Olrhaepnah 32
1 Vaan nang loh hnatun lamtah ka thui lah eh. Ka ka dongkah ol he diklai nang loh ya lah.
Hoort hemelen, want ik ga spreken, Luister, aarde, naar de woorden van mijn mond;
2 Ka rhingtuknah he khotlan bangla tlan saeh. Toian dongkah dotui neh baelhing dongkah mueitui bangla, ka olthui he buemtui bangla cip saeh.
Mijn leerdicht strome neer als de regen, Mijn rede druppele als de dauw, Als neerslag op het jonge gras, Als een stortbui op het groene kruid.
3 BOEIPA ming te ka khue vetih, mamih Pathen kah boeilennah ka paan ni.
Want Jahweh’s naam wil ik verkonden; Geeft eer aan onzen God!
4 Uepomnah Pathen kah longpuei tah boeih tiktam tih, a bisai khaw hmabuta lungpangcoeng. Te dongah amah tah dueng tiha thuem dongah, dumlai om pawh.
De Rots is Hij, volmaakt in zijn werken, Want al zijn wegen zijn gerecht; Een God van trouw en zonder bedrog, Rechtvaardig en gerecht is Hij.
5 Anih te pocicoeng. BOEIPAkaha carhoek moenih. Amihte voeldak neh vawva cadil la om tih a lolhmaih la om.
Maar zijn ontaarde zonen stonden tegen Hem op, Dat vals en bedorven geslacht!
6 Pilnam ang neh cueih aka khueh mueh, he tlam a BOEIPAna thuung eh? Anihte nang napa moenih a? Anih long la nang n'laitih nang n'saii phoeiah khaw n'thoh dae.
Durft gij Jahweh zó vergelden, Gij dwaas en onverstandig volk? Is Hij niet uw vader, die u geschapen, Die u gemaakt heeft, en u heeft gegrond?
7 Khosuen tuete poek lamtah, thawnpuei neh cadilcahmakaha kum te khaw yakming lah. Na pate dawt lamtah ha puen bitni. Namaha ham rhoek long khaw nang taengah han thui uh bitni.
Herinner u de dagen van weleer, Gedenk de jaren van vroegere geslachten; Vraag het uw vader, hij zal het u melden, Uw grijsaards, zij zullen het u zeggen:
8 Khohniloh namtoma phaeng vaengah, Adam koca a hoep sak tih, Israel ca kah hlangmi bangla pilnam kah rhilunga ling.
Toen de Allerhoogste aan de volken hun erfdeel gaf, En de kinderen der mensen scheidde, Toen stelde Hij de grenzen der volken vast, Naar het aantal der zonen Gods;
9 A pilnam he BOEIPA kah khoyo la om tih, Jakob khaw amahkaha rho khoyo la om.
Maar het deel van Jahweh was zijn volk, Jakob was zijn erfdeel,
10 Anihte khosoek neh rhungnah neh khopong hinghong kho aha hmuh. A mik dongkah thenhnaih banglaa kueinah dongah, a yakming tih khoep a ku.
Hij vond hem in een woestenij In de eenzaamheid, bij het huilen der steppe. Hij heeft hem met zorgen omringd, en vertroeteld, Als de appel van zijn oog hem bewaard;
11 A bu dongkah a vacate atha bangla haenghang. A phaea khong tih a phuel phoeiah, a ca tea lohtih a phaemul soaha ludoeng.
Als een adelaar, die zijn nest wil lokken, En boven zijn jongen blijft zweven, Zijn vleugels spreidt, en ze opneemt, Ze draagt op zijn wieken.
12 Anihte BOEIPA buengloh a mawt tih anih taengah kholong pathen loh a om puei moenih.
Alleen Jahweh heeft hem geleid, Geen vreemde god stond hem bij!
13 Anihte diklai hmuensang hmuensang aha ngol sak. Khohmuen paiso khawa cah tih, thaelpang khoitui, hmailung lungpang dongkah situi neh a khut.
Hij liet hem de toppen der aarde bestijgen, De vruchten eten van het veld, Hem honing zuigen uit een rots, En olie uit een harde steen.
14 Vaito suknaeng neh boiva kah suktui nen khaw, tuca tha nen khaw, Bashan carhoek tutal nen khaw, kikongkaha kuela pang, cang neh yucang misur thii khaw na ok.
