Jeremiah 15

1 To pacoengah Angraeng mah kai khaeah, Ka hmaa ah Mosi hoi Samuel to angdoe moe, lawkthui hoi langlacadoeh, ka poekhaih amkhraih mak ai; Judah kaminawk to ka hmaa hoi takhoe o ving ah, caeh o ving lai nasoe.

Då sagde Herren med meg: Um so Moses og Samuel stod fram for mi åsyn, skulde mi sjæl ikkje venda seg til dette folket. Driv deim burt frå mi åsyn, og lat deim fara!

2 Nihcae mah, naa ah maw ka caeh o han loe? tiah na naa o nahaeloe, duek han pahoe ih kaminawk loe, duekhaih khaeah, sumsen han pahoe ih kaminawk loe, sumsen khaeah, khokhahaih hoi duek han pahoe ih kaminawk loe, khokhahaih khaeah, misong ah pahoe ih kaminawk loe, misong ah caeh o tih, tiah Angraeng mah thuih, tiah thuih paeh, tiah ang naa.

Og når dei segjer med deg: «Kvar skal me då fara?» so skal du segja med deim: So segjer Herren: Til dauden den som åt dauden er etla, og til sverdet den som åt sverdet er etla, og til svolten den som åt svolten er etla, og til utlægd den som åt utlægd er etla.

3 Nihcae nuiah ka suek han ih misa palitonawk loe, hum hanah sumsen, ruet hanah uinawk, caak moe paaeh hanah, van ih tavaanawk hoi long ih moisannawk hae ni, tiah Angraeng mah thuih.

Fire slag heimsøkjingar byd eg då ut imot deg: Sverdet til å drepa, og hundarne til å draga deim burt, og fuglarne under himmelen og dyri på marki til å eta deim og øyda deim.

4 Judah siangpahrang Hezekiah capa Manasseh loe Jerusalem ah sak ih hmuen pongah, long praenawk boih ah raihaih ka phaksak han.

Og eg vil gjera deim til ei skræma for alle kongeriki på jord, for det som Manasse Hizkiason, Juda-kongen, gjorde i Jerusalem.

5 Aw Jerusalem, mi mah maw na tahmen tih? To tih ai boeh loe mi mah maw na qah thui tih? To tih ai boeh loe ngantui maw tiah dueng hanah, mi maw nang khaeah angzo tih?

For kven vil tykkja synd i deg, Jerusalem, og kven vil syna deg medkjensla, og kven vil gjera seg ærend og spyrja um det stend vel til med deg?

6 Kai nang pahnawt sut moe, hnukbang nam laem boeh pongah, na nuiah ban ka phok moe, kang hum han; dawnpakhuemhaih ka tawn mak ai, tiah Angraeng mah thuih.

Du støytte meg ifrå deg, segjer Herren, du gjekk din veg. Difor retter eg handi ut imot deg og tyner deg; eg er trøytt av å ynkast.

7 Nihcae to prae khongkhanawk ah takhi hawhhaih paqa hoiah ka hawh han; a caanawk to palung ka setsak han, a caeh o haih loklam hoi amlaem o ai pongah, nihcae to kang hmatsak han.

Og eg kastar deim med kasteskovl attmed landsens portar, eg gjer folket mitt barnlaust, eg tyner det - frå sine vegar snudde dei ikkje.

8 Judah ih lamhmainawk loe ka hmaa ah tuipui ih savuet pongah pop o tih; thendoengnawk ih amno hum kaminawk to athun naah ka patoeh han; nihcae nuiah zit kaom tasoehhaih to ka phaksak han.

Enkjorne deira vert fleire enn havsens sand; yver møderne til deira unge menner let eg ein tynar koma høgstedags leite, let rædsla og fælske dåtteleg koma yver deim.

9 Ca nongpa sarihto tapen kami loe, thaboeng moe, hinghaih qui apet boeh; anih hanah loe athun li naah ni duem pae boeh; anih loe azathaih to tongh moe, poek anghmang sut boeh; kanghmat thoemto kaminawk doeh sumsen hoiah hum hanah, a misanawk khaeah ka paek han, tiah Angraeng mah thuih.

Ho som fødde sju søner, talmast burt og andast, hennar sol gjeng ned medan det enn er dag; ho vert skjemd og til skammar. Og det som vert att av deim, gjev eg åt sverdet framfor deira fiendar, segjer Herren.

10 Kam no, kai loe khosak bing boeh! Prae boih ah angzoeh koeh kami, misa angcoeng koeh kami ah nang tapen moeng boeh! Amekhaih hnuk hanah minawk han tangka ka coisak ai; minawk ih tangka doeh ka coi ai; toe kami boih mah kai kasae ang thuih o.

