Zekariah 9

1 Angraeng lokcaekhaih Hadrak hoi Damaska vangpui nuiah krah tih: Angraeng mah kaminawk hoi Israel acaengnawk to khet.

Ei framsegn, Herrens ord mot Hadraks land, og i Damaskus skal det slå seg ned; for Herren hev auga med manneætti og med alle Israels ætter,

2 Lokcaekhaih loe a taengah kaom Hamath vangpui nuiah krah tih, palungha kami ah kaom, Tura hoi Sidon nuiah doeh krah tih.

ja, ogso Hamat som ligg attved, Tyrus og Sidon, so kloke dei er.

3 Tura loe misa buephaih kacak im to sak, sum kanglung to maiphu baktih, sui to loklam ih tangkrok baktiah patungh.

Tyrus bygde seg ei borg, dunga i hop sylv som mold og gull som gateskarn.

4 Khenah, Angraeng mah anih to va ving ueloe, a thacakhaih to tuipui thungah amrosak tih; anih loe hmai mah kang tih.

Sjå, Herren vil arma henne ut, kasta ringmuren hennar i havet, og ho sjølv skal verta til føda for elden.

5 Ashkelon vangpui mah hnuk naah, zii tih; Gaza mah doeh hnu ueloe, paroeai palungsae tih; Ekron ih oephaih doeh azat thok hmuen ah angcoeng ving tih; Gaza siangpahrang to dueh tih, Ashkelon ah kami om mak ai boeh.

Askalon skal sjå det og ottast, og Gaza vrida seg i stor rædsla; likeins Ekron, av di hennar von hev vorte til skammar, Gaza skal missa kongen sin, Askalon skal verta folketom.

6 Acaeng kangbaeh kaminawk loe Ashdod vangpui ah om o tih, Philistinnawk amoekhaih to kam rosak han.

Og Asdod skal hysa berre herk; ja, eg vil gjøra enda på storlætet åt filistarane.

7 Nihcae mah athii kaom moi to caa o mak ai ueloe, panuet thok caaknaek doeh caa o mak ai boeh; toe kanghmat kami loe aicae Sithaw hanah qawk ah om tih, anih loe Judah prae zaehoikung ah om ueloe, Ekron vangpui loe Jebus kami maeto ah om tih.

Eg vil taka blodet ut av munnen deira og styggedomen burt frå tennerne deira; og då skal dei og verta ein leivning for vår Gud. Då skal dei verta liksom ættehovdingar i Juda, og Ekron skal vera som ein jebusitarne.

8 Toe misatuk han caeh moe, amlaem kaminawk pongah, kaimah ih im to ka toep han: mi mah doeh kai ih kaminawk to pacaekthlaek let mak ai boeh. Kaom hmuen to mik hoi ka hnuk boeh.

Og eg skal lægra meg og verja huset mitt mot herar som kjem og gjeng, og ikkje meir skal nokon valdsherre velta seg inn yver deim; for no hev eg set med eigne augo.

9 Aw Zion canu, anghoe parai ah; Jerusalem canu hang ah: khenah, Na siangpahrang loe nang khaeah angzoh: anih loe toeng moe, pahlonghaih a tawnh; poek pahnaemhaih hoiah laa hrang nuiah angthueng, saning kanawk laa hrang nuiah angthueng hoiah angzoh.

Gled deg storleg, du dotter Sion! Ropa av frygd, du dotter Jerusalem! Sjå, kongen din kjem til deg; rettferdig og frelst er han. Smålåten kjem han ridande på eit asen, på ein ung asenfole.

10 Ephraim khae ih hrang lakok to ka lak moe, Jerusalem khae ih misatukhaih hrang to ka lak pae han, misatukhaih kalii to ka khaeh pae han: anih mah Sithaw panoek ai kaminawk khaeah monghaih lok to thui pae tih: anih ukhaih loe tuipui hae bang hoi ho bang khoek to, vapui hoi long boeng khoek to kawk tih.

Eg vil rydja burt stridsvognerne frå Efraim og hestarne frå Jerusalem, og alle stridsbogarne skal rydjast burt; han skal tala fred til folki, og hans herrevelde skal nå frå hav til hav og frå Storelvi til verdsens endar.

11 Athii hoi sak ih lokmaihaih loe nangcae han doeh oh toeng pongah, thongim krah kaminawk to tui om ai tangqom thung hoiah ka loisak han.

For ditt paktblod skuld vil eg og fria dine fangar ut or brunnen der det ikkje finst vatn.

12 Thongim krah kaminawk, amlaem oh, oephaih kang paek o; nangcae han alet hnetto tangqum kang paek o han, tiah vaihi kang thuih o boeh.

Vend attende til den faste borgi, de fangar som hev von! Ogso i dag gjer eg kunnigt: Eg skal gjeva deg tvifelt att.

13 Judah to kalii avak baktiah ka vak moe, Ephraim ih kalii to ka koisak han, Aw Zion na capanawk to ka pathawk han, Aw Grik na capanawk to misa ah ka suek moe, thacak kami ih sumsen baktiah kang coengsak han.

For eg spenner Juda som ein boge, fyller Efraim som eit pilehus, og dine søner, du Sion, eggjar eg mot dine søner, du Javan, og eg gjer deg lik med sverdet åt ei kjempa.

14 Nihcae nuiah Angraeng amtueng tih, anih ih kalii loe ni aengh baktiah ampha tih: Angraeng Sithaw mah mongkah to ueng ueloe, aloih bang ih takhi hoiah caeh tih.

Ja, Herren skal syna seg yver deim, og pili hans fer ut som ein elding, Herren, Herren skal blåsa i luren og fara fram i sunnanstormarne.

15 Misatuh kaminawk ih Angraeng mah angmah ih kaminawk to pakaa tih; nihcae to amrosak ueloe, zai ih lawkthluemnawk doeh pazawk tih: nihcae loe misurtui nae kaminawk baktiah hang o tih; nihcae loe hmuenpaekhaih sak nathuem ih kakoi mong sabae baktih, im takii ih hmaicam baktiah om o tih.

Herren, allhers drott, skal halda skjolden sin yver deim, og dei skal gløypa, med di dei trakkar slyngjesteinar under føter; dei skal drikka og ståka som av vin og verta fulle som offerskåler og altarhyrno.

16 To na niah loe angmacae ih Angraeng Sithaw mah angmah ih tuucaanawk baktiah nihcae to pahlong tih: nihcae loe Angraeng lumuek pong ih atho kaom thlung baktiah om o ueloe, pazawkhaih kahni baktiah a prae thungah aang tih.

Ja, Herren, deira Gud, skal gjeva deim siger på denne dag; for dei er då det folket han hev teke til si hjord, og liksom glimesteinar i ei kruna strålar yver landet hans.

17 Nihcae hoihhaih loe kawkruk maw len, a krang hoihhaih doeh kawkrukmaw len tih! Thendoengnawk loe laikok ih cang baktiah qoeng o ueloe, takha thung ih misurkung baktiah qoeng o tih.

Å, kor gildt og kor fagert det er! Kornet gjev ungguten merg i bein, og druvesafti fostrar upp fagre møyar.