Job 5
1 Sumangpit ka karon; anaa ba ing bisan kinsa nga motubag kanimo? Ug kinsa sa mga balaan ang imong kapasingadtoan?
Pray, call, is there any to answer thee? And unto which of the holy ones dost thou turn?
2 Kay ang kalibog mopatay sa tawong buang-buang, Ug ang kasina molaglag sa tawong pahong.
For provocation slayeth the perverse, And envy putteth to death the simple,
3 Nakita ko ang buang nga nakagamot: Apan sa gilayon gihimaraut ko ang iyang puloy-anan.
I — I have seen the perverse taking root, And I mark his habitation straightway,
4 Ang iyang mga anak halayo sa kaluwasan, Ug sa ganghaan sila nangadugmok, Sila walay bisan kinsa nga magaluwas kanila:
Far are his sons from safety, And they are bruised in the gate, And there is no deliverer.
5 Ang iyang alanihon sa mga gigutom pagakan-on, Ug kana, bisan sa katunokan pagakuhaon; Ug ang giuhaw sa bahandi motulon.
Whose harvest the hungry doth eat, And even from the thorns taketh it, And the designing swallowed their wealth.
6 Kay ang kasakit dili magagikan sa abug, Ni ang kasamok magagula gikan sa yuta:
For sorrow cometh not forth from the dust, Nor from the ground springeth up misery.
7 Apan ang tawo ngadto sa kasakit natawo, Ingon nga ang aligato sa itaas mopaingon.
For man to misery is born, And the sparks go high to fly.
8 Apan sa akong bahin, ang Dios maoy akong pangitaon, Ug sa Dios ang akong tuyo adto ko igatugyan;
Yet I — I inquire for God, And for God I give my word,
9 Nga nagabuhat sa mga dagkung butang ug dili matukib, Mga butang katingalahan nga dili maihap;
Doing great things, and there is no searching. Wonderful, till there is no numbering.
10 Nga sa kalibutan nagahatag ug ulan, Ug sa kabaulan nagpadala ug tubig;
Who is giving rain on the face of the land, And is sending waters on the out-places.
11 Sa pagkaagi nga kadtong mga atua sa ubos ngadto sa itaas iyang gipahamutang, Ug kadtong nanagbakho ngadto sa kaluwasan ginabayaw.
To set the low on a high place, And the mourners have been high [in] safety.
12 Siya magasumpo sa mga hunahuna sa malimbungon, Sa pagkaagi nga ang ilang mga kamot dili makahimo sa ilang mga bulohaton.
Making void thoughts of the subtile, And their hands do not execute wisdom.
13 Siya magadakup sa mga maalam diha sa ilang kaugalingong kabatid: Ug ang sabutsabut sa mga guatsinanggo mahimong pakyas.
Capturing the wise in their subtilty, And the counsel of wrestling ones was hastened,
14 Ang kadulom maoy ilang ihibalag sa maadlaw, Ug sa udto magasukarap sila ingon sa magabii.
By day they meet darkness, And as night — they grope at noon.
15 Apan siya nagaluwas gikan sa espada sa ilang baba, Bisan ang mga kabus gikan sa kamot sa mga makagagahum.
And He saveth the wasted from their mouth, And from a strong hand the needy,
16 Busa ang kabus may palaabuton, Ug ang kasal-anan magatak-om sa baba niya.
And there is hope to the poor, And perverseness hath shut her mouth.
17 Ania karon, bulahan ang tawo nga pagabadlongon sa Dios: Busa ayaw pagbiaybiay sa mga castigo sa Makagagahum.
Lo, the happiness of mortal man, God doth reprove him: And the chastisement of the Mighty despise not,
18 Kay siya magahatag sa sakit ug pagabugkosan; Siya magasamad ug ang iyang mga kamot maoy magaayo.
For He doth pain, and He bindeth up, He smiteth, and His hands heal.
19 Siya magaluwas kanimo sa unom ka kasamok; Oo, bisan sa pipito ang kadaut dili makadapat kanimo.
In six distresses He delivereth thee, And in seven evil striketh not on thee.
20 Sa tinggutom magaluwas siya kanimo gikan sa kamatayon; Ug sa gubat gikan sa kagahum sa espada.
In famine He hath redeemed thee from death, And in battle from the hands of the sword.
21 Ikaw pagatagoan gikan sa hampak sa dila; Ni malisang ikaw sa pagkalaglag sa modangat kini.
When the tongue scourgeth thou art hid, And thou art not afraid of destruction, When it cometh.
22 Ang pagkalaglag ug tinggutom imong pagakataw-an; Ni malisang ikaw sa mga mananap sa yuta.
At destruction and at hunger thou mockest, And of the beast of the earth, Thou art not afraid.
23 Kay ikaw magpakig-uyon sa mga bato sa kapatagan; Ug ang mga mananap sa kapatagan makigdait kanimo.
(For with sons of the field [is] thy covenant, And the beast of the field Hath been at peace with thee.)
24 Ug ikaw masayud nga ang imong balong-balong anaa sa pakigdait; Ug ikaw modu-aw sa imong pinuy-anan ug kanimo walay mawala.
And thou hast known that thy tent [is] peace, And inspected thy habitation, and errest not,
25 Ikaw masayud usab nga ang imong kaliwat mahimong daku, Ug ang imong anak sama sa kabalilihan sa yuta.
And hast known that numerous [is] Thy seed, And thine offspring as the herb of the earth;
26 Ikaw moadto sa imong lubnganan sa hingkud nga panuigon, Sama sa usa ka tapok sa trigo nga maani sa iyang panahon.
Thou comest in full age unto the grave, As the going up of a stalk in its season.
27 Ania karon, kana atong gisusi, busa mao man kana; Patalinghugi kana, ug kana tulotimbanga alang sa imong kaayohan.
Lo, this — we searched it out — it [is] right, hearken; And thou, know for thyself!
