2 Samuel 22
1 Angraeng mah David to angmah ih misanawk hoi Saul ih ban thung hoiah loisak naah, hae tiah laa loknawk to a thuih,
David kvad dette kvædet åt Herren då Herren hadde frelst honom frå alle uvenerne sine, og frå Saul:
2 anih mah, Angraeng loe ka lungsong, kang hawkhaih hoi kai pahlongkung ah oh;
«Herren er mitt berg og mi festning og min frelsar.
3 Sithaw loe ka lungsong ah oh moe, kang hawkhaih ah oh; anih loe ka phaw hoi pahlonghaih takii ah oh. Kai ih sipae, kang hawkhaih hoi pahlongkung ah oh moe, athii palong koeh kasae kaminawk ban thung hoiah nang pahlong.
Gud er mitt berg som eg flyr til! Min skjold og mitt frelseshorn Mi høge borg! mi livd! Frelsaren min som friar meg ifrå vald!
4 Pakoeh han kamcuk, Angraeng to ka kawk naah, ka misanawk salak hoiah pahlong ah ka oh.
Eg kallar på Herren, den høglova: Frå fiendarne mine frelsar han meg.
5 Duekhaih tuiphu mah ang takui naah, amrohaih kalen tui mah ang khuk moe, ang pazih.
Daudens brot og brand kringsette meg. Straumar av vondskap skræmde meg.
Helheims reip var snørde ikring meg. Daudsens snaror fanga meg. (Sheol h7585)
7 Palungboeng naah Angraeng to ka kawk; ka Sithaw to ka kawk; anih mah angmah ih tempul imthung hoiah ka lok to ang tahgaih pae, ka qahhaih lok anih ih naa thungah akun.
Men Herren kalla eg på i mi trengsla, eg ropa til min Gud. Han høyrde frå templet sitt røysti mi, mitt rop rakk fram til øyro hans.
8 Anih palungphui pongah, long loe tasoeh takuenhaih hoiah oh; van ohhaih ahmuennawk doeh anghuen moe, angthuih o.
Jordi skok seg og skalv, himmelens grunnvollar dirra, Dei skok seg, for harmen hans loga upp:
9 Anih ih hnahkhaw thung hoiah hmaikhue to tacawt moe, anih ih pakha hoiah hmaipalai to tacawt pongah, hmaisaae to amngaeh.
Røyk steig upp frå nasen hans, eld frå munnen hans åt ikring seg, gloande kol loga frå honom.
10 Vannawk to takoih moe, angzoh tathuk; a khok tlim ah vinghaih to oh.
Han lægde himmelen og steig ned, med kolmyrker under føterne sine.
11 Cehrubim pongah angthueng moe, azawk; anih loe takhi pakhraeh nuiah amtueng.
Han for fram på kerub og flaug og sveiv på vengjerne åt vinden.
12 Anih taengah vinghaih to suek moe, tui kaving, van ih kathah tamai hoiah a khuk.
Myrkret gjorde han til åklæde kring seg, tjeldet hans var myrke vatn, tjukke skyer.
13 Anih hmaa ah kaom aanghaih mah, hmaisaae to amngaehsak.
Frå glansen fyre andlitet hans brann gloande kol.
14 Angraeng mah van ah khopazihsak moe, ranui koek ah lok to amsongsak.
Herren tora i himmelen, den Høgste let høyra si røyst:
15 Kaliinawk to kah moe, tangphra to pueksak pongah, a misanawk to anghaehsak phaeng.
Pilerne sine skaut han og spreidde deim, eldingar sende han og fortulla deim.
16 Sithaw mah thuitaek pongah, a hnah thung ih takhi hoiah tuipui longhaih ahmuen hoiah long ohhaih ahmuen to amtuengsak.
Djupålarne i havet kom upp i dagen, grunnvollarne i jordi vart berrsynte ved Herrens trugsmål, ved andepusten frå hans nase.
17 Ranui bang hoiah ban to payangh moe, kathuk tui thung hoiah kai ang talawk.
Han rette ut handi frå høgdi og greip meg, han drog meg upp or store vatn.
