Nambar 24
1 Angraeng mah Israel kaminawk tahamhoihaih paek han koeh, tito Balaam mah panoek naah, hmacawnhaih hnuk hanah, canghniah caeh ih baktih toengah caeh ai ah, a mikhmai to praezaek bangah paqoi ving.
Men no tyktest Bileam sjå at det var Herrens vilje å velsigna Israel, og han gjekk ikkje burt og søkte teikn, som han fyrr hadde gjort; han vende andlitet mot øydemarki,
2 Balaam mah khet naah, angmacae acaeng maeto pacoeng maeto nawnto amkhueng Israel kaminawk to a hnuk; to naah Sithaw ih Muithla a nuiah phak.
og såg utyver til han fekk auga på Israels-ætterne, som låg der sida um sida. Då kom Guds ande yver honom,
3 Anih mah taphong han ih patahhaih lok to lak moe, mik amtueng, Beor capa Balaam ih lok;
og han kvad: «Segjer Bileam, Beors son, mæler mannen med augo att,
4 long ah amtimh pacoengah, mik kamtueng, thacak Angraeng hnuksakhaih hnukung, Sithaw mah thuih ih lok thaih kami mah thuih ih lok loe,
han som høyrer ord i frå Gud, syner frå den Allsterke ser, med opna augo sigen ned:
5 Aw Jakob, na ohhaih imnawk loe kawkruk maw hoih, Aw Israel, na kahni im loe kawkruk maw hoih!
Kor gilde buder Jakob hev, kor gjæv ein bustad Israel!
6 Nang loe kawk parai azawnnawk, tuipui taengah kaom takhanawk, Angraeng mah thling ih thingnawk hoi tui taengah amprawk sidar thingnawk baktiah na oh o.
Som bekkjedalar breider seg, som aldehagar kring ei å, aloetrei Herren ol, og cedrarn’, attmed vatnet veks.
7 Anih loe a tui tabu thung hoiah tui to krai ueloe, anih ih aanmunawk loe kapop tui ahmuen ah krah o tih; anih ih siangpahrang loe Agag pongah len kue ueloe, a ukhaih prae doeh kasang ah pakoehhaih om tih.
Utor hans byttor strøymer vatn, og vel hans åker vatna er. Hans konge yver Agag gjeng, og høgt hans rike hevjar seg.
8 Sithaw mah anih to Izip prae thung hoiah zaeh, anih loe kokno baktiah thacak; anih mah a misa ah kaom prae kaminawk to paaeh ueloe, nihcae ih ahuhnawk to khaek pae tih; angmah ih kalii hoiah nihcae to kat tih.
Gud leid’ han or Egyptarland, ein urokse med sterke horn. Fiendefolki upp han et, og knokarn’ deira knasar han, med sine kolvar sund deim skyt.
9 Anih loe kaipui baktiah caeh moe, kalen kaipui baktiah tabok; anih to mi mah maw pathawk thai tih? Nang tahamhoihaih paek kami loe, tahamhoihaih tongh ueloe, nang tangoeng kami loe tangoeng ah om tih, tiah a naa.
Som løva legg han seg til ro; kven vågar vel å vekkj’ han upp? Gud signe den som signar deg, og banne den som bannar deg!»
10 Balak mah Balaam to palungphui thuih, a ban tabaeng phang pacoengah, Balak mah Balaam khaeah, Ka misanawk tangoeng hanah kang kawk, toe khenah, nihcae to vai thumto tahamhoihaih na paek lat.
Då vart Balak brennande harm på Bileam; han slo i hop henderne, og sagde til honom: «Eg kalla deg hit so du skulde beda vondt yver uvenerne mine, og no hev du velsigna deim tri gonger!
11 To pongah vaihi na ohhaih ahmuen ah cawn lai ah; nang hae kasang ah kang suek han, tiah poekhaih ka tawnh; toe khenah, to tiah oh han ai ah Angraeng mah pakaa ving boeh, tiah a naa.
Far no heim med deg so fort du kann! Eg hadde tenkt å løna deg vel, men Herren hev meinka deg løni.»
12 Balaam mah Balak khaeah, Nang patoeh ih laicaehnawk khaeah,
Bileam svara: «Sagde eg det ikkje straks åt dei mennerne du sende til meg? -
13 Balak mah sui hoi sum kanglung koimongah suek ih angmah ih siangpahrang im to na paek langlacadoeh, Angraeng mah paek ih lok pong kamtlai ah, kasae hmuen ah maw, to tih ai boeh loe kahoih hmuen ah maw, ka poekhaih to ka thui cop mak ai; Angraeng mah thuih ih lok khue ni ka thuih han, tiah ka thuih boeh na ai maw?
