Jeremiah 30

1 Jeremiah khaeah angzo Angraeng ih lok loe,

Det ordet som kom til Jeremia frå Herren; han sagde:

2 Angraeng Israel Sithaw mah, Kang thuih ih loknawk boih cabu thungah tarik hanah, ang thuih.

So segjer Herren, Israels Gud: Skriv deg upp i ei bok alle dei ordi eg hev tala til deg!

3 Khenah, kaimah ih kami Israel hoi Judah to misong angtanghaih thung hoiah ka hoih lethaih atue to pha tih; nihcae to ampanawk khaeah ka paek ih prae ah kam laemsak let han, nihcae mah to prae to toep o tih, tiah Angraeng mah thuih.

For sjå, dagar skal koma, segjer Herren, då eg endar utlægdi åt folket mitt, Israel og Juda, og let deim koma heim att til det landet som eg gav federne deira, so dei kann taka det til eign.

4 Israel hoi Judah kawng pongah Angraeng mah hae tiah lokthuih.

Og dette er dei ordi som Herren hev tala um Israel og um Juda:

5 Angraeng mah, Tasoeh takuenhaih hoi zithaih lok to ka thaih; monghaih om ai, tiah thuih.

So segjer Herren: Eit rædslerop hev me høyrt; otte og ingen fred.

6 Nongpa loe caa tapen vai maw? Dueng o noek ah! Khenah, tipongah nihcae loe nongpata ca tapen tom nathuem ih baktiah, kaeng nuiah ban to koeng o moe, athii om ai baktiah mikhmai anglung o rawk loe?

Spør og sjå etter um ein karmann føder barn! Kvi ser eg då alle mann med henderne på lenderne liksom kvinna i barnsnaud, og kvi er alle andliti vortne nåbleike?

7 To ani loe kawkruk maw len tih! Tih hoiah doeh patah thai mak ai; to atue loe Jakob raihaih atue ah oh; toe anih loe to raihaih thung hoi pahlong ah om tih.

Å! Stor er den dagen, han hev ikkje sin like. Ja, ei trengsletid er det for Jakob, men han skal verta frelst derifrå.

8 To niah loe na tahnong ih hnam to kang khaeh pae moe, ang pathlethaih sumquinawk doeh ka taprawt pae boih han; kalah prae kaminawk mah nihcae to natuek naah doeh misong ah patoh o mak ai boeh.

Og det skal henda den dagen, segjer Herren, allhers drott, at eg vil brjota oket hans av halsen din, og bandi dine vil eg riva sund. Ja, framande skal ikkje trælka honom lenger.

9 Toe nihcae loe angmacae Angraeng Sithaw ih tok, nihcae ka paek han ih angmacae siangpahrang David ih tok to sah pae o tih.

Men dei skal tena Herren, sin Gud, og David, sin konge, som eg vil reisa upp åt deim.

10 To pongah ka tamna, Aw Jakob, zii hmah; Aw Israel, tasoeh hmah, tiah Angraeng mah thuih; khenah, angthla parai prae, na caanawk misong ah oh o haih prae hoiah kang pahlong o han hmang; Jakob loe amlaem let ueloe, mawnhaih tawn ai, kamongah om tih, mi mah doeh pazih mak ai boeh.

So ottast ikkje, du min tenar Jakob, segjer Herren, og ræddast ikkje, Israel! For sjå, eg frelser deg frå det burtlengste land og avkjømet ditt frå det landet som dei var burtførde til. Og Jakob skal snu heim att og vera i ro og trygd, og ingen skal skræma honom.

11 Nang to pahlong hanah nang hoi nawnto ka oh; nangcae kam hetsakhaih prae kaminawk to kang hmatsak boih boeh, toe nangcae loe kang hmaasak mak ai; toe nangcae loe thuitaek angaihaih baktiah kang thuitaek o han, thuitaek ai ah kang prawt o sut mak ai, tiah Angraeng mah thuih.

For eg er med deg, segjer Herren, til å frelsa deg. For eg vil gjera ende på alle dei folki som eg hev spreidt deg imillom, det er berre deg eg ikkje vil gjera ende på, men eg vil aga deg med måte, men reint utan refsing kann eg ikkje lata deg vera.

12 Angraeng mah, Na hmaa loe hoih thai ai, na hmaa loe nung parai, tiah thuih.

For so segjer Herren: Ubøtande er skaden din, ulækjande såret ditt.

13 Na hmaa to hoih thai hanah, hnikung mi doeh om ai; na hoihhaih tasi om ai.

Ingen tek saki di på seg og kreistar verken ut; det bid ikkje helsebot, ikkje plåster for deg.

