< Suencuek 27 >

1 Tedae Isaak te a patong vaengah a mik hmang tih tueng pa pawh. Te vaengah a capaa ham Esau tea khue tih, “Ka capa,” a tinah hatah a taengah, “Kai ni he,” a ti nah.
Då Isak var gamall vorten, og tok til å dimmast på syni, so han ikkje kunde skilja, då kalla han til seg Esau, eldste son sin, og sagde: «Du son min!» Og Esau svara: «Ja, her er eg!»
2 Te phoeiah, “Ka patong coengtih ka dueknah khohnin khaw ka ming moenih he.
Då sagde han: «No er eg gamall vorten og veit ikkje kva dag eg kann døy.
3 Te dongah na hnopai, na liva neh na liite lo laeh. Te phoeiah pongah cet lamtah kai ham lampu sakah han yuep laeh.
Tak no du veidegogni di, pilehuset og bogen, og gakk ut i marki, og veid meg noko vilt,
4 Te phoeiah ka ngaih vanbangla kai ham antui saii lamtah ka taengla han khuen. Ka ca saeh lamtah ka hinglu loh ka duek hlan ah nang te yoethen kan pae eh?,” a ti nah.
og laga ein god rett åt meg, soleis som du veit eg likar det, og kom so inn til meg med det; då vil eg eta, so sjæli mi kann få velsigna deg, innan eg døyr.»
5 Isaak loh a capa Esau taengaha thui vaengah Rebekahloh a yaak. Te dongah Esau tah pong ah maeh loh ham saa yuep la cet.
Og Rebekka lydde på at Isak tala til Esau, son sin. So gjekk Esau ut i marki og vilde veida noko vilt og hava med seg heim.
6 Te vaengah Rebekah loh a capa Jakob tea uen tih, “Na pa loh na maya Esau tea voek coeng ne.
Då sagde Rebekka med Jakob, son sin: «Høyr her!» sagde ho, «eg lydde på at far din tala til Esau, bror din, og sagde:
7 'Sakahte kai taengah han khuen lamtah kai ham antui saii laeh. Te phoeiah ka ca saeh lamtah ka duek hlan ah BOEIPA hmuh ah nang yoethen kan pae eh,’ a tinah te ka yaak coeng he.
«Kom heim med noko vilt, og laga ein god rett åt meg, so eg fær eta; då vil eg velsigna deg for Herrens åsyn, innan eg døyr.»
8 Te dongah ka ca, kai loh nang kan uen bangla ka ol he ngai laeh.
Lyd no du meg, son min, og gjer som eg segjer deg fyre.
9 Boiva taengla cet lamtah maae caa then panit te kamah taengla han khuen laeh. Te phoeiah na pa hama ngaih bangla antui ka saii eh.
Gakk burt i buflokken, og tak tvo gode kidungar, so skal eg laga ein god rett av deim åt far din, soleis som eg veit han likar det,
10 Te phoeiah na pa taengla khuen lamtah ca saeh. Te nen te a duek hlan ah nang te yoethen m'paesaeh,” a ti nah.
og du skal ganga inn til far din med det, so han fær eta og kann velsigna deg, fyrr han døyr!»
11 Tedae Jakob loh a manu Rebekah taengah, “Ka maya Esau tah mulsui hlang tih kai tah sahnal hlang ni he.
Då sagde Jakob med Rebekka, mor si: «Du veit Esau, bror min, er loden, og eg er snaud.
12 A pa loh kai te m'phatuem khaming, a mik ah laithae la ka om vetih kai soah rhunkhuennah thoeng koinih yoethennah moenih,” a ti nah.
Kann henda far min trivlar på meg. Då trur han eg vil hava honom til narr, og eg fær ei våbøn yver meg og ingi velsigning.»
13 Tedae a manu loh anih taengah, “Ka capa nang sokah rhunkhuennah te kai soah tla saeh. Kai ol he duem ngai laeh. Te dongah cet lamtah kamah taengla hang khuen,” a ti nah.
«Den våbøni skal eg taka på meg, son min, » sagde mor hans. «Berre lyd du meg, og gakk og henta meg kidi!»