«Um Balak gjev meg huset sitt fullt av sylv og gull, » sagde eg, «so kann eg ikkje brjota Herrens bod og gjera noko etter min eigen hug, anten godt eller vondt; berre det Herren vil, kann eg tala.»
14 Khenah, vaihi loe kaimah ih kaminawk khaeah ka caeh han boeh; to pongah angzo ah; hae kaminawk mah hmabang ah nang ih kaminawk nuiah timaw sah o tih, tito kang thuih han, tiah a naa.
No fer eg heim att til folket mitt, men fyrst vil eg varsla deg kva dette folket kjem til å gjera men ditt folk i komande dagar.»
15 Anih mah taphong han ih patahhaih lok to lak moe, mik kamtueng, Beor capa Balaam mah thuih ih lok;
So bar han upp spådomen sin, og kvad: «Segjer Bileam, Beors son, mæler mannen med augo att,
16 long ah amtimh pacoengah, mik kamtueng, thacak Angraeng hnuksakhaih hnukung, Kasang koek Sithaw palunghahaih panoekkung mah thuih ih lok loe,
han som høyrer ord ifrå Gud, vita fær det den Høgste veit, syner frå den Allsterke ser, med opna augo sigen ned:
17 anih to ka hnu tih, toe vaihi ka hnu mak ai vop; anih to ka khet han, toe atue loe anghnai ai vop; Jakob acaeng thung hoiah cakaeh maeto tacawt ueloe, Israel thung hoiah angraeng cunghet maeto angthawk tahang tih; anih mah Moab prae taki taket khoek to tuh ueloe, Sheth capanawk to amrosak boih tih.
Eg skodar han, men ikkje no, eg augnar han, men ikkje nær - ei stjerna som or Jakob stig, eit spir som sprett or Israel! - Moabs tunnvangar trør han sund, og øyder ufredsætti ut.
18 Edom prae to la ueloe, Seir mae doeh anih ih misanawk mah la o tih; toe Israel loe misahoihaih hoiah thacak aep aep tih.
Edom vert eigedomen hans, og Se’ir slær han under seg, det uvenern’ hans åtte fyrr; stort velde vinn seg Israel.
19 Jakob thung hoiah ukkung maeto tacawt ueloe, vangpui thungah anghmat kaminawk to hum tih, tiah a naa.
Av Jakob ris den råda skal; han ryd ut or byarn’ ut deim som frå bardagen hev berga seg.»
20 Balaam mah Amalek to khet moe, patahhaih lok to a thuih; acaeng kaminawk boih thungah Amalek loe hmaloe koek ah oh; toe anih loe hnukkhuem koek ah amro tih, tiah a naa.
So såg han amalekitane. Då kvad han dette verset: «Fyrst utav folk er Amalek, men ein gong gjeng han og til grunns.»
21 To pacoengah Ken kaminawk to a khet moe, patahhaih lok to a thuih; na ohhaih ahmuen loe caak moe, tabu doeh lungsong nuiah na boh,
Og han såg kenitarne, og kvad: «Din bustad er ei borg so fast, på nuten hev ditt reir du bygt.
22 toe Ken kaminawk loe, Ashur ukkung mah tamna ah naeh ueloe, anghma angtaa o tih.
Men endå vert det øydelagt snart fører Assur deg av stad.»
23 To pacoengah taphong han ih patahhaih lok to lak moe, Ala, Sithaw mah hae hmuen sak naah mi maw hing thai tih?
So kvad han atter: «Ai, ei, kven vert vel etter då, når Gud let dette ganga fram?
24 Kittim tui taeng hoiah palongpuinawk angzo o ueloe, nihcae mah Asshur hoi Eber to pazawk tih; toe angmacae doeh amro tih, tiah a naa.
Med skip frå Kittimleidi kjem; dei døyver Assur, døyver deim som burtanfyre elvi bur, so dei og utor heimen kverv.»
25 Balaam loe angthawk tahang moe, angmah im ah amlaem, to pacoengah Balak doeh angmah ih loklam ah caeh toeng.
So gjorde Bileam seg reidug, og for heim att, og Balak tok og på si leid.
