Joshua 14

1 Qaima Eleazar, Nun capa Joshua hoi Israel acaeng zaehoikungnawk loe, nihcae khaeah paek ih, Kanaan praenawk to Israel kaminawk mah qawk ah toep o.

No skal me nemna dei bygderne som Israels-sønerne fekk til odel og eiga i Kana’ans-landet, og som Eleazar, øvstepresten, og Josva Nunsson og hovdingarne yver Israels-ætterne luta ut åt deim,

2 Angraeng mah Mosi khae thuih ih lok baktih toengah, acaeng takawtto pacoeng, acaeng ahap ah kaom kaminawk loe, taham khethaih phoisa vah ih baktih toengah qawk to a toep o.

og let deim draga strå um, soleis som Moses hadde sagt deim frå Herren. Det var halvtiande ætt som då fekk land;

3 Mosi mah acaeng hnetto hoi acaeng ahap ah kaom kami hanah, Jordan vapui ni angyae bang ih prae to qawk ah paek; toe Levi kaminawk loe tih qawk doeh paek pae ai.

for halvtridje ætt hadde Moses gjeve land på hi sida Jordan, men levitarne hadde han ikkje gjeve noko odelsland millom deim.

4 Acaeng hnetto ah kaom Joseph ih caanawk loe, Manasseh hoi Ephraim acaeng thuikoehhaih ih ni; Levi kaminawk han prae to paek ai; toe maitawnawk to pacah hanah nihcae ohhaih vangpui hoi a taeng ah kaom long ahmuennawk to a hak o.

Josefs-sønerne var tvo ætter, Manasse og Efraim; og levitarne fekk ingen lut i landet, anna enn nokre byar til å bu i, med bumark åt feet og bølingarne deira.

5 Angraeng mah Mosi khae paek ih lok baktih toengah, Israel kaminawk mah, prae to amzet o.

Som Herren hadde sagt Moses fyre, so gjorde Israels-sønerne, og skifte landet.

6 Judah kaminawk loe Gilgal vangpui ah Joshua khaeah caeh o; Keniz acaeng Jephunneh capa Kaleb mah anih khaeah, Angraeng mah Kadesh-Bernea ah, Sithaw kami Mosi khaeah nang hoi kai kawng thuih ih lok to na panoek.

Då gjekk Juda-sønerne fram for Josva i Gilgal, og Kaleb Jefunneson av Kenaz-ætti sagde til honom: «Du veit kva Herren sagde med Moses, gudsmannen, um meg og deg, då me var i Kades-Barnea.

7 Angraeng ih tamna Mosi mah prae khet han Kadesh-Bernea hoi ang patoeh naah, kai loe saning quipalito ka oh boeh; ka hnuk ih baktih toengah anih khaeah ka thuih pae let.

Eg var fyrti år gamall då Moses, Herrens tenar, sende meg ut frå Kades-Barnea til å njosna i landet, og då eg kom attende, sagde eg frå um alt, som eg best skyna det.

8 Toe kaimah hoi nawnto kacaeh kam nawkamyanawk mah kaminawk ih palungthin to tui baktiah amkaw o sak; toe kai loe ka Angraeng Sithaw hnukah palungthin boih hoiah pazui.

Felagerne mine, som hadde vore med meg, skræmde folket so dei vart modlause, men eg heldt meg trutt etter Herren, min Gud.

9 To na niah Mosi mah, Nang loe palungthin boih hoiah ka Angraeng Sithaw hnukah na bang pongah, na khok hoi cawh ih prae to, nangmah hoi na caanawk mah dungzan khoek to toep o ih qawk ah om tih, tiah lokkamhaih a sak.

Og same dagen lyste Moses desse ordi: «Det landet du hev vore i, skal sant og visst høyra deg og borni dine til i all æva, for di du heldt deg so trutt etter Herren, min Gud.»

10 Israel kaminawk praezaek ah amhet o naah, Angraeng mah Mosi khaeah lokthuih pae na ni hoi kamtong, a thuih ih lok baktih toengah vaihni ni khoek to, saning quipali, pangato khoek to ang hingsak boeh; khenah, kai loe vaihi saning quitazet, pangato oh boeh.

Og no ser du at Herren hev gjort som han lova! Han hev late meg liva fem og fyrti år sidan han tala desse ordi til Moses, all den tid som Israel ferdast i øydemarki, og no er eg fem år på femte tjuget.

11 Mosi mah ang patoeh nathuem ih baktih toengah vaihni doeh ka thacak vop; canghnii ih ka thacakhaih baktih toengah, misatukhaih ahmuen ah caeh hanah thacak vop.

Endå er eg likso sterk som eg var den dagen Moses sende meg ut, og likso før både til strid og til mitt daglege yrke.

12 To pongah to nathuem ah Angraeng mah thuih ih lok baktih toengah, hae mae hae vaihi kai hanah na paek ah; hae mae nuiah Anak kaminawk oh o; paroeai kalen, sipae kacakah thung ih vangpuinawk doeh oh, tiah nang mah doeh na thaih boeh; toe Angraeng mah na oh haih nahaeloe, Angraeng mah thuih ih lok baktih toengah, nihcae to ka haek boih thai tih hmang, tiah a naa.

So lat meg no få denne fjellbygdi, som Herren tala um den gongen; du høyrde sjølv på det. Der bur anakitarne, og der er store byar med høge murar ikring. Men eg trur visst Herren vil vel vera med meg, so eg fær slege deim under meg, soleis som han hev sagt.»

13 To naah Joshua mah, Jephunneh capa Kaleb to tahamhoihaih paek moe, qawk ah Hebron vangpui to a paek.

Då gav Josva Kaleb Jefunneson Hebron til odel og eiga, og ynskte lukka til.

14 Keniz acaeng Jephunneh capa Kaleb loe, palungthin boih hoiah Israel Angraeng Sithaw hnukah bang pongah, Hebron vangpui to vaihni ni khoek to qawk ah a toep.

Soleis var det Kaleb Jefunneson av Kenaz-ætti fekk Hebron, og sidan hev den eigedomen fylgt ætti hans alt til denne dag, for di han heldt seg so trutt etter Herren, Israels Gud.

15 Canghnii ah loe Hebron vangpui to Kirjath-Arba, tiah kawk o; Arba loe Anak kaminawk thungah zaehoikung kalen koek ah oh; to nathuem ah prae thungah misa amdinghaih to oh.

Hebron heitte fyrr Arbabyen, etter den største mannen millom anakitarne. Då var det ende på ufreden, og landet fekk ro.