Oihaih Laa 3
1 Kai loe anih palungphuihaih quiboeng hoiah patang ka khang boeh.
Eg er mannen som naudi såg under hans vreide-ris.
2 Anih mah khodai ai, khoving thungah ang hoih.
Meg hev han ført og late ferdast i myrker og ikkje i ljos.
3 Anih mah ang thuitaek; athun qui vaihi hoi vaihi a ban hoiah ang thuitaek.
Berre mot meg vender han si hand upp att og upp att heile dagen.
4 Anih mah ka ngan hoi ahin ang hmawnsak; ka huhnawk doeh angkhaehsak.
Han hev late meg eldast i hold og hud, han hev krasa mine bein.
5 Kai tuk hanah misatuh kaminawk to pakhueng moe, kakhaa hoi karai hmuen hoiah ang takui khoep.
Han bygde att for meg og ringa meg inn med beiska og møda.
6 Canghnii ah kadueh kami baktiah, khoving thungah ang suek.
I myrkret hev han set meg, lik deim som longe er daude.
7 Sipae hoi ang takui khoep pongah, ka loih thai ai; kazit sumqui hoiah ang pathlet.
Han mura att for meg, so eg kjem meg ikkje ut; tunge gjorde han mine lekkjor.
8 Ka hangh moe, lawk ka thuih naah doeh, lawk ka thuihaih to ang pakaa pae ving.
Endå eg kallar og ropar, let han att for mi bøn.
9 Ka caehhaih loklam to thlung hoiah ang pakaa pae khoep moe, kang koih loklam to ang pazuisak.
Han mura fyre mine vegar med tilhoggen stein, gjorde det uført på min stig.
10 Anih loe kai hanah, moi angang taqom baktih, amtueng ai ahmuen ah kaom kaipui baktiah oh.
Ein lurande bjørn var han mot meg, ei løva i løyne.
11 Anih mah kai loklam amkhraengsak moe, ang taprawt pet pacoengah, kai hae amrosak.
Til villstig gjorde han min veg; han reiv meg sund og lagde meg i øyde.
12 Anih mah kalii anueng moe, kai to palaa kahhaih ahmuen ah ang suek.
Han spente sin boge og sette meg til skotmål for si pil.
13 Kalii tabu thung ih anih ih palaanawk mah ka kaeng ah cop.
Han let renna inni mine nyro pilehus-sønerne sine.
14 Kai loe kaimah ih kaminawk mah pahnui thuih han ih ni ka oh sut boeh; ni thokkruek laasak thuih hanah ka oh.
Eg vart til lått for alt mitt folk, deira nidvisa heile dagen.
15 Anih mah kakhaa tui hoiah ang bawh moe, kakhaa ahmuet hoiah ang paquisak.
Han metta meg med beiske urter, han gav meg malurt å drikka.
16 Anih mah thlung hoiah ka ha angkhaehsak moe, maiphu hoiah ang phumh.
Han let meg knasa mine tenner på småstein, han grov meg ned i oska.
17 Monghaih hoi kangthla ah ka hinghaih pakhra na suek ving boeh pongah, khosak hoihaih to ka pahnet boeh.
Og du støytte burt frå fred mi sjæl; eg gløymde kor det var å hava det godt.
18 To pongah Angraeng khae ih thacakhaih hoi oephaih to om ai boeh, tiah ka thuih.
Og eg sagde: «Det er ute med mi kraft og med mi von til Herren.»
19 Patangkhanghaih hoi raihaih, kakhaa tui hoi kakhaa ahmuet doeh ka pahnet ai vop.
Kom i hug mi naud og mi utlægd - malurt og beiska.
20 To baktih hmuennawk to ka hinghaih pakhra mah panoek poe moe, ka thung ah angam sut boeh.
Ho minnest det, sjæli mi, og er nedbøygd i meg.
21 Palung thungah ka poek poe pongah oephaih ka tawnh.
Dette vil eg leggja meg på hjarta, og difor vil eg vona:
22 Angraeng amlunghaih loe boeng thai ai, anih mah palungnathaih tawn ai nahaeloe, aicae loe amro tih boeh.
Herrens nåde det er, at det ikkje er ute med oss, for hans miskunn er enn ikkje all.
