Job 20
1 To naah Naamath acaeng Zophar mah;
Då tok Sofar frå Na’ama til ords og sagde:
2 ka pathim hanah, ka palung thungah toksak pongah, karangah ka thuih han.
«Difor gjev mine tankar svar, og difor stormar det i meg.
3 Kai kasae na thuihaih hoi zoehhaih lok to ka thaih boeh, to pongah pathim han angaih, tiah palung thung hoi ka panoek.
Ei skamleg skrapa fær eg høyra, men kloke svar mi ånd gjev meg.
4 Long ah kami oh tangsuekhaih atue, canghnii atue hoi kaom hae baktih hmuen hae na panoek ai maw?
Veit du’kje at frå ævords tid, frå mannen fyrst på jord vart sett,
5 Kasae kami khosak hoihaih loe sawk ai, Sithaw tidoeh sah ai kami anghoehaih doeh nawnetta ah ni oh.
ugudlege hev stokkut jubel, vanheilage stuttvarug gleda?
6 A lensawkhaih mah van to phak moe, a lu mah tamai angtok cadoeh,
Når modet hans til himmels stig, når hovudet mot sky han lyfter,
7 anih loe angmah ih aek baktiah ni amro poe tih, anih hnu kaminawk mah, Anih loe naa ah maw oh ving boeh? tiah thui o tih.
han evig gjeng til grunns som skarnet; «Kvar er han?» spør dei, honom såg.
8 Anih loe amang baktiah azawk ving tih, hnu mak ai boeh; ue, khoving amang ah hnuk ih hmuen baktiah anghmaa ving tih.
Lik draumen glid han burt og kverv, vert jaga som ei nattesyn.
9 Anih hnu mik mah anih to hnu let mak ai boeh; a ohhaih ahmuen mah doeh anih to khen mak ai boeh.
Han burte er for alle augo, hans stad veit ikkje til han meir.
10 A caanawk loe amtang kaminawk khaeah tahmenhaih hni o ueloe, a tawnh o ih hmuenmae to a ban hoiah paek pathok o let tih.
Hans born lyt hjelpa fatigfolk; hans hender gjev hans gods attende.
11 Anih ih huhongnawk loe thendoeng thacak nathuem ih zaehaih hoiah koi cadoeh, angmah hoi nawnto maiphu thungah angsong tih.
Hans bein var full’ av ungdomskraft; men den i moldi ligg med honom.
12 Sethaih loe anih ih pakha ah luep, anih mah angmah ih palai tlim ah hawk moe,
Er i hans munn det vonde søtt, vil han det under tunga gøyma,
13 paawt pongah pahnawt sut han koeh ai, angmah ih pakha thungah paumh hmoek cadoeh,
sparer han det og slepper ikkje, held han det under gomen fast,
14 a caak ih buh zok thungah phak naah thaw ueloe, pahui sae ih kasoetui ah angcoeng pae tih.
so vert i kroppen maten hans til orme-eiter i hans buk.
15 Anih mah paaeh ih angraenghaihnawk to pathaak let ueloe, Sithaw mah anih ih zok thung hoiah la let tih.
Det gods han gløypte, spyr han ut; Gud driv det ut or magen hans.
16 Anih loe pahui sae ih kasoetui to pazop ueloe, pahui sae mah anih to patuk maat tih.
Han orme-eiter i seg saug, og ødle-tunga honom drep.
17 Anih loe kalong tuipui, khoitui hoi kamkhawk tahnutui longhaih tui to hnu mak ai.
Han fær visst ikkje skoda bekkjer, ei heller flaum av mjølk og honning.
18 A toksakhaih atho to caa mak ai, minawk hanah paek let tih; to tiah a paek let pongah anih loe anghoehaih tawn mak ai.
Han rikdom vinn, men nyt han ikkje; han samlar gods, men vert’kje glad.
19 Anih mah kamtang kaminawk to pacaekthlaek moe, tiah doeh sah ai; angmah sak ai ih imnawk to a lomh pae pongah to tiah oh.
Han krasa småfolk, let deim liggja, han rana hus som han ei byggjer.
20 Anih loe koehhaih boep thai ai; a koeh ih hmuen mah anih pahlong thai mak ai.
Han kjende ikkje ro inni seg, men med sin skatt han slepp’kje undan.
21 Anih mah caak han ih buh tidoeh om mak ai boeh; a tawnh ih angraenghaih hmuen doeh cak poe mak ai.
Hans hækna sparer ingen ting; og difor kverv hans lukka burt.
22 Hmuenmae angraeng nathuem ah amtang ueloe, a nuiah raihaih congca to pha tih.
I all si ovnøgd lid han naud; kvar armings-hand kjem yver honom.
23 Anih zok amhah han oh naah, Sithaw mah palungphuihaih to a nuiah phasak ueloe, buhcaak nathuem ah palungphuihaih khotui baktiah angzo tih.
Og til å fylla buken hans han sender vreiden yver honom, let maten sin på honom regna.
24 Anih loe sum hoi sak ih maiphaw maica thung hoiah loih; toe sumkamling palaa mah anih to kaat tih.
Og um han frå jarnvåpen flyr, han såra vert frå koparbogen;
25 Anih loe a takpum thung hoi tacawt, palaa to aphongh; ue, anih ih ahmuet thung hoiah rong kampha sumsen to tacawt; a nuiah zithaih to phak;
ut gjenom ryggen pili kjem, den blanke odd ut or hans gall, og dauderædslor fell på honom.
26 anih tamquta hoi ohhaih ahmuen ah khovinghaih to suek pae; anih loe kami mah hmuh ai ih hmai mah kang tih; a ohhaih kahni im ah kaom hmuennawk boih to kangh pae tih.
Alt myrker gøymt er åt hans skattar, ja, ukveikt eld et honom upp, og øyder all hans eigedom.
27 Van mah anih sakpazaehaih amtuengsak tih, long mah doeh anih han misa angthawk thui tih.
Himmelen ter hans brotsverk fram, og jordi reiser seg imot han.
28 A im ih hmuenmaenawk to anghmaa tih, Angraeng palungphuihaih niah loe anih khosak hoihaih to tui baktiah long tih.
Hans heime-forråd fer sin veg, renn burt på vreidedagen hans.
29 Sithaw mah to baktih tangqum to kasae kaminawk hanah paek, Sitawh mah to baktih qawktoep hanah anih to suek, tiah a naa.
Slikt etlar Gud til gudlaus mann; det lovar Gud til arv åt honom.»
