Suencuek 29
1 Te phoeiah Jakob loh a khoa kan tih khothoeng ca rhoek kah khohmuen la cet.
Toen begaf Jakob zich weer op weg, en ging naar het land der Oosterlingen.
2 Te vaengaha sawt hatah lohma kah tuito khaw, tekah tuito lamkah tui te tupinga tul dongah tuping loh a kaepah pathumlaa kol uh khaw, tuito kah a rhai kah lungrhang te khaw lawta hmuh.
Daar zag hij in het veld een put, waarbij drie kudden schapen waren gelegerd; want uit die put werden de kudden gedrenkt. Daar de steen, die de put bedekte, groot was,
3 Te la tuping boeiha tingtun vaengah tuito rhai kah lungto tea paluet uh tih boiva tea tul uh. Te phoeiah lungto te tuito kah a rhai ah amah hmuen laa khueh uh.
rolde men eerst de steen van de opening van de put, als alle kudden daar waren verzameld; en als men de kudden had laten drinken, wentelde men de steen weer op zijn plaats, op de opening van de put.
4 Te dongah Jakob loh amih te, “Ka manucarhoek nangmih he me lamkah rhoek lae,” a tinah hatah, “Kaimih he Haran lamkah ni,” a ti uh.
Jakob sprak hen aan: Broeders, waar komt gij vandaan? Zij antwoordden: Wij zijn van Charan.
5 Te phoeiah amih te, “Nakhaw capa Laban tena ming uh a? a tinah hatah, “Ka ming uh ta,” a ti uh.
Hij vervolgde: Kent gij dan Laban, den zoon van Nachor? Zij zeiden: Ja!
6 Te dongah Jakob loh amih taengah, “Anih tea sading ngawn a? a tinah hatah, “A sading tih a canu Rakhel khaw boiva neh halo ke,” a ti na uh.
Hij vroeg hun: Gaat het hem goed? Ze zeiden: Uitstekend; zie, daar komt juist zijn dochter Rachel aan met de kudde.
7 Te vaengah, “Kho muep om pueng ta he, boivaa tingtun tue moenih. Boiva te tuitul, te phoeiah hlah lamtah luem sak,” a ti nah.
Toen hernam hij: Het is nog volop dag, en nog lang geen tijd, om de kudden bijeen te drijven; geeft dus de kudden te drinken, en laat ze nog grazen.
8 Tedae amih loh, “Tupingrhoek boeih tingtun tih tuito rhai lamkah lungto te ka paluet uh daengah ni boiva khaw tui ka tuluh. Ka paluet thai uh pawt atah ka tul uh thai pawh,” a ti uh.
Ze zeiden: Dat kunnen we niet, voordat alle kudden bijeen zijn; dan wordt de steen van de put gewenteld, en kunnen we het vee te drinken geven.
9 Amih te a voek li vaengah Rakhel loh a napa kah tu dawn ham tu neh ha puei uh.
Nog was hij met hen in gesprek, toen Rachel naderde met de kudde van haar vader; want zij was een herderin.
10 Tedae Jakob loh a nupu Laban canu Rakhel te khaw, a nupu Laban kah boiva te khawa hmuh vanbangla Jakobte thoeih tih tuito rhai lamkah lungto tea paluet. Te phoeiah a nupu Laban kah boiva te tui a tul pah.
Zodra Jakob Rachel, de dochter van zijn oom Laban, met de kudde van zijn oom Laban zag, trad hij vooruit, om de steen van de putopening te wentelen en de kudde van zijn oom Laban te drenken.
11 Te phoeiah Jakob loh Rakhel tea mok dae a ola huel tih rhap.
Daarop kuste Jakob Rachel, en weende hardop.
12 Tedae Jakob loh Rakhel taengah amahte a napa kah huiko neh Rebekah capa ni tilaa puen dongah Rakhel te yong tih a napa taengah puen.
En toen Jakob Rachel had meegedeeld, dat hij de neef van haar vader was en de zoon van Rebekka, ging Rachel het vlug aan haar vader vertellen.
13 Laban long khaw a ngannu capa Jakob kah olthang tea yaak van neh anih doe ham yong tiha kop phoeiaha mok tih amah im laa khuen vaengah hekah olka boeih te Laban taengaha tae pah.
Zodra Laban het nieuws over Jakob, den zoon van zijn zuster, vernam, liep hij hem tegemoet, omhelsde en kuste hem, en leidde hem zijn huis binnen. Daar vertelde hij Laban al wat er gebeurd was.
14 Te dongah Laban loh Jakob taengah, “Nang tah kamah rhuh neh saa pai ni,” a ti nah. Tedae anih taengaha khohnin hla la puet kho a sak.
En Laban zeide hem: Waarachtig, gij zijt mijn gebeente en vlees! En hij bleef een volle maand bij hem.
15 Te vaengah Laban loh Jakob taengah, “Nang he kamah huiko la na om dongaha hoeihae lam a kai taengah na thohtat eh? Kai taengah na thapang te thui,” a ti nah.
Daarna zei Laban tot Jakob: Zoudt ge, omdat ge mijn broeder zijt, mij dienen om niet? Zeg me, wat voor loon ge wilt hebben.
16 Te vaengkah Laban canu rhoi tah, a ham mingte Leah tih, a noe ming te Rakhel la om.
Nu had Laban twee dochters: de oudste heette Lea, de jongste Rachel;
17 Te vaengah Leah kah a mikte mongkawt dae Rakhel tah a suisak sakthen neh mueimae sakthen la om.
Lea had fletse ogen, maar Rachel was kloek van gestalte en knap van uiterlijk.
