Jonah 4
1 Toe Jonah loe poeknawm ai, paroeai palungphui.
Ale Jonaszowi bardzo się to nie podobało i rozgniewał się.
2 To pongah Angraeng khaeah, Aw Angraeng, nang loe palungnathaih katawn, amlunghaih hoiah koi Sithaw ah na oh, amlunghaih hoi tuinom hoiah koi, palungphui han karai, raihaih thung hoi loisakkung Sithaw ah na oh pongah, Nineveh vangpui hae nam rosak mak ai, tiah ka panoek. Kaimah prae ah ka oh naah hae lok hae ka thuih boeh na ai maw? To pongah ni kai loe na hmaa hoiah Tarshish vangpui ah ka cawnh ving.
I modlił się do PANA, mówiąc: Proszę, PANIE, czy tego nie mówiłem, gdy jeszcze byłem w swojej ziemi? Dlatego zaraz uciekłem do Tarszisz, gdyż wiedziałem, że ty jesteś Bogiem łaskawym i litościwym, nieskorym do gniewu i [pełnym] wielkiego miłosierdzia, który żałuje nieszczęścia.
3 Aw Angraeng, vaihi ka hinghaih hae la halat ah; ka hing pongah loe duek hae kai han hoih kue, tiah lawk a thuih.
A teraz, PANIE, proszę, zabierz ode mnie moje życie, bo lepiej mi umrzeć, niż żyć.
4 Toe Angraeng mah anih khaeah, Tih kawng pongah maw palung na phui? tiah a naa.
PAN odpowiedział: Czy to dobrze, że [tak] się gniewasz?
5 To pongah Jonah loe vangpui thung hoiah tacawt ving moe, vangpui ni angyae bangah anghnut, to ah angmah ohhaih im tetta to sak moe, tahlip thungah anghnut; vangpui ah kaom han koi hmuen to khet hanah a zing.
Wyszedł więc Jonasz z miasta i usiadł po wschodniej stronie miasta. Tam zrobił sobie szałas i usiadł w jego cieniu, by zobaczyć, co się stanie z tym miastem.
6 To naah Jonah to raihaih thung hoiah loisak moe, anih to tahlipsak hanah, Angraeng Sithaw mah akung maeto amprawksak moe, anih ih lu ranui ah amzamsak. To pongah Jonah loe akung nuiah kating ai kawnhaih a tawnh.
A PAN Bóg sprawił, że nad Jonaszem wyrosła tykwa, aby zasłaniała jego głowę i chroniła go przed upałem. I Jonasz bardzo się cieszył [z tej] tykwy.
7 Toe akhawnbang khodai naah loe akung to caak hanah Sithaw mah langkawk to patoeh, langkawk mah caak pongah akung loe azaem ving.
Ale nazajutrz o świcie Bóg sprawił, że robak podgryzł tę tykwę, tak że uschła.
8 Ni tacawt naah Sithaw mah ni angyae bang hoiah kabae takhi to songsak, ni kabae mah Jonah ih lu to kangh pongah, anih loe thazok sut, to pongah anih loe duek hanah a koeh, Hing pongah loe duek hae kai hanah hoih kue, tiah a thuih.
I gdy wzeszło słońce, Bóg wzbudził suchy wiatr wschodni; i słońce tak prażyło głowę Jonasza, że omdlewał i życzył sobie śmierci, mówiąc: Lepiej mi umrzeć, niż żyć.
9 To pacoengah Sithaw mah Jonah khaeah, Akung nuiah palung na phui han takung oh maw? tiah a naa. Anih mah, Duek duih khoek to palung ka phuihaih takung oh, tiah a naa.
I Bóg powiedział do Jonasza: Czy to dobrze, że tak się gniewasz z powodu tej tykwy? I odpowiedział: To dobrze, że się gniewam, [nawet] aż na śmierć.
10 Toe Angraeng mah, Nang loe qumto naah amprawk moe, qumto naah kadueh, nang mah khetzawn ih akung doeh na ai, na patit ih akung doeh na ai, akung maeto nuiah tahmenhaih na tawnh.
Wtedy PAN mu powiedział: Żałujesz tej tykwy, przy której nie pracowałeś ani nie dałeś jej wzrostu; wyrosła w jedną noc i w jedną noc uschła;
11 To tiah nahaeloe banqoi hoi bantang mataeng doeh pathlaeng thai ai kami sang cumvai, pumphaeto hoi pop parai moi pacahhaih, kalen parai Nineveh vangpui to ka pathlung mak ai maw? tiah a naa.
A ja miałbym nie żałować Niniwy, tego wielkiego miasta, w którym jest więcej niż sto dwadzieścia tysięcy ludzi, którzy nie umieją rozróżnić swej prawej ręki od lewej, a także wiele bydła?
