Job 23
1 To naah Job mah,
Då svara Job og sagde:
2 vaihni loe kana ka haam; ka nathaih nung parai pongah hang ai ah ka om thai ai.
«Endå gjeld klaga mi for tråss, tungt legg eg handi på min sukk.
3 Anih hnukthaihaih ahmuen to ka panoek nahaeloe, anih anghnuthaih ahmuen ah ka caeh han!
Berre eg kunde finna honom og koma til hans bustad fram!
4 A hmaa ah kaimah kawng to ka thuih moe, pakha hoiah lok ka thuih han.
Då la eg fram for han mi sak og fyllte munnen min med prov.
5 Anih mah kawbangmaw na pathim tih, tiah ka panoek, a thuih han ih lok doeh ka panoek.
Då høyrde eg kva svar han gav, og merka det han sa til meg.
6 A thacakhaih hoiah kai hae na hmang tih maw? Na hmang mak ai; anih mah kai ih lok hae tahngai lat tih.
Vilde med magt han mot meg standa? Nei, lyda på meg vilde han.
7 To ahmuen ah katoeng kami hoi lokthuihaih om tih, kai loe lokcaek kami khae hoiah ka loih poe tih boeh.
Ein skuldfri stod då for han fram; for alltid slapp eg domar min.
8 Khenah, kai loe hmabangah ka caeh, toe anih loe to ahmuen ah om ai; hnukbangah kang nawn cadoeh, anih to ka panoek thai ai;
Gjeng eg i aust, han er’kje der; mot vest, eg vert han ikkje var;
9 a toksakhaih banqoi bangah ka caeh, toe anih to ka hnu thai ai; bantang bangah kang qoi naah doeh, anih to ka hnu thai ai.
i nord han verkar, ei eg ser han, han snur mot sud, eg ser han ikkje.
10 Toe ka caehhaih loklam to ang panoek pae; anih mah kai ang tanoek pacoengah loe, sui baktiah ka om tih boeh.
For all den veg eg fer han kjenner; prøvde han meg, eg var som gull.
11 Ka khok mah a caehhaih khok tangkannawk to pazui, kam khraeng taak ai, anih ih loklam to ka pazui.
Min fot hev fylgt i faret hans; hans veg eg gjeng ubrigdeleg,
12 A pahni hoi paek ih lok to ka caeh taak ai; ni thokkruek kangaih caaknaek pongah doeh anih mah thuih ih loknawk to ni ka palung kue.
veik ei frå det hans lippa baud, meir enn mi lov eg lydde hans.
13 Toe poekhaih maeto ah kaom, Sithaw to mi mah maw pakhrai thai tih? Anih loe a koehhaih baktiah ni sak.
Men ein er han, kven hindrar honom? Det han hev hug til, gjer han og.
14 Anih loe kai han suek ih hmuen to a sak; anih loe to baktih poekhaih paroeai tawnh.
Han um min lagnad avgjerd tek, og hev med meg so mangt i emning.
15 To pongah a hmaa ah loe zithaih hoiah ni ka oh; to baktih hmuen to ka poek naah, anih to ka zit.
Eg difor ræddast for hans åsyn, når eg det minnest, skjelv eg for han.
16 Sithaw mah palungthin ang naemsak moe, Thacak Angraeng mah zithaih to ang paek;
Ja, Gud hev brote ned mitt mod, og Allvald hev gjort meg fælen,
17 toe kai hae khoving hmaa ah va sut ai, ka hmaa ih khoving thung hoiah doeh paka ai.
ei er det myrkret som meg tyner, og ei mi eigi myrke åsyn.
