< Isaiah 47 >

1 Aw Babylon canu tangla kacuem, caeh tathuk ah loe, maiphu thungah anghnu ah; Aw Khaldian canu, angraeng tangkhang pong na ai long ah anghnu ah; nangcae loe na pan daek moe, na nawk tuep, tiah mi mah doeh na naa mak ai boeh.
Desciende, y asiéntate en el polvo virgen hija de Babilonia: asiéntate en la tierra sin trono, hija de los Caldeos: que nunca más te llamarán tierna, y delicada.
2 Cang kaehhaih thlung to lah loe, cang to kae ah; na mikhmai padaphaih to takhoe ah loe, na canghnak to angkhring ah, na phaih khoek to thlaek ah loe, vapuinawk to angkat ah.
Toma el molino, y muele harina: descubre tus guedejas, descalza los pies, descubre las piernas, pasa los ríos.
3 Bangkrai ah na om tih, azathaih to na padap thai mak ai; mi doeh pathlung ai ah, lu kang lak han.
Será descubierta tu vergüenza, y tu deshonor será visto: tomaré venganza, y no encontraré como hombre.
4 Kaicae pahlongkung loe, misatuh kaminawk ih Angraeng, Ciimcai Israel Sithaw, tiah ahmin oh.
Nuestro Redentor, Jehová de los ejércitos es su nombre, Santo de Israel.
5 Aw Khaldian kaminawk ih canu, lok apae ai ah anghnu duem ah, vinghaih thungah caeh ah; nang loe praenawk ih angraeng zu, tiah mi mah doeh kawk o mak ai boeh.
Siéntate, calla, y entra en tinieblas, hija de los Caldeos; porque nunca más te llamarán Señora de reinos.
6 Kaimah ih kaminawk nuiah palung ka phui, ka toep ih qawknawk doeh kam hnongsak boeh pongah, to hmuennawk to nangcae ban ah ka paek boeh; nihcae nuiah tahmenhaih roe na tawn ai; mitongnawk nuiah doeh kazit parai hmuen to na koeng pae boeh.
Enojéme contra mi pueblo; profané mi heredad, y los entregué en tu mano: no les hiciste misericordias: sobre el viejo agravaste mucho tu yugo,
7 angraeng zu ah ka oh poe han, tiah na poek pongah, hae hmuennawk hae na poek ai; nangmah khae kapha han koi hnukkhuem koekah kaom boenghaih doeh na poek ai.
Y dijiste: Para siempre seré señora. Hasta ahora no has pensado en esto, ni te acordaste de tu postrimería.
8 To pongah nongpa nongpata zae sakhaih bangah ka nawm acaeng moe, mawnhaih tawn ai ah khosah kami, kai ai ah loe kalah mi doeh om ai; kai loe lamhmai baktiah om sut mak ai, caanawk duekhaih doeh ka tongh mak ai, tiah poek kami nang, vaihi tahngai ah;
Oye pues ahora esto, delicada, la que está sentada confiadamente, la que dice en su corazón: Yo soy, y fuera de mi no hay más: no quedaré viuda, ni conoceré orfandad.
9 nang loe miklet kop kami, taqawk thacakhaih hoiah tahmaa thaih kaminawk mah na bomh o khing cadoeh, caanawk duekhaih hoi lamhmai ah angcoenghaih hmuen hnetto mah akra ai ah nito thungah na pha thui tih.
Estas dos cosas te vendrán de repente en un mismo día, orfandad, y viudez: en toda su perfección vendrán sobre ti, por la multitud de tus adivinanzas, y por la copia de tus muchos agüeros.
10 Na sethaih to nang oep haih moe, Mi mah doeh hnu ai, tiah na thuih. Na palung thung hoi kai ai ah loe kalah mi doeh om ai, tiah na thuih moe, na panoekhaih hoi palung na hahaih mah na caehhaih loklam to anghmangsak boeh.
Porque te confiaste en tu maldad, diciendo: Nadie me ve. Tu sabiduría, y tu misma ciencia te engañó, a que dijeses en tu corazón: Yo, y no más.
11 Raihaih na nuiah pha tih, naa bang hoiah maw angzoh, tiah na panoek mak ai; kawbangah doeh pathlaeng thai ai, raihaih mah na pha thui tih; na panoek ai ih amrohaih to na nuiah krah tih.
Vendrá pues sobre ti mal, cuyo nacimiento no sabrás: caerá sobre ti quebrantamiento, el cual no podrás remediar; y vendrá sobre ti de repente destrucción, la cual tú no conocerás.
12 Na nawkta nathuem hoiah na patoh ih miklet hoi angzo han koi hmuen tahmaahaihnawk to mah, kacakah angdoe haih ah; atho na hnu khoe doeh om tih, na pazawk thai khoe doeh om tih.
Estáte ahora entre tus adivinanzas, y en la multitud de tus agüeros, en los cuales te fatigaste desde tu niñez: quizá podrás mejorarte, quizá te fortificarás.
13 Nang loe kating ai pop lokthuihaih mah angphosak boeh. Van ah kaom hmuennawk khet kop kaminawk, cakaeh khet kop kaminawk, khrah khethaih hoi hmabang na tongh han koi hmuen thui thaih kaminawk to vaihi angthawk o nasoe loe, na nuiah angzo han koi amrohaih thung hoiah na pahlong o nasoe.
Háste fatigado en la multitud de tus consejos: parezcan ahora, y defiéndante los contempladores de los cielos, los especuladores de las estrellas, los que enseñan los cursos de la luna, de lo que vendrá sobre ti.
14 Khenah, nihcae loe caphaeh baktiah ni oh o tangtang; nihcae loe hmai mah kang tih; angmacae hoi angmacae doeh thacak hmaipalai thung hoiah pahlong o thai ai; kami ngan betsak hanah hmaisaae to om mak ai, hmai angawt hanah doeh om mak ai.
He aquí que serán como tamo, fuego los quemará: no salvarán sus vidas de la mano de la llama: no quedará brasa para calentarse, ni lumbre a la cual se sienten.
15 Nang hoi nawnto toksah kami, na nawkta nathuem hoiah nang hoi nawnto hmuen zawhhaih sah kaminawk loe nang hanah to tiah sah o ueloe, maeto hoi maeto angmacae sakpazaehaih loklam ah caeh o tih, mi mah doeh nang to pahlong thai mak ai.
Así te serán aquellos con quienes te fatigaste, tus negociantes, desde tu niñez: cada uno echará por su camino, no habrá quien te escape.

< Isaiah 47 >