23 Akhawnbang kruek tahmenhaih kangtha a hnuk o; na oep thohhaih loe paroeai len.
Kvar morgon er ho ny, å, stor er din truskap.
24 Angraeng loe kai ih taham ah oh, tiah ka hinghaih pakhra mah thuih pongah, anih to ka zing han.
Min lut er Herren, segjer mi sjæl; difor vonar vil eg vona på honom.
25 Angraeng hoihhaih loe anih oephaih tawn kami, hinghaih pakhra hoi anih pakrong kaminawk khaeah oh.
Herren er god med deim som ventar på honom, med den sjæl som søkjer honom.
26 Kami loe Angraeng pahlonghaih to oep moe, zing han hoih.
Det er godt å vera still for Herren og venta på hans frelsa.
27 Kami loe thendoeng nathuem ah tok karai sak han hoih.
Det er godt for mannen at han ber ok i sin ungdom,
28 Anih nuiah hmuen to amtik boeh pongah, angmabueng anghnut moe, anghngai duem han oh.
at han sit einsleg og tegjande, når han legg det på,
29 Oephaih om tih hmang tiah poek nahaeloe, a mikhmai to maiphu pongah akuep nasoe.
at han luter seg med munnen mot moldi - kann henda det enn er von -
30 Anih tabaeng kami khaeah tangbaeng patueng pae nasoe loe, ahmin sethaih hoiah koi nasoe.
at han held fram si kinn til slag, let seg metta med svivyrda.
31 Sithaw mah aicae dungzan khoek to vaa mak ai;
For Herren støyter ikkje æveleg burt.
32 anih mah palungsethaih phaksak, toe paroeai pop anih palungnathaih hoi amlunghaih to amtuengsak let tih.
For um han legg på sorg, so miskunnar han endå etter sin store nåde.
33 Anih loe kaminawk nuiah palungsethaih hoi amtanghaih phaksak han koeh ai.
For det er ikkje av hjarta han legg møda og sorg på mannsborni.
34 Long ah thongkrah kaminawk boih khok hoiah cawh moe,
At dei krasar under fot alle fangar i landet,
35 sang koek Sithaw hmaa ah kami mah toenghaih baktiah hnuk han koi hmuen lak pae ving pacoengah,
at dei rengjer retten for mannen framfor åsyni til den Høgste,
36 kami mah hnuk han koi hmuen sungsak ving hanah Angraeng mah koeh ai.
at ein gjer urett mot ein mann i hans sak - ser ikkje Herren slikt?
37 Angraeng lokpaekhaih om ai ah, mi mah maw a thuih ih lok baktiah angcoengsak thaih?
Kven tala, og det vart, um Herren ikkje baud?
38 Sang koek Sithaw ih pakha thung hoiah na ai maw kahoih hoi kasae hmuen to angzo hmaek?
Kjem ikkje frå munnen til den Høgste både vondt og godt?
39 Kami mah a zaehaih pongah danpaek naah, tipongah kahing kami loe laisaep khing loe?
Kvi skal eit livande menneskje klaga? Kvar syrgje yver si synd!
40 To tiah oh pongah loe a caeh o haih loklam hae pakrong tanoek si loe, Angraeng khaeah amlaem o let si.
Lat oss ransaka våre vegar og røyna deim og venda oss til Herren!
41 Vannawk ranui ah kaom Sithaw khaeah, ban a payangh o moe, lawk a thuih o naah, poekhaih palungthin doeh anih khaeah paek o si.
Lat oss lyfta våre hjarto likeins som våre hender til Gud i himmelen!
42 Ka zae o moe, na lok kang aek o moeng boeh; kaicae zaehaih to nang tahmen ai vop.
Me hev synda og vore ulyduge, du hev ikkje tilgjeve.
43 Palung na phuihaih hoiah nang kraeng khoep moe, nang pacaekthlaek boeh; tahmenhaih tawn ai ah, nang hum boeh.
Du sveipte deg i vreide og elte oss, du slo i hel utan nåde.
44 Lawk ka thuih o haih nang khaeah phak han ai ah, nangmah hoi nangmah tamai hoi nang yaw khoep boeh.
I skyer sveipte du deg, so ingi bøn rakk fram.