Van de room der runderen en de melk der schapen, Van het vet van lammeren en rammen, Van de stieren van Basjan, van de bokken En van het vette merg van graan, Van het druivenbloed, van de wijn, die ge dronkt, Zijt gij vet geworden, dik en gemest.
15 Tedae Jeshurunte tha putsut tih, na tha te na saibawn atah na talaeh. Anihaka saii Pathen te a phap tih khangnah lungpang vik te a hnoo sut.
Toen Jakob gegeten had, verzadigd was, Jesjoeroen vet was geworden, sloeg hij achteruit, En verwierp hij zijn God, die hem had geschapen; Versmaadde hij de Rots van zijn heil.
16 Amahte kholongrhoek nen khaw, tueilaehkoi nen khaw a thatlai uh thil tih, amah te a veetuh.
Zij prikkelden Hem met vreemde goden, Met hun gruwelen tartten zij Hem.
17 Rhaithaerhoek te Pathen pawt mai ah a nawnuh. A thai la aka phoe paek pathenrhoek te na pa rhoek loh a ming noek moenih. A rhih khaw a rhihuh moenih.
Zij offerden aan duivels, aan goden van niets, Goden, die zij nooit hadden gekend: Nieuwelingen, eerst onlangs gekomen, Voor wie uw vaderen nooit hadden gevreesd.
18 Nangaka sa lungpang te na hmaai tih nangaka poe sak Pathen te na hnilh.
Maar de Rots, die u verwekte, hebt ge vergeten, Vergeten den God, die u baarde!
19 BOEIPAloh a hmuh ngawn dae, a capa neh a canukaha konoinah dongah yah a bai.
God zag het, en verwierp Uit gramschap zijn zonen en dochters.
20 A cadilcahmaloh calaakuh tih, a carhoekkhaw a khuiah oltakaom pawt dongah, ka maelhmai he ka thuh saeh lamtah, amih hmailong khaw ka so dae eh.
Hij sprak: Ik zal voor hen mijn aanschijn verbergen, En wil zien, wat hun einde zal zijn; Want zij zijn een bedorven geslacht, Trouweloze kinderen!
21 Pathen pawt nen khaw amihloh kai n'thatlai thil uh tih a honghi neh kai m'veetuh. Te dongah pilnam pawt nen khaw amihte ka thatlai thil vetih, aka ang namtom neh ka veet ni.
Zij hebben Mij geprikkeld door een god van niets, Mij door hun ijdelheden getart. Maar Ik zal hen prikkelen door een volk van niets, Hen tarten door een ijdel volk;
22 Ka thintoek te hmai la ka hlae vetih Saelkhui laedil la ung kangna saeh. Diklai neh a cangpai khaw ung saeh lamtah tlang yung khaw hlawp kangna saeh. (Sheol h7585)
Want een vuur is ontvlamd in mijn woede, Dat tot het diepst van het dodenrijk brandt! Het zal de aarde met haar gewassen verteren, De grondvesten der bergen verzengen. (Sheol h7585)
23 Amih te kamah kah boethae thaltang neh ka khoengvoep sak vetih, amih te ka khah ni.
Ik zal hen overstelpen met rampen, Mijn pijlen verschieten tegen hen;
24 Khokhaloh a thah vetih rhaekhmailoh a dom ni. Lucik khahing neh rhamsa note amih taengah ka tueih pah vetih, kosi neh laipi dongah kawl uh ni.
Zij zullen uitgeput worden door honger, Verteerd door koorts en giftige pest. Tanden van wilde beesten laat Ik tegen hen los, Met venijn van serpenten in het stof;
25 Kawtpoeng ah cunghang loh n'cakol sak vetih, imkhui ah mueirhihloh tongpang neh oila khaw, cahni neh tongpa sampok khaw a ngawn ni.
Buiten moordt het zwaard hen uit, De schrik binnenshuis: Jongemannen als maagden Zuigelingen met grijsaards.
26 Amih te ka phaek saeh lamtah, hlanghing lamkah amih poekkoepnah he ka toeng mai eh ka ticoeng.
Ik had zeker gezegd: Ik vaag ze weg, Laat zelfs hun gedachtenis onder de mensen verdwijnen,
27 Thunkha kah konoinah dongah ka bakuep sak pawt akhaw a rhal hmat uh lah ve. “Mamih kuta pomsang vetih, BOEIPAloh he he boeih saii mahpawh,” ti uh lah ve.
