Lokcaekkung 2
1 Angraeng ih van kami loe Gilgal vangpui hoi Bokim vangpui ah caeh moe, Izip prae hoiah nam panawk khae lokkamhaih ka sak ih prae ah kang caeh o haih boeh; nangcae hoi sak ih lokkamhaih to natuek naah doeh ka phrae mak ai.
Herrens engel kom frå Gilgal upp til Bokim og sagde: «Eg henta dykk ut or Egyptarland, og fylgde dykk til det landet eg lova federne dykkar, og eg sagde: «Aldri i verdi skal eg brjota mi pakt med dykk,
2 Nangcae loe hae prae ah kaom kaminawk hoi angkom o hmah; nihcae mah bok ih hmaicamnawk to phrae o boih ah, tiah kang thuih o; tipongah ka lok tahngai ai ah hae tiah na oh o loe?
og de skal ikkje gjera samband med deim som bur her i landet; de skal riva ned altari deira!» Men de høyrde ikkje på ordi mine. Kvi gjorde de’kje det?
3 To pongah hae ih prae kaminawk hae nangcae hmaa ah ka haek mak ai, tiah vaihi kang thuih o boeh; hae kaminawk loe nangcae thunkung soekhring ah om o tih, nihcae ih sithawnawk loe nangcae han patungh ih dongh baktiah om o tih, tiah a naa.
So segjer eg dykk: Eg vil ikkje driva deim burt for dykk; dei skal vera til broddar i sidorne dykkar, og gudarne deira skal verta ei snara for dykk.»
4 Angraeng ih van kami mah Israel kaminawk khaeah hae loknawk thuih pae pacoengah, kaminawk loe tha hoi qah o.
Soleis tala Herrens engel til alle Israels-sønerne. Då gret folket høgt;
5 To pongah to ahmuen to Bokim, tiah kawk o; to ahmuen ah Angraeng khae angbawnhaih a sak o.
difor kalla dei den staden Bokim. Der ofra deim til Herren.
6 Joshua mah Israel kaminawk loihsak pacoengah, Israel kaminawk mah prae toep o hanah, angmacae qawktoephaih ahmuen ah caeh o boih.
Då Josva hadde bede farvel med folket, og Israels-sønerne var farne heim, kvar til sin odel, for å eigna til seg landet,
7 Israel kaminawk loe Joshua hing thung Angraeng ih tok to sak o; Angraeng mah Israel kaminawk han sak ih kalen parai hmuen hnukung, Joshua om ai naah kaom saning kasawk ah kahing kacoehtanawk dung ah doeh Angraeng ih tok to a sak o.
då tente folket Herren so lenge Josva var til, og so lenge dei gamle var til, som livde etter Josva, og hadde set alle dei storverk Herren hadde gjort for Israel.
8 Nun capa Joshua, Angraeng ih tamna loe, saning cumvai, hato hing pacoeng ah duek.
Men då Josva Nunsson, Herrens tenar, var slokna, hundrad og ti år gamall,
9 Anih to Gaash mae aluek bang, Ephraim mae nuiah kaom, angmah qawk ah toep ih Timnath-Heres ramri taengah aphum o.
og dei hadde gravlagt honom på hans eigen gard og grunn i Timnat-Heres i Efraimsheidi, nordanfor Ga’asfjell,
10 Joshua dung thuem kaom kaminawk loe ampanawk ohhaih ahmuen ah amkhueng o: nihcae hnukah kaom kaminawk loe Angraeng to panoek o ai moe, Angraeng mah Israel caanawk han sak paek ih hmuen doeh panoek o ai.
og då heile den ætti var fari til federne sine, og det stod fram ei ny ætt, som ikkje kjende Herren og ikkje visste kva han hadde gjort for Israel,
11 Israel kaminawk loe Angraeng mikhnukah kahoih ai hmuen to sak o moe, Baal sithaw to bok o.
då gjorde Israels-sønerne det som var Herrens imot, og dyrka Ba’als-bilæti;
12 Izip prae hoi zaehoikung, ampanawk ih Angraeng Sithaw to pahnawt o; nihcae taeng kaom kaminawk ih, kalah sithawnawk hnukah bang o moe, nihcae to bok o; to tiah Angraeng to palungphui o sak.
dei vende seg frå Herren, sin fedregud, som hadde ført deim ut or Egyptarlandet, og heldt seg til andre gudar, gudarne åt grannefolki, og låg på kne for deim, og arga Herren;
13 Angraeng to pahnawt o sut moe, Baal hoi Ashtoreth ih tok to sak pae o.
dei vende seg frå Herren og dyrka Ba’al og Astarte-bilæti.