45 Kaminawk salakah anghnoeng baktih, panuet thok hmuen baktiah nang ohsak boeh.
Til skarn og styggje hev du gjort oss midt imillom folki.
46 Kaicae ih misa boih mah, pakha ang angh o thuih.
Dei spila upp sitt gap imot oss, alle våre fiendar.
47 Kaicae nui ah zithaih, amtimhaih, amrohaih hoi anghmat angtaahaih to phak boeh.
Gruv og grav det vart vår lut, øyding og tjon.
48 Kai kami ih canunawk amro o boeh pongah, ka mik hoiah vapui tui to long.
Tårebekkjer strøymer or mitt auga for tjonet på mitt folks dotter.
49 Ka mikkhraetui loe kang ai ah long tih, anghak mak ai,
Mitt auga sirenn, roar seg ikkje,
50 Angraeng mah hnu ai karoek to van hoiah dan tathuk.
fyrr Herrens skodar etter og ser frå himmelen.
51 Ka vangpui thung ih canunawk boih pongah, ka mik mah palung ang setsak.
Mitt auga gjer meg hjarte-ilt for kvar ei av døtterne i min by.
52 Takung om ai ah ka misanawk mah tavaa baktiah ang mee o.
Dei jaga og elte meg som ein fugl, dei som var mine fiendar utan orsak.
53 Tangqom thungah ka hinghaih ang boeng o sak moe, ka nuiah thlung ang vah o thuih.
Dei vilde taka livet av meg nede i brunnen, dei kasta stein på meg.
54 Tui mah ka lu uem naah, ka duek boeh, tiah ka poek.
Vatnet flødde yver mitt hovud, eg sagde: «Det er ute med meg.»
55 Aw Angraeng, tangqom thung hoiah na hmin to kang kawk.
Eg påkalla ditt namn, Herre, utor den djupe hola.
56 Ka lok nang thaih pae; ka hamhaih hoi abomhaih kang hnik naah, na naa tamuep ving hmah.
Mi røyst høyrde du; haldt deg ikkje for øyro når eg ropar um lindring.
57 Nang kang kawk naah, kai nang hnai thuih moe, zii hmah, tiah nang naa.
Du var nær den dagen eg kalla på deg; du sagde: «Ikkje ottast!»
58 Aw Angraeng, ka hing thai hanah tok na sak moe, ka hinghaih pakhra to nang pahlong boeh.
Du, Herre, hev ført saki for mi sjæl, du hev løyst ut mitt liv.
59 Aw Angraeng, ka sakpazaehaih na hnuk boeh; toenghaih hoiah kai lok na caek ah.
Du, Herre, hev set kva urett eg leid; å, døm i mi sak!
60 Nihcae mah misa ah ang suekhaih hoi a poek o ih hmuen to na hnuk boih boeh.
Du hev set all deira hemnhug, alle deira løynderåder mot meg.
61 Aw Angraeng, nihcae kasaethuihaih hoi poekhaihnawk to na thaih boeh.
Du hev høyrt deira svivyrdingar, alle deira løynderåder mot meg,
62 Athun qui kai patoem kaminawk hoi kai misa angthawk thuih kaminawk mah thuih ih lok to na thaih boeh.
det mine motstandarar sagde og tenkte imot meg dagen lang.
63 Nihcae anghnuthaih hoi angthawkhaih to khenah; kai loe nihcae laasak thuih han ih ni ka oh sut boeh.
Ansa på deim, når dei sit og når dei stend! um meg gjer dei nidvisor.
64 Aw Angraeng, angmacae ban mah sak ih hmuen baktih toengah, nihcae khaeah pathok pae let ah.
Du, Herre, vil gjeva deim av same slag som deira hender hev gjort.
65 Nihcae han qahhaih palungthin to paek ah loe, nihcae to tangoeng thuih ah.
Du vil leggja eit sveip yver deira hjarta, du vil bannstøyta deim.
66 Palungphuihaih hoiah nihcae to pacaekthlaek hanah, maeto doeh anghmat ai ah Angraeng ih van tlim ah kaom hmuennawk to amrosak boih ah.
Du vil elta deim i vreide, og tyna deim so dei ikkje bid meir under Herrens himmel.