18 Tedae Jakob loh Rakhel tea lungnah dongah, “Na canua noe Rakhel ham nang taengah kum rhih ka tho ka tat ni,” a ti nah.
En daar Jakob Rachel beminde, gaf hij ten antwoord: Ik zal u zeven jaar dienen voor Rachel, uw jongste dochter.
19 Te dongah Laban loh, “Hlang tloe te ka paek lakah nang taengah anih kan paekte then ngai tih kamah taengah khosa mai,” a ti nah.
En Laban antwoordde: Ik geef ze liever aan u dan aan een vreemde; blijf dus bij mij.
20 Te vaengah Jakob loh Rakhel ham kum rhih thotat dae anih te a lungnah dongah a mik ah hnin at bangla om.
Zo diende Jakob om Rachel zeven jaar lang; doch ze leken hem maar enkele dagen, zoveel hield hij van haar.
21 Te phoeiah Jakob loh Laban te, “Ka khohnin khaw cup coeng tih ka yuu te m'pae lamtah anih taengah ka yalh pawn ni,” a ti nah.
Toen zei Jakob tot Laban: Geef mij mijn vrouw; want mijn tijd is om, en ik wil gemeenschap met haar houden.
22 Te dongah Laban loh te hmuen kah hlang boeih tea coi tih buhkoknaha saii.
Nu nodigde Laban alle mannen van de stad uit, en richtte een feestmaal aan.
23 Tedae hlaema pha vaengah tah a canu Leah tea khuen tiha paek dongah anih taengah Jakob yalh.
Maar toen het avond was geworden, haalde hij zijn dochter Lea, en leidde haar tot hem; en hij hield gemeenschap met haar.
24 Te phoeiah Laban loh a canu Leah taengah amah kah taengom Zilpah te taengomlaa paek.
Laban gaf zijn dienstmaagd Zilpa mee als slavin voor zijn dochter Lea.
25 Tedae mincang ah tah Leah te tarhaa om pah. Te dongah Laban te, “Kai taengah balaena saii he? Rakhel ham nang taengah ka thoh ka tat moenih a? Tedae balae tih kai nan phok,” a ti nah.
De volgende morgen: daar was het Lea! Nu zei hij tot Laban: Wat hebt ge me nu gedaan? Heb ik u niet om Rachel gediend? Waarom hebt ge me dan bedrogen?
26 Te vaengah Laban loh, “Kaimih kho ah caming hlanaha noea paek ham tea saii noek moenih.
Laban antwoordde: Het is hier in ons land geen gewoonte, om de jongste vóór de oudste uit te huwen.
27 Tahae yalh he a boeih phoeiah kai ham kum rhih koepna thohtat atah tekah thohtatnah yuengla anih te nang taengah kan paek bal ni,” a ti nah.
Breng dus eerst maar met deze de bruiloftsweek door, dan zal ik u ook de andere geven, als ge me opnieuw zeven jaren wilt dienen.
28 Te dongah Jakobloh a saii van tih tekah yalha boeih phoeiah a canu Rakhel te anih yuu la amah taengaha paek.
Jakob deed het, en bracht met haar de bruiloftsweek door. Toen gaf Laban hem zijn dochter Rachel tot vrouw.
29 Te phoeiah Laban loh a canu Rakhel taengah amah kah taengom Bilhahte taengom laa paek.
Laban gaf aan zijn dochter Rachel zijn dienstmaagd Bilha als slavin mee.
30 Te vaengah Rakhel taengaha yalh bal hatah Rakhel te Leah lakaha lungnah ngai dongah anih ham kum rhih koep thotat.
Ook met Rachel had Jakob gemeenschap; en hij hield meer van haar dan van Lea. Zo diende hij hem opnieuw zeven jaren.
31 Leah te a hnoel te BOEIPAloh a hmuh dongah a bung tah a ong. Tedae Rakhel te a yaa sak.
Toen Jahweh zag, dat Lea achteruit werd gezet, opende Hij haar schoot, terwijl Rachel kinderloos bleef.
32 Te dongah Leahte pumrhih tih capaa cun hatah, “BOEIPA loh kai kah phacipphabaem tea hmuh tih ka va loh kai n'lungnah taktak pawn ni,” a ti. Te dongah a mingte Reubena sui.
Lea werd zwanger en baarde een zoon. Zij noemde hem Ruben, want ze zeide: Jahweh heeft mijn ellende gezien; nu zal mijn man van mij houden.
33 Te phoeiah koep pumrhih tih capaa cun hatah, “Kai n'hnoel te BOEIPAloh a yaak dongah he khaw kai m'paek,” a ti. Te dongah anih mingte Simeona sui.
Zij werd een tweede maal zwanger, en baarde een zoon. Nu sprak zij: Jahweh heeft gehoord, dat ik een verschoppeling ben, en heeft mij ook dezen gegeven. En ze noemde hem Simeon.
34 Te phoeiah koep pumrhih tih capaa cun hatah, “Anih ham capa voei thum ka cun pah dongah ka va loh kai taengah naep pawn ni,” a ti. Te dongah anih mingte Levia sui.
Nog eens werd ze zwanger, en baarde een zoon. En ze sprak: Nu zal mijn man zich toch wel aan mij hechten; want ik heb hem al drie zonen gebaard. Daarom noemde zij hem Levi.
35 Te phoeiah koep pumrhih tih capaa cun hatah, “BOEIPA te voei vai khaw ka uem eh?,” a ti. Te dongah anih mingte Judaha sui. Te phoeiah a ca cun te duem.
Opnieuw werd ze zwanger en baarde een zoon. En ze sprak: Nu loof ik Jahweh! Daarom noemde zij hem Juda. Daarna kreeg zij een geen kinderen meer.