Zo Ik de hoon van den vijand niet vreesde, Hun tegenstanders het niet verkeerd zouden verstaan, En zouden zeggen: Het was onze machtige hand, Niet Jahweh heeft dit alles gedaan!
28 Namtom tah a cilsuep moelh tih, a lungcuei neh om pawh.
Want ze zijn een volk, dat het begrip heeft verloren, En zonder verstand;
29 Cueihuh koinih lungming la om uh vetih, a hmailong khawa yakming uh suidae.
Waren ze wijs, ze zouden het hebben begrepen, En hun krijgsgeluk hebben verstaan.
30 Pakhatloh thawngkhat metlama hloem vetih, panitloh thawngrhaa rhaelrham sak eh. Amih kah lungpang te yoih pah pawt cakhaw, amihte BOEIPA loh khoep a khaih vancoeng.
Hoe toch zou één er duizend hebben vervolgd, En twee er tienduizend op de vlucht kunnen jagen, Zo hun Rots ze niet had prijsgegeven? En Jahweh ze niet had overgeleverd?
31 Amih kah lungpang te, mamih kah lungpang banglaaom pawt dongah, n'thunkharhoek khaw rhokhan a khueh pah.
Want niet als onze Rots is de hunne: Dat erkennen onze vijanden zelf!
32 Amih kah misur tah, Sodom misur neh Gomorrah lohmali lamloh ha thoeng dongah, a misurthaih khaw anrhat misur khahing thaihsu la poeh.
Neen, van Sodoma’s wijnstok stammen hun ranken, En van Gomorra’s wingerd: Hun druiven zijn giftige bessen, Hun trossen vol bitterheid.
33 A misurtui tah tuihnam sue neh minta sue bangla muen.
Drakengif is hun wijn, Dodelijk addervenijn.
34 Hekah he kamah taengah ka tung pawt tih, ka thakvoh dongah miknoek ka daeng moenih a?
Ligt dat niet bij Mij bewaard In mijn schatkamers verzegeld
35 Amih kholoh a paloe tue vaengah, he phulohnah neh laisahnah khaw kamah hut ni. Amih kah rhainah khohninloh yoei coeng tih, amih taengah a coekcoe la tawnuh coeng.
Voor de dag van wraak en vergelding, Voor de tijd, dat hun voeten wankelen? Want nabij is de dag van hun ondergang, Wat hun bereid is, snelt toe!
36 BOEIPAloh a pilnam kah lai a tloek pah vetih, a sal pum dongkaha kuta khawk dongaha khaih banlak tih, a tlo-oeng tea hmuh vaengah hal bitni.
Want Jahweh schaft recht aan zijn volk En ontfermt zich over zijn dienaars, Wanneer Hij ziet dat hun kracht is geweken, En er geen slaaf en geen vrije meer is.
37 Te dongah, “Amih kah pathen tah melae, mekah lungpang khuiah lae a ying uh,” a ti bitni.
Dan zal Hij zeggen: Waar zijn nu hun goden, De rots, tot wie zij hun toevlucht namen:
38 Amih kah hmueih thaaka ca tih, a boeimang misurtuiaka orhoek te thoo uh saeh lamtah, nangmihaka bom neh nangmih ham hlipyingnah la om saeh.
Die het vet van hun slachtoffers aten, En de wijn van hun plengoffers dronken? Laat hen opstaan en u helpen, Een schutse voor u zijn!
39 Kai kamah tah amah moek la ka om tih, kai phoeiah pathen tloe a om pawt he hmuuh lah. Kai loh ka duek sak tih ka hing sak. Ka phop tih kamah loh ka hoeih sak. Te dongah kai kut dong lamlohaka lat thai u pakhat khaw a om moenih.
Ziet nu, dat Ik, Ik het ben, En dat er geen God naast Mij is: Ik dood en maak levend, verbrijzel en heel! En er is niemand, die redt uit mijn hand!
40 Ka kut he vaan la ka phuel tih, kamah ka mulhing he kumhal ah ka thui.
Waarachtig, Ik hef mijn hand naar de hemel, En zeg: Zowaar Ik eeuwig leef!