14 Te dongah cet tiha loh phoeiah a manu taenglaa khuen. Te vaengah a manu loh a napa kah a ngaih bangla antuia saii pah.
Då gjekk han og henta deim, og kom til mor si med deim, og mor hans laga ein god rett, soleis som ho visste far hans vilde lika det.
15 Te phoeiah Rebekah loh a capaa ham Esau kah himbai then te, im aha loh tih a ca noe Jakob tea bai sak.
So tok Rebekka dei beste klædi åt Esau, eldste son sin - dei låg inni huset hjå henne - og hadde deim på Jakob, yngste son sin.
16 Te phoeiah maae ca kah a vin te a kut neh a rhawn kah a sahnal soaha dah pah.
Og skinni av kidungarne hadde ho på henderne hans og på halsen hans der han var snaud.
17 Te phoeiah antui neh buha saii te a capa Jakob kut aha doe.
So let ho Jakob, son sin, få den gode retten og brødet som ho hadde stelt til,
18 Te phoeiah a napa taengla cet tih, “A pa,” a tinah hatah, “Kai ni he, ka ca nang he unim?” a ti nah.
og han gjekk inn til far sin, og sagde: «Far!» Og han sagde: «Ja, her er eg. Kven er du, guten min?»
19 Tedae Jakob loh a napa taengah, “Kai he na caming Esau ni. Kai taengah nan thui bangla ka saii coeng. Thoo lamtah, ngol laeh. Ka sakah he ca lamtah na hinglu loh kai he yoethen paek saeh,” a ti nah.
Då sagde Jakob med far sin: «Eg er Esau, eldste son din. Eg hev gjort som du bad meg. Ris no upp, og set deg og et av det eg hev veidt, so sjæli di kann velsigna meg!»
20 Tedae Isaak loh a capa te, “Ka ca metlam lae hekah he koena hmuh lah,” a ti nah. Te dongah, “Na Pathen BOEIPA loh kai hama thoeng sak dongah ni,” a ti nah.
Og Isak sagde med son sin: «So snøgg som du var til å finna det, son min!» Og han sagde: «Herren, din Gud, sende det imot meg.»
21 Te dongah Isaak loh Jakob te, “Bet ha thoeih lamtah ka ca nang te, ka ca Esau taktak neh taktak pawta khaw kan yam lah eh,” a ti nah.
Då sagde Isak med Jakob: «Kom då hit, guten min, og lat meg få kjenna på deg um du er Esau, son min, eller ikkje!»
22 Te dongah Jakob loh a napa Isaak taengla thoeih tiha phatuem vaengah, “Ol tah Jakob ol daea kut tah Esau kut,” a ti nah.
So gjekk Jakob innåt Isak, far sin, og han trivla på honom og sagde: «Det er målet hans Jakob, men henderne hans Esau.»
23 Tedae a kutte a maya Esau kut phek, mulsuilaa om dongah anihte hmat pawt tih yoethen a paek.
Og han kjende honom ikkje; for henderne hans var lodne som henderne åt Esau, bror hans; og han velsigna honom.
24 Te vaengah, “Nang he ka ca Esau taktak a?” a tinah hatah, “Kai ni ue,” a ti nah.
«Er du Esau, son min?» sagde han. Og han svara: «Ja, det er eg.»
25 Te dongah, “Kai taengla han thoeih lamtah ka ca kah sakah te ka ca eh. Ka hinglu loh nang yoethen m'pae saeh,” a ti nah. Te phoeiah a taenglaa thoeih pah. Te vaengaha caak phoeiah misurtui khaw a khuen pah tiha ok.
«Set no fram åt meg då, » sagde Isak, «og lat meg få eta av det som son min hev veidt, so sjæli mi kann velsigna deg!» Då sette han fram åt honom, og han åt, og han kom med vin til honom, og han drakk.
26 Te phoeiah a napa Isaak loh anih te, “Ka ca bet ha thoeih lamtah kai m'mok,” a ti nah.
So sagde Isak, far hans, med honom: «Kom no hit, og kyss meg, son min!»