18 Kai hnuma moe, kai hanah thacak parai misanawk ih ban thung hoiah kai ang pahlong.
Han frelste meg frå min megtige fiende, frå uvenern’ mine, dei var meg for sterke.
19 Raihaih ka tongh na niah nihcae mah ang pakaa; toe Angraeng loe kam haahaih ah oh.
Dei for imot meg på motgangsdagen; men Herren vart studnaden min.
20 Kai to kalen parai ahmuen ah ang suek; kai palung pongah, ang pahlong.
Han førde meg ut i vidt rom. Han frelste meg, for han hadde hugnad i meg.
21 Ka toenghaih baktih toengah, Angraeng mah tangqum ang paek; ka ban ciimhaih baktih toengah, kai hanah tangqum ang paek.
Herren gjorde med meg etter rettferdi mi, han lønte meg etter reinleiken i henderne mine.
22 Angraeng ih loklam to ka pazui; kahoih ai hmuen sak hanah, ka Sithaw to kang qoi taak ai.
For eg tok vare på Herrens vegar, fall ikkje i vondskap frå min Gud.
23 A thuitaekhaih loknawk loe ka hmaa ah oh, a paek ih loknawk to kang qoi taak ai.
Nei, alle hans rettar hadde eg for auga, bodordi hans veik eg ikkje ifrå.
24 A hmaa ah toenghaih hoiah ka oh moe, zaehaih to ka yae.
So var eg ulastande for honom og tok meg i vare for mi synd.
25 To pongah Angraeng mah ka toenghaih hoi a mikhnukah ka ciimcaihaih baktih toengah, tangqum to ang paek boeh.
Og Herren lønte meg etter mi rettferd, etter reinleiken min for hans augo.
26 Tahmenhaih tawn kami khaeah tahmenhaih, katoeng kami khaeah na toenghaih to nam tuengsak.
Mot den godlyndte syner du deg godlyndt, mot ulastande kjempa ulastande.
27 Ciimcai kaminawk khaeah ciimcaihaih, lokaek thaih kaminawk khaeah sethaih to nam tuengsak.
Mot den reine syner du deg rein, mot den rangsnudde syner du deg rang.
28 Patangkhang kaminawk to na pahlong; toe amoek kaminawk loe atlim ah na pakhrak tathuk.
For du frelsar arme folk, men augo dine er mot dei ovmodige til å tvinga deim ned.
29 Nang loe kai ih hmaithaw ah na oh; Aw Angraeng; Angraeng mah kai khovinghaih to khodai ah angcoengsak.
For du er mi lampa, Herre, og Herren gjer myrkret mitt bjart.
30 Nang oephaih rang hoiah misatuh kaminawk to ka patoeh moe, ka Sithaw rang hoiah sipae to ka poeng thaih.
Ved deg eg renner mot herflokkar, ved min Gud stormar eg murar.
31 Sithaw ih loklam loe akoep; Angraeng ih lok loe coek koi om ai; a nuiah amha kaminawk hanah anih loe aphaw ah oh.
Gud, ulastande er hans veg; Herrens ord er skirt, han er ein skjold for alle deim som flyr til honom.
32 Angraeng pacoengah, mi maw Sithaw ah kaom vop?
For kven er Gud forutan Herren? Kven er eit berg utan vår Gud?
33 Sithaw loe ka thacakhaih hoi tharahhaih ah oh; anih mah ka loklam to akoepsak.
Gud, han som gyrder meg med kraft, og leider den ulastande på hans veg,
34 Ka khok hae tasuk khok baktiah ang sak pae moe, hmuensang ah ang suek.
som gjev meg føter liksom hindarne, og set meg upp på høgderne mine,
35 Misatuk thaih hanah ka ban hae patuk pongah, ka ban mah sum kalii to khaeh thaih.
som lærer henderne mine upp til strid, so armarne spenner koparbogen.
36 Pazawkhaih aphaw to nang paek moe, poeknaemhaih hoiah nang lensak.
Du gav meg frelsa di til skjold, og småminkingi di ho gjorde meg stor.
