet tih ka pongpa vaengah ka ngaiuepnah he thing bangla a puen.
Mi vern han braut, so eg gjekk under, mi von sleit han lik treet upp.
11 A thintoek he kai taengah a sai vaengah, kai he amah taengah a rhal bangla m'moeh.
Hans vreide logar meg imot, og for ein fiend’ held han meg.
12 Anih kah caem te rhenten ha pawk uh tih, a longpuei te kai m'picai thil uh. Te phoeiah ka dap ah pin rhaeh uh.
Hans skarar stemner fram mot meg; dei brøyter seg ein veg mot meg og lægrar seg kring tjeldet mitt.
13 Ka manuca rhoek kai taeng lamloh lakhla coeng tih, ka ming rhoek khaw kai lamloh kholong uh coeng.
Han dreiv ifrå meg mine frendar, og kjenningar vart framande.
14 Ka yoei uh rhoek loh n'toeng uh tih, ka ming uh rhoek loh kai n'hnilh uh coeng.
Skyldfolki held seg burte frå meg, husvenerne hev gløymt meg burt.
15 Ka im pah neh ka salnu rhoek loh, kholong bangla kai m'poek uh. Amih mikhmuh ah kholong hlang la ka om.
For hjon og tenar er eg framand; dei held meg for ein ukjend mann.
16 Ka sal te ka khue dae oei pawh. Anih te ka ka neh ka hloep.
Ei svarar drengen på mitt rop. Eg må med munnen tigga honom;
17 Ka mueihla he ka yuu taengah a kholong pah tih, ka bungko kah ka ca rhoek taengah khaw rhennah ka bih.
min ande byd imot for kona, eg tevjar ilt for mine sambrør.
18 Casenca rhoek long pataeng kai he n'hnaep uh tih, ka thoh vaengah kai he n'thui uh coeng.
Jamvel smågutar spottar meg, når eg stend upp, dei talar mot meg.
19 Ka baecenol dongkah hlang boeih loh kai n'tuei uh tih, ka lungnah he kamah taengah poehlip uh.
Dei styggjest for meg mine vener, og dei eg elska, snur seg mot meg.
20 Ka vin neh ka saa hil khaw ka rhuh dongla kap tih, ka no dongkah nohli neh ka loeih.
Min kropp er berre skin og bein, snaudt hev eg endå tannkjøt att.
21 Ka hui rhoek nangmih loh kai n'rhen uh, kai n'rhen uh. Pathen kut loh kai he m'ben coeng.
Hav medynk, medynk, mine vener! Gud hev meg råka med si hand.
22 Balae tih Pathen bangla kai nan hloem uh. Kai saa lamkah khaw na hah uh hae mahpawh.
Kvifor skal de som Gud meg jaga, og vert ei mette av mitt kjøt?
23 Kai ol a daek uh te unim a paek bal. Cabu dongkah bangla a unim a paek vetih a taem uh ve?
Å, gjev at mine ord vart skrivne, og i ei bok vart rita inn,
24 Thi cacung neh kawnlawk te, lungpang dongah a yoeyah la a dae uh.
ja, vart med jarnmeitel og bly for ævleg tid i berget hogne!
25 Kai tah kai aka tlan te hing tih, hmailong kah laipi dongah thoo ni tila ka ming.
Eg veit at min utløysar liver, til sist han yver moldi kjem.
26 Ka vin hnukah he hluep uh cakhaw, ka saa dongah Pathen ka hmuh bitni.
Og når mi hud er øydelagd, ut frå mitt kjøt då ser eg Gud,
27 Kai kamah long khaw ka hmuh vetih, ka mik long khaw a hmuh pueng ni. Te dongah ka rhang kah ka kuel loh rhalawt te a hue moenih.
eg honom ser som venen min, mitt auga ser det, ingen framand! Å, nyro lengtar i mitt liv!
28 Ka khuikah ol hnun a hmuh parhi te, ‘Anih te metlam n'hloem eh?’ na ti uh akhaw,
De segjer: «Me vil jaga honom!» - som um orsaki låg hjå meg!
29 nangmih te cunghang hmai ah bakuep uh laeh. Amah dumlai tah dumlai bangla na ming uh hamla cunghang lamloh thaesainah kosi om coeng,” a ti.
Men de lyt agta dykk for sverdet; for vreide vert ved sverdet straffa. Og de skal vita: domen kjem.»