27 Te dongah thoeih tiha mok. Te vaengah a himbai bo tea him pah tih yoethen a paek. Te phoeiah, “So lah, ka capa bo he, BOEIPA loh yoethen a paek khohmuen bo bangla om.
Då gjekk han burt til honom og kysste honom, og han kjende angen av klædi hans, og velsigna honom og sagde: «Sjå, som angen av ei eng som Herren signa, so angar det av sonen min!
28 Te dongah Pathen loh nang taengah vaan lamkah buemtui khaw, diklai khuehtawn khaw, cangpai cungkuem neh misur thai khaw m'pae saeh.
So gjeve Gud deg dogg frå himlen høge, og engjar av dei feitaste på jordi, og nøgdi utav korn og druvesaft!
29 Pilnam rhoek loh nang taengah thotat uh saeh lamtah, namtu loh nang taengah bakuep khaw bakuep saeh. Na pacaboeina rhoek taengah boei la om lamtah na manu ca rhoek loh nang taengah bakop uh saeh. Nang thae aka phoei thil tah thaephoei thil saeh. Nang yoethen aka pae te yoethen pae saeh,” a ti nah.
Deg tjoder tena skal, og folkeslag skal falla deg til fota. Ver herre yver brørne dine! Borni åt mor di bøygje seg for deg! Forbanna vere dei som deg forbannar! Velsigna vere dei som deg velsignar!»
30 Tedae Isaak loh Jakob yoethen a paek tea khah van neh Jakob tah a napa Isaak mikhmuh lamloh nongtih vawl cet. Te phoeiah a maya Esaute a sakahnah lamkah tloep pai.
Med same Isak hadde velsigna Jakob - det var ikkje meir enn so vidt at Jakob var komen ut att frå Isak, far sin - då kom Esau, bror hans, heim att or veideskog.
31 Anih long khaw antuia saii van tih a napa taenglaa khuen. Te phoeiah a napa te, “A pa thoo lamtahna capa kah sakah he ca laeh. Na hinglu loh kai yoethen m'pae saeh,” a ti nah.
Han og laga ein god rett og bar inn til far sin. So sagde han med far sin: «Vil ikkje far risa upp og eta av det som son hans hev veidt, so sjæli di kann velsigna meg!»
32 Tedae anih te a napa Isaak loh, “Nang ulae?” a tinah hatah, “Kai, na capa na caming Esau ni,” a ti nah.
Og Isak, far hans, spurde honom: «Kven er du?» Og han svara: «Eg er Esau, eldste son din.»
33 Te dongah Isaak tah thuennah neh a nah la mat lakueng tih, “Saaa yuep phoeiah kai taengla aka khuen te ulae? Na lo hlan ah boeih ka caak tih anihte yoethen ka paek dongah a yoethen ngawn coeng,” a ti nah.
Då vart Isak so forfærd at han skalv, og han sagde: «Kven var det då som veide vilt og kom til meg med? Eg åt av alt saman, og velsigna honom, fyrr du kom, og no lyt han vera velsigna.»
34 Esau loh a napa kah olka tea yaak tiha len la pangngawlnah neh hluthlut mat pang. A napa taengah, “A pa, kai khaw yoethen m'pae,” a ti nah.
Då Esau høyrde dei ordi av far sin, sette han i eit skrik so høgt og sårt, at det var ilt å høyra. So sagde han med far sin: «Velsigna meg, velsigna meg og, far!»
35 Tedae, “Na manate thailatnah neh halo tih nang kah yoethennaha loh coeng,” a ti nah.
Men han svara: «Bror din kom med velor og tok velsigningi di.»
36 Te dongah Esau loh, “A ming khaw Jakoblaa khue pai. Te dongah ni a pabae la kai n'rhimtih kai kah caminghamsum tea loh. Te phoeiah kai kah yoethennaha loh coeng he,” a ti. Te phoeiah, “Kai ham tah yoethennahna paih pawt nim?,” a ti nah.
«Heiter han då ikkje med rette Jakob?» sagde Esau. «Meg hev han no svike tvo gonger. Fyrst tok han odelen min, og sjå no hev han teke velsigningi mi.» So sagde han: «Hev du ikkje att ei velsigning til meg og?»
