Job 11
1 To naah Namaat acaeng Zophar mah,
Då tok Sofar frå Na’ama til ords og sagde:
2 pop parai loknawk hae pathim han ai boeh maw? Lokthui thaih kami to a zaehaih thung hoiah loisak han oh maw?
«Skal slik ei svalling ei få svar? Skal slik ein storpratar få rett?
3 Lok nam laihaih mah minawk lokpae ai ah anghgaisak duem thai tih maw? Kami na pahnui thuih naah, nang azatpaw han thuitaek kami om mak ai maw?
Skal menner for din ordflaum tegja? Skal du få spotta utan skjemsla?
4 Nang mah, Ka thuih ih lok loe toeng, Sithaw hmaa ah ka ciim, tiah na thuih.
Du segjer: «Rein er læra mi, eg skuldfri er i dine augo.»
5 Toe Sithaw mah lokthui nasoe loe, na pahni to paong pae nasoe,
Men dersom berre Gud vil tala og opna munnen sin mot deg,
6 Anih mah panoek karai alet hnetto palunghahaih amtuengsak nasoe; to tiah ni na sakpazaehaih baktiah na tongh han ih hmuen pong tamsi ah Sithaw mah dan ang paek, tiah na panoek tih.
og syna deg sin løynde visdom, kor han eig vit i dobbelt mål! Då skulde du nok skyna at Gud gjev deg noko til av syndi.
7 Kathuk Sithaw ih hmuen to na hnuk thai maw? Thacak Sithaw akoephaih na panoek thai maw?
Skal tru Guds tankedjup du kjenner? Hev du nått fram til Allvalds grensa?
8 Vannawk pongah kasang, timaw na sah thai tih? Hell pongah kathuk kue, timaw na panoek thai tih? (Sheol h7585)
Høgar’ enn himmelen - kva gjer du? Djupar’ enn helheimen - kva veit du? (Sheol h7585)
9 To kathuk hmuennawk tahhaih loe long pongah sawk kue moe, tuipui pongah doeh kawk kue.
Lenger enn jordi strekkjer seg og breidare enn havet sjølv.
10 Sithaw mah naeh maw, thong pakhrak maw, to tih ai boeh loe lok maw na caek nahaeloe, mi mah maw pakaa thai tih?
Når han skrid fram og legg i lekkjor, stemnar til doms, kven stoggar honom?
11 Sithaw loe tidoeh avang ai kami to panoek; sakpazae ih hmuen doeh a hnuk; to tiah nahaeloe anih mah to hmuen to poek ai ah om tih maw?
Han kjenner deim som talar lygn; han ser den falske utan leiting.
12 Toe taw ih laa hrang to kami baktiah tapen naah ni, tidoeh avang ai kami loe palungha thai vop tih.
Det tome hovud fær forstand, og asenfolen vert til mann.
13 Toe palungthin nam khraih moe, angmah khaeah ban na payangh pacoengah,
Men vil du bu ditt hjarta rett og henderne mot honom breida
14 na ban ah sakpazaehaih om cadoeh, to zaehaih to na vah ving moe, na ohhaih kahni im ah sethaih na omsak ai nahaeloe,
og halda svik frå handa di og urett burte frå ditt tjeld,
15 coek koi om ai ah na mikhmai amtueng tih; ue, zithaih om ai ah, kacakah nang doe tih:
då kann du lyt’laust hovud lyfta, då stend du fast og ræddast ikkje;
16 raihaih to na pahnet ueloe, kalaem tangcae tui baktiah ni na poek tih boeh.
då kann du gløyma all di møda, liksom ei elv som framum rann.
17 Na hinghaih loe athun ih ni aengh pongah aang kue tih; vaihi kaving ah na oh cadoeh, akhawnbang baktiah aang tih.
Klårar’ enn dagen stend ditt liv, og myrkret vert til morgongråe;
18 Oephaih oh pongah, monghaih hoiah na om tih; ue, angmah na khenzawn ueloe, ngancuem ah nang hak tih boeh.
då er du trygg, då hev du von, du ottelaus til kvile gjeng.
19 Nang song naah, mi mah doeh zithaih na paek mak ai; ue, kami paroeai mah na ven o tih.
Du ligg, og ingen upp deg skræmer, og mange vil deg gjerne tekkjast.
20 Toe kasae kami ih mik loe thazok tih, loih o mak ai; nihcae oephaih doeh dueh ving tih, tiah a naa.
Men augo veiknar på dei vonde; dei hev’kje nokor tilflugt meir, men ventar på å anda ut.»