14 Nam puinawk mah, ang pahnet o boih boeh; tidoeh na poek o ai boeh; na zaehaih loe pop hmoek moe, na sakpazaehaih len hmoek boeh pongah, misa mah boh baktiah kang boh; kami kasae thuitaek baktiah kang thuitaek.

Alle elskarane dine hev gløymt deg, dei spør ikkje etter deg. For eg hev slege deg likeins som ein fiende slær, eg hev aga deg som den miskunnlause, for di at misgjerningi di er stor og synderne dine mange.

15 Tipongah kana ahmaa pongah na qah loe? Na sakpazaehaih to len hmoek moe, na zaehaih pop hmoek pongah, hae hmuennawk hae na nuiah ka sak.

Kvi eiar du deg yver skaden din, yver at plåga di er ulækjande? For di at misgjerningi di er stor og synderne dine mange, hev eg gjort deg dette.

16 Toe nang paaeh kaminawk loe paaeh ah om toeng tih; na misanawk loe misong ah laem o boih tih; nang naeh kaminawk loe naeh ah om toeng ueloe, nang amrosak kaminawk doeh amrosak toeng tih.

Difor skal alle som et på deg, verta upp-etne, og alle som er trengjer deg, verta burtførde, alle saman, og dei som herjar deg, skal verta herja, og alle som ranar frå deg, vil eg gjeva til ran.

17 Minawk mah, Vah sut ih kami, mi mah doeh khetzawn ai ih Zion, tiah thui o cadoeh, ngan kang tui o sak moe, na hmaanawk kang hoisak let han, tiah Angraeng mah thuih.

For eg vil grøda såri dine og lækja deg etter slagi du hev fenge, segjer Herren, av di dei kallar deg «den burtdrivne», «Sion som ingen spør etter».

18 Angraeng mah, Khenah, misong ah kalaem Jakob ih kahni imnawk to ka zaeh let moe, a ohhaih ahmuen nuiah tahmenhaih ka tawnh let han; vangpui doeh amrohaih ahmuen hoiah sak let ah om ueloe, siangpahrang im doeh angmah ih ahmuen ah angdoe let tih, tiah thuih.

So segjer Herren: Sjå, eg endar utlægdi for Jakobs tjeld og miskunnar bustaderne hans, og byen skal atter verta bygd på haugen sin, og slottet skal standa på sin rette stad.

19 Nihcae khae hoiah kawnhaih laa lok hoi anghoehaih laa loknawk to angzo tih; nihcae loe tamsi mak ai, kang pungsak han; patoekhaih om mak ai, pakoehhaih ah ka phaksak han.

Og det skal ljoma av lovsangar og leikstemne-ljod frå deim. Og eg vil lata deim aukast og ikkje minka, og eg vil æra deim, og dei skal ikkje verta mismætte.

20 A caanawk doeh canghnii ih baktiah om o tih, kaminawk to ka hmaa ah ka caksak moe, nihcae pacaekthlaek kaminawk to ka thuitaek han.

Og sønerne hans skal vera som fordom, og lyden hans skal standa grunnfest framfor mi åsyn, og eg vil heimsøkja alle som trengjer honom.

21 Angmacae acaeng thung ih kami to nihcae zaehoikung ah om tih, nihcae ukkungnawk doeh angmacae thung ih kami ah ni om tih; anih han ka taengah anghnai ah, tiah ka thuih naah, ka taengah anghnai tih; mi mah maw angmah koeh ah kai khaeah anghnai vaih? tiah Angraeng mah thuih.

Og hans herlege skal vera utstokken frå honom sjølv, og drotten hans skal ganga fram or hans eigen flokk. Og eg vil lata honom nærra seg åt meg, so han fær koma til meg; for kven kunde elles vera so hjartug, at han kom meg nær? segjer Herren.

22 To pongah nangcae loe kai ih kami ah na om o tih, kai doeh nangcae ih Sithaw ah ka oh han.

Og de skal vera mitt folk, og eg skal vera dykkar Gud.

23 Khenah, Angraeng ih takhi kamhae loe palungphuihaih hoiah song, takhi loe ham parai, kasae kaminawk ih lu nuiah tha hoiah song tih.

Sjå, ein storm frå Herren - vreide bryt fram - ein rjukande storm: ned på hovudet åt dei ugudlege kjem han i kvervlar.

24 Palung thungah ka poek ih sak han koi hmuen to ka sak han, koep ai karoek to Angraeng palungphuihaih to azuk let mak ai; hmabangah hae baktih hmuennawk hae na panoek o tih.

Herrens brennande vreide skal ikkje halda upp fyrr han hev gjort og sett i verk sitt hjartans tankar. I dagarne som kjem, skal de skyna det.