37 Tedae Isaak loh Esau tea doo tih, “Anihte nang soah boei la ka khueh coeng ne. Te dongah a pacaboeina boeih te a taengah sal la ka paek. Te phoeiah cangpai neh misur thai khaw anih ka pang sak coeng. Te dongah ka ca nang ham balae ka saii bal eh?,” a ti nah.
Og Isak svara Esau og sagde: «Sjå, no hev eg sett honom til herre yver deg, og alle brørne hans hev eg gjort til hans tenarar, og med korn og druvesaft hev eg styrkt honom! Kva kann eg so gjera for deg, son min?»
38 Tedae Esau loh a napa taengah, “a pa na taengkah yoethennah te pakhat khaw ta? Kai khaw yoethen m'pae van saw a pa,” a ti nah. Te vaengah Esau loh a ol te a huel tih rhap.
Og Esau sagde med far sin: «Hev du då berre denne eine velsigningi, far? Velsigna meg, velsigna meg og, far!» Og Esau gret høgt.
39 Te dongah a napa Isaak loh anih tea doo tih, “Diklai kah khuehtawn neh vaan dong sosang lamkah buemtui loh namah tolrhumah om bitni ne.
Då tok Isak, far hans, til ords att, og sagde til honom: «Sjå, langt burte frå dei feite bøarne din bustad vera skal, og utan himmeldoggi ovantil.
40 Na cunghang nehna hing vetih na mana taengahna thotat ni. Tedaena van van neh na rhawn dongkah a hnamkun te na bawt bitni,” a ti nah.
Av sverdet ditt du liva skal, og tena lyt du broder din, men ein gong kjem den tid du riv deg laus, og rister oket hans av halsen din.»
41 Tedae a napa kah yoethennah te anihte yoethen a paek dongah Esau loh Jakob taengaha konaeh. Te dongah Esau loh a lungbuei khuiah,” A pa kah nguekcoinah tue yoei, ka mana Jakob te ka ngawn ni,” a ti.
Men Esau hata Jakob for den velsigningi som far hans hadde lyst yver honom, og Esau sagde med seg sjølv: «Snart kjem den tidi då me lyt syrgja yver far min; då skal eg drepa Jakob, bror min.»
42 Tedae a capaa ham Esau kah olka te Rebekah taengaha puen pah. Te dongah a capaa noe Jakob tea tah tiha khue sak. Te phoeiah amah taengah, “Na maya Esau loh nang ngawn daengah ni nang ham dam a ti eh ne.
Og Rebekka fekk vita kva Esau, eldste son hennar, hadde sagt. Då sende ho bod etter Jakob, yngste son sin, og sagde med honom: «Høyr her! Esau, bror din, vil hemna seg på deg og drepa deg.
43 Te dongah ka ca, kai ol he ngai laeh. Thoo lamtah Haran ah ka nganpa Laban taengla namah yong laeh.
Lyd no meg, son min: tak ut og røm til Kharan, til Laban, bror min,
44 Na maya kah kosia mael hil hnin at khaw anih taengla khosa mai.
Og ver hjå honom eit bil, til harmen hev gjenge av bror din,
45 Na maya loh nang taengkah thintoekte mael tih anih taengahna saii tea hnilh phoeiah kan tah vetih te lamkah nang kan loh bitni. Balae tih nangmih rhoi khaw hnin at ah kan hlong eh?” a ti nah.
til vreiden hans hev gjeve seg, og han hev gløymt det du hev gjort imot honom! Då skal eg senda bod og henta deg heim att. Kvi skulde eg missa dykk båe tvo på ein dag?»
46 Te dongah Rebekah loh Isaak taengah, “Kheth nu mikhmuh ah ka hingnah loha mueipuel. Amih Kheth nu bang tolrhum kah huta te Jakobloh a yuu la lo koinih kai kah hingnah he metlam a om eh?,” a ti nah.
So sagde Rebekka med Isak: «Eg er so leid av livet for desse Hets-døtterne skuld! Skulde no Jakob og taka seg ei kona utav Hets-døtterne, slik ei som desse, ei her ifrå landet, kva hadde eg då liva etter?»

< Suencuek 27 >