Eie meg, mor mi, at du skulde føda meg, meg som alle folk i landet strider og trættar med! Ikkje hev eg lånt deim og ikkje hev dei lånt meg, og endå bannar dei meg alle i hop.

11 Angraeng mah, Kahoih ai atue phak naah, kahoih ah kang suek han; raihaih hoi patangkhanghaih atue ah na misanawk mah nang khaeah tahmenhaih hni o tih, tiah thuih.

Herren sagde: Visseleg, eg vil fria deg, so det gjeng deg godt. Visseleg, eg vil lata fienden naudbeda deg når ulukka og naudi kjem på deim.

12 Judah kaminawk, sum maw, to tih ai boeh loe sumboeng to na khaek thai ai batih toengah, aluek bang hoiah angzo misanawk to na pazawk thai mak ai.

Kann ein brjota sund jarn, jarn frå Norderland, og kopar?

13 Na sak ih zaehaihnawk pongah, na prae thungah na tawnh ih hmuenmae hoi tacongnawk to hmuenmae lomh kaminawk khaeah azom ah ka paek han.

Godset ditt og skattarne dine vil eg gjeva til ran - utan betaling, og det for alle synderne dine, og innan alle dine landskil.

14 Na panoek ai ih prae ah na misanawk hoi nawnto kang caehsak han; nangcae kangh hanah, palung ka phuihaih hmai baktiah angqong boeh, tiah a thuih.

Og eg vil lata fiendarne dine føra det burt, inn i eit land som du ikkje kjenner. For ein eld er kveikt i min vreide, mot dykk skal han loga.

15 Aw Angraeng, nang mah panoek; na panoek poe ah loe, na khenzawn ah; kai pacaekthlaek kaminawk to lu la ah; ka misanawk nuiah palungsawk hmah, kai hae na takhoe ving hmah; kai loe nang pongah kasaethuihaih to ka yok boeh, tiah panoek ah.

Du veit det, Herre, kom meg i hug og vitja meg, og hemn meg på deim som forfylgjer meg! Tak meg ikkje burt, langmodig som du er! Hugsa at eg tek imot svivyrda for di skuld!

16 Ka hnuk ih na loknawk to ka pazui boeh; Aw misatuh kaminawk ih Angraeng Sithaw, kai loe na hmin hoi kawk ih kami ah ka oh pongah, na lok loe kai han anghoehaih hoi oephaih ah oh.

Eg fann dine ord, og eg åt deim, og dine ord vart til frygd for meg og til fagnad for mitt hjarta; for eg er uppkalla etter ditt namn, Herre, allhers Gud.

17 Kai loe kami pahnui thuih kaminawk angpophaih ahmuen ah kang hnu ai; nihcae hoi anghoehaih doeh ka sah ai; ka nuiah ban na koeng moe, palungphuihaih hoiah nang koisak pongah, kaimabueng ni kang hnut sut.

Eg hev ikkje sete i lag med skjemtande menner og gama meg; gripen av di hand hev eg sete einsleg, for du fyllte meg med harm.

18 Tipongah kai ih ahma loe nat parai moe, thah thai ai ahma, kahoih thai ai ahma ah oh loe? Nang loe kai hanah amsawnlok thui kami, tui kakaang vacong tuinawk baktiah maw na oh boeh?

Kvi er mi liding æveleg, og kvi vil såret mitt batna? Det vil ikkje gro. Du er vorten som ein svikal bekk åt meg, som vatn ein ikkje kann lita på.

19 To pongah Angraeng mah hae tiah thuih; nam laem let nahaeloe, ka tok sak hanah, kang hoih han; avang ai lok to thui ai, atho kaom loknawk to na thuih nahaeloe, kai ih pakha baktiah na om tih; nihcae loe nang khaeah amlaem o let nasoe; toe nang loe nihcae khaeah amlaem let hmah.

Difor, so segjer Herren: Um du vender um, vil eg atter lata deg standa framfor mi åsyn, og um du skil det dyre frå det verdlause, då skal eg hava deg som min munn. Dei skal då venda seg til deg, men du skal ikkje venda deg til deim.

20 Hae kaminawk khaeah kacak sumkamling tapang ah kang ohsak han; nang to pahlong moe, loisak hanah nang khaeah ka oh pongah, nihcae mah na tuh o cadoeh, na pazawk o mak ai, tiah Angraeng mah thuih.

Og eg vil gjera deg til ein fast koparmur mot dette folket; og dei skal strida imot deg, men ikkje vinna på deg, for eg er med deg og vil frelsa og berga deg, segjer Herren.

21 Kasae kaminawk ih ban thung hoiah kang pahlong moe, zit kaom kaminawk ban thung hoiah kang loisak han.

Eg vil berga deg utor henderne på dei vonde og fria deg utor nevarne på valdsmenner.