37 Ka hmaa ih loklam to na kawksak pongah, ka khok hae amkhraeng ai.
Du gjorde rom for stigi mine, og oklo mine vagga ikkje.
38 Ka misanawk to patom moe, ka hum; nihcae ka paro ai karoek to kam laem let ai.
Eg forfylgde fiendarne mine og tynte deim. Eg vende ikkje um fyrr eg fekk gjort ende på deim.
39 Nihcae loe ahmaa caak o moe, ka tamit boih; angthawk o thai ai boeh; ue, ka khok tlim ah amtim o boih.
Eg gjorde ende på deim og slo deim i knas, so dei vann ikkje reisa seg. Dei fall under føterne mine.
40 Misatuk hanah thacakhaih hoiah nang zaeng moe, kai tuk hanah misa angthawk kaminawk to ka khokkung ah na kuepsak.
Du gyrde meg med kraft til striden. Du bøygde motmennern’ mine under meg.
41 Kai hnuma kaminawk ka hum thai hanah, nihcae ih tahnong to kai han nang paek.
Fiendarne mine let du snu ryggen til meg, deim som hatar meg, rudde eg ut.
42 Nihcae loe khet o, toe pahlongkung maeto doeh om ai; Angraeng khaeah a hang o; toe anih mah pathim pae ai.
Dei såg seg um - men ingen frelste - til Herren, men han svara deim ikkje.
43 Nihcae to long ih maiphu baktiah ka boh; loklam ih tangkrok baktiah ka cawh moe, ka haeh phaeng.
Eg smuldra deim som dust på jordi; som søyla på gator krasa eg deim; eg trakka deim ned.
44 Kai ih kami tuh kaminawk ih ban thung hoiah nang pahlong moe, Sithaw panoek ai kaminawk ih lu ah nang ohsak; ka panoek vai ai ih kaminawk mah ka tok ang sak pae o.
Du frelste meg ut or mitt folks ufred, til hovud for heidningar vara du meg; folk som eg ikkje kjende, tente meg.
45 Prae kalah kaminawk loe kai khaeah akun o, ka lok thaih o naah, ka lok to tahngaih o.
Ukjende folk smeikte for meg, ved gjetordet um meg lydde dei meg.
46 Prae kalah kaminawk loe thazok o sut pongah, tasoeh takuenhaih hoiah oh o moe, angmacae ohhaih ahmuen hoiah tacawt o.
Ja, framandfolk visna av, gjekk skjelvande ut or borgerne sine.
47 Angraeng loe hing; ka lungsong loe tahamhoihaih om nasoe! Sithaw, ka pahlonghaih lungsong loe, pakoehhaih om nasoe.
Herren liver! lova vere han, mitt berg! Ja, upphøgd vere Gud, mitt frelse-berg,
48 Anih loe kai taham lu lakung Sithaw ah oh moe, kaminawk to ka khok tlim ah a suek.
Gud som gjev meg hemn, legg folkeslag under meg
49 Anih mah ka misanawk khae hoiah ang loisak; ka misanawk nuiah nang thuengh tahang moe, hmawhsaeng kaminawk ban thung hoiah nang pahlong.
og fører meg ut frå fiendarne mine! Ja - du som lyfter meg høgt yver motmennern’ mine og bergar meg undan frå valdsmanns hand!
50 To pongah Aw Angraeng, Sithaw panoek ai kaminawk salakah, nang khaeah anghoehaih lok to ka thuih, na hmin pakoehhaih laa to ka sak han.
Difor, Herre, vil eg prisa deg millom heidningarn’, og lovsyngja ditt namn.
51 Anih loe angmah ih siangpahrang hanah pahlonghaih imsang ah oh; situi hoi bawh ih David hoi anih ih caanawk khaeah, tahmenhaih dungzan khoek to amtuengsak, tiah laa a sak.
For han gjer kongen sin sigersæl, gjer miskunn mot honom han salva, mot David og ætti hans til æveleg tid.»