14 Angraeng loe Israel kaminawk nuiah paroeai palungphui pongah, Angraeng mah nihcae to kami taekkung ban ah paek; nihcae mah angmacae ih misanawk pazawk o thai han ai ah, nihcae to a taengah kaom kaminawk khaeah zawh.
Då vart Herren brennande harm på Israel, og gav deim i henderne på røvarar, som herja deim; han slepte deim i henderne på uvenerne deira rundt um, og dei kunde ikkje lenger standa seg mot fiendarne.
15 Israel kaminawk caehhaih ahmuen kruek ah, nihcae khaeah thuih ih lok baktih toengah, Angraeng ih ban mah nihcae to misa sungsak; to pongah paroeai palungboeng o.
Kvar dei for fram, var Herrens hand imot deim, so det gjekk deim ille, som Herren hadde sagt deim, og som Herren hadde svore, og dei kom i stor naud.
16 Toe Angraeng mah lokcaekkungnawk to pathawk moe, nihcae to parokungnawk ban thung hoiah pahlong.
Då vekte Herren upp domarar, som berga deim frå røvararne.
17 To tiah oh pacoengah doeh angmacae lokcaekkungnawk ih lok to tahngai o ai vop; kalah sithawnawk khaeah takpum a zawh o moe, nihcae to bok o; ampanawk mah Angraeng lok tahngaih o moe, a caeh o haih loklam bang hoiah karangah amkhraeng o ving; ampanawk mah sak ih baktiah sah o ai.
Men dei lydde ikkje domarane sine heller, og heldt seg med andre gudar, og låg på kne for deim; dei tok snart ut av den vegen som federne deira hadde fylgt; for dei lydde Herrens bod, men so gjorde ikkje desse.
18 Nihcae hanah Angraeng mah lokcaekkung paek naah, Angraeng mah lokcaekkungnawk to oh thuih; lokcaekkungnawk hing thung nihcae to angmacae misanawk ban thung hoiah pahlong pae; nihcae mah pacaekthlaekhaih hoi patangkhanghaih tong o pongah, Angraeng loe a sak ih hmuen nuiah dawnpakhuem let.
Og kvar gong Herren let ein domar standa fram millom deim, so var Herren med domaren, og berga deim frå uvenerne deira so lenge domaren livde; for Herren ynkast yver deim når dei sukka og stunde for di dei vart tvinga og trælka.
19 Toe lokcaekkung duek naah loe, ampanawk mah sak ih hmuen pongah kasae kue hmuen to a sak o; nihcae ih toksak pae o moe, nihcae to bok hanah, kalah sithawnawk hnukah a bang o; kahoih ai hmuen sakhaih hoi palung thahhaih loklam to caehtaak han koeh o ai.
Men ikkje fyrr var domaren burte, fyrr dei fall ifrå att, og for endå verre åt enn federne sine, heldt seg til andre gudar, og dyrka deim, og bad til deim; dei lagde’kje ned noko av det vonde dei hadde fyre seg, eller av si tråssuge framferd.
20 To pongah Angraeng loe Israel kaminawk nuiah paroeai palungphui moe, Nihcae ampanawk khaeah ka sak ih lokkamhaih to hae kaminawk mah pahnawt o, ka lok tahngai o ai pongah,
Då vart Herren harm på Israel, og han sagde: «For di dette folket hev brote den pakti eg gjorde med federne deira, og ikkje hev lydt mine ord,
21 Joshua duek pacoengah kanghmat kawbaktih prae kami doeh nihcae hmaa hoiah ka haek pae mak ai boeh:
so vil ikkje eg heller hjelpa deim meir, og ikkje driva ut noko av dei folki som Josva let vera att då han døydde;
22 nihcae ampanawk mah Angraeng ih loklam to pazui o baktih toengah, nihcae doeh pazui o tih maw, pazui o mak ai, tiah kanghmat kaminawk patohhaih rang hoiah Israel kaminawk to ka tanoek han, tiah a thuih.
med deim skal Israel røynast um dei vilde halda seg etter Herrens vegar og ganga på deim, som federne deira gjorde.»
23 To pongah Angraeng mah to prae kaminawk to, karangah haek ai; nihcae to Joshua ban ah doeh paek ai, caeh taak sut.
Soleis var det Herren let desse folki få vera, og ikkje straks dreiv deim ut, og ikkje gav deim i Josvas hender.
