Saam 94
1 Aw Angraeng Sithaw, lu lakung; Aw lu lakung Sithaw, amtueng thuih raeh.
Herre, du hemns Gud, du hemns Gud, syn deg i herlegdom!
2 Aw long lokcaekkung, angthawk ah; amoek kami han katingah tangqum to paek ah.
Statt upp, du domar yver jordi, lat dei ovmodige få lika for si gjerning!
3 Angraeng, kasae kaminawk loe nasetto maw, kahoih ai kaminawk loe nasetto maw nawm o vop tih?
Kor lenge skal ugudlege, Herre, kor lenge skal ugudlege fegnast?
4 Sethaih sah kaminawk loe amoek o boih, nihcae loe nasetto maw lok kaham lok to apae o vop tih?
Dei gøyser or seg og fører skamlaus tale; dei skrøyter, alle ugjerningsmenner.
5 Aw Angraeng, nihcae mah nang ih kaminawk to atit o moe, na qawktoep kaminawk to pacaekthlaek o.
Ditt folk, Herre, krasar dei, og din arv plågar dei.
6 Lamhmainawk, angvinnawk hoi ampa tawn ai kaminawk to a hum o.
Enkja og den framande slær dei i hel, og dei myrder dei farlause.
7 Angraeng mah hnu mak ai hmang, Jakob ih Sithaw mah doeh dawncang mak ai, tiah a thuih o.
Og dei segjer: «Herren ser ikkje, og Jakobs Gud merkar det ikkje.»
8 Minawk salakah kaom poekhaih tawn ai kaminawk, panoek oh; kamthu kaminawk, natuek naah maw palung na haa o tih?
Merka då, de uvituge i folket! Og de vitlause, når vil de taka til vitet?
9 Naa sahkung mah loe thaih mak ai maw? Mik sahkung mah loe hnu mak ai maw?
Han som hev sett inn øyra, skulde han ikkje høyra? Han som hev laga til auga, skulde han ikkje sjå?
10 Sithaw panoek ai kami thuitaekkung mah loe, danpaek ai ah om tih maw? Kami palunghahaih patukkung loe, panoekhaih tawn ai maw?
Han som tuktar heidningar, skulde han ikkje refsa, han som gjev menneski kunnskap?
11 Kami poekhaih loe azom pui ni, tiah Angraeng mah panoek.
Herren kjenner mannsens tankar, at dei er fåfengd.
12 Aw Angraeng, kasae kami hanah tangqom takae ai karoek to, karai tonghaih niah anih to nang haksak hanah, na thuihtaek moe, na lok patuk ih kami loe tahamhoih.
Sæl er den mann som du, Herre, tuktar, og som du gjev lærdom or lovi di,
til å gjeve honom ro for vonde dagar, til dess det vert grave ei grav for den ugudlege.
14 Angraeng mah angmah ih kaminawk to pahnawt sut mak ai, angmah ih qawktoep kaminawk doeh prawtsut mak ai.
For ikkje støyter Herren burt sitt folk, og arven sin forlet han ikkje.
15 Toenghaih nuiah lokcaekhaih to om tih, poektoeng kaminawk boih loe to hmuen to pazui o tih.
For domen skal venda um att til rettferd, og alle ærlege i hjarta skal halda med honom.
16 Kasae kaminawk tuk hanah mi maw kai hanah angthawk tih? To tih ai boeh loe kasae sah kaminawk tuk hanah mi maw kai han angdoe tih?
Kven stend upp for meg imot dei vonde? Kven stig fram for meg mot deim som gjer urett?
17 Angraeng mah na bomh ai nahaeloe, akra ai ah ka hinghaih hae amding rue duekhaih ahmuen ah ka om tih boeh.
Dersom ikkje Herren var mi hjelp, so vilde sjæli mi snart bu i stilla.
18 Kai mah, Ka khok loe amthaek boeh, tiah ka thuih naah, Aw Angraeng, na palungnathaih hoiah kai to nang patawnh.
Når eg segjer: «Foten min er ustød, då held di miskunn meg uppe, Herre.»
19 Ka palung thung poekhaih angpung sut naah, ka hinghaih to nang hoesak.
Når det kjem mange tunge tankar i mitt hjarta, då huggar dine trøystarord mi sjæl.
20 Toeng ai ah lokcaek kaminawk to na koeh ai, kamro angraeng tangkhang loe nang hoiah angkomhaih oh maw?
Er vel tynings-domstolen i samlag med deg, der dei lagar urett i hop til rett?
21 Nihcae loe katoeng kami hinghaih to lak hanah, amkhueng o moe, zaehaih tawn ai kami hum hanah khokhan o.
Dei flokkar seg i hop mot sjæli åt den rettferdige, og dei fordømer uskuldigt blod.
22 Toe Angraeng loe kacak kai ih sipae ah oh; ka Sithaw loe ka buephaih lungsong ah oh.
Då vert Herren ei borg for meg, og min Gud vert eit berg som eg flyr til.
23 Angraeng mah nihcae zaehaih to angmacae nuiah krahsak ueloe, kasae a sak o haih pongah nihcae to amrosak tih; ue, aicae Angraeng Sithaw mah nihcae to paro tih.
Og han let deira urett koma attende yver deim, og for deira vondskap skal han gjera ende på deim, ja, Herren, vår Gud, skal gjera ende på deim.