41 Ka cunghangte khopha bangla ka tahcoeng. Ka kut dongkah laitloeknah loh pha koinih, phulohnah khaw ka rhal soah ka thuung sui tih, ka lunguet taengah ka sah sue.
Wanneer Ik mijn bliksemend zwaard heb gewet, En mijn hand naar het strafgericht grijpt, Zal Ik mij wreken op mijn vijand, En die Mij haten, doen boeten.
42 Ka thaltang khaw thii ka rhuihmil sak vaengah, ka cunghangloh hmalaem thii neh, thunkha tawnlo lu lamkah tamna saate hlap pah saeh.
Dan maak Ik mijn pijlen dronken van bloed, En mijn zwaard zal vlees verslinden: Van het bloed der verslagenen en gevangenen, Van het hoofd der vijandelijke vorsten.
43 A pilnamte namtom rhoek loh tamhoe puei saeh. A salrhoek kah thii phu te loh vaengah, phulohnah neh a rhalrhoek tea thuunh vetih, a pilnam khohmuen te a dawth pah ni.
Stemt, naties, een jubelzang aan voor zijn volk, Omdat Hij het bloed van zijn dienaren wreekt, Wraak aan zijn vijanden oefent Maar het land van zijn volk vergiffenis schenkt!
44 Te phoeiah Moseste halo tih, hekah laa lung he a pilnam neh Nun capa Hosea kah hna kaepah boeiha thuipah.
Zo trad Moses met Josuë, den zoon van Noen, naar voren, en zong al de woorden van dit lied ten aanhoren van het volk.
45 Mosesloh Israel pum taengah hekah olka cungkuema thui tea khah.
En toen Moses al deze woorden ten einde toe voor heel Israël had gesproken,
46 Te phoeiah amih te, “Tihnin kah nangmih taengah kan rhalrhing sak bangla olka boeih he na thinkoah khuehuh. He olkhueng ol boeih he ngaithuen ham neh vai hamla na carhoek taengah khaw uenuh.
zeide hij hun: Neemt al de vermaningen, die ik u heden heb ingeprent, ter harte, en beveelt uw zonen, al de woorden van deze Wet nauwgezet te volbrengen.
47 He nangmih hama hong ol pawttih he ni na hingnah. He ol nenni khohmuen ah hinglunga vang eh. Tete pang ham pahoini Jordan te na kat uh,” a tinah.
Want het is geen ijdel woord voor u, maar het betekent uw leven; slechts door dit woord zult ge lang in het land kunnen wonen, dat ge aan de overkant van de Jordaan in bezit gaat nemen.
48 Tekah khohnin tuung dongah Moses te BOEIPAloh a voek tih,
Nog op diezelfde dag sprak Jahweh tot Moses:
49 Jerikho imdan Moab kho kah Abarim tlang, Nebo tlang la luei lamtah kailoh Israel carhoek taengah khohut la ka paek Kanaan kho te so lah.
Bestijg hier het gebergte Abarim, de berg Nebo in het land Moab en tegenover Jericho, en werp een blik over het land Kanaän, dat Ik aan de kinderen Israëls in eigendom ga geven.
50 Na maya Aaronloh Hor tlang ah duek tih a pilnam taengaha khoemuh bangla nang khaw tlang lana luei tih na duek vaengah na pilnam taengla khoem uh van laeh.
Dan zult ge op de berg, die ge bestijgt, sterven en verzameld worden bij uw volk, zoals uw broeder Aäron op de berg Hor is gestorven en bij zijn volk is verzameld.
51 Zin khosoek, Meribah Kadesh tui taengkah Israel carhoek lakli ah kai taengla boe na koek. Israel carhoek lakli ah kai nan ciim pawh.
Want gij beiden zijt Mij ontrouw geweest te midden van Israëls kinderen bij het water van Meribat-Kadesj in de woestijn van Sin, en hebt Mij niet als heilig behandeld te midden van Israëls kinderen.
52 Te dongah khohmuen tea hla lamlohna hmuh vetih Israel carhoek taengah ka paek khohmuen lana kun mahpawh,” a tinah.
Gij zult het land, dat Ik aan Israëls kinderen zal geven, voor u zien liggen, maar het niet binnengaan.
