Job 5
1 Sumangpit ka karon; anaa ba ing bisan kinsa nga motubag kanimo? Ug kinsa sa mga balaan ang imong kapasingadtoan?
Do but call: is there one that will answer thee? and to whom of the saints wilt thou turn thyself?
2 Kay ang kalibog mopatay sa tawong buang-buang, Ug ang kasina molaglag sa tawong pahong.
For vexation will prove death to a foolish man, and jealousy will slay the simple.
3 Nakita ko ang buang nga nakagamot: Apan sa gilayon gihimaraut ko ang iyang puloy-anan.
I have myself seen the foolish taking root; but I suddenly held his habitation as accursed.
4 Ang iyang mga anak halayo sa kaluwasan, Ug sa ganghaan sila nangadugmok, Sila walay bisan kinsa nga magaluwas kanila:
His children are far from help, and men crush them in the gate, with no one to deliver them.
5 Ang iyang alanihon sa mga gigutom pagakan-on, Ug kana, bisan sa katunokan pagakuhaon; Ug ang giuhaw sa bahandi motulon.
[He it is] whose harvest the hungry eateth up, and taketh it even out of the thorns, and the robber snatcheth eagerly after their substance.
6 Kay ang kasakit dili magagikan sa abug, Ni ang kasamok magagula gikan sa yuta:
For wrong doth not come forth out of the dust, neither doth trouble grow up out of the ground;
7 Apan ang tawo ngadto sa kasakit natawo, Ingon nga ang aligato sa itaas mopaingon.
But man is born unto trouble, as young birds take up their flight.
8 Apan sa akong bahin, ang Dios maoy akong pangitaon, Ug sa Dios ang akong tuyo adto ko igatugyan;
I, however, would have besought God, and unto God would I have committed my cause;
9 Nga nagabuhat sa mga dagkung butang ug dili matukib, Mga butang katingalahan nga dili maihap;
Who doth great things which are unsearchable, marvelous things till they are without number;
10 Nga sa kalibutan nagahatag ug ulan, Ug sa kabaulan nagpadala ug tubig;
Who giveth rain upon the surface of the earth, and sendeth out waters over the face of the fields;
11 Sa pagkaagi nga kadtong mga atua sa ubos ngadto sa itaas iyang gipahamutang, Ug kadtong nanagbakho ngadto sa kaluwasan ginabayaw.
To set up the lowly on high, that those who mourn may rise high to happiness;
12 Siya magasumpo sa mga hunahuna sa malimbungon, Sa pagkaagi nga ang ilang mga kamot dili makahimo sa ilang mga bulohaton.
[But] who frustrateth the plans of the crafty, so that their hands cannot execute their well-devised counsel;
13 Siya magadakup sa mga maalam diha sa ilang kaugalingong kabatid: Ug ang sabutsabut sa mga guatsinanggo mahimong pakyas.
Who catcheth the wise in their own craftiness; and the advise of the perverse is hastened on headlong;
14 Ang kadulom maoy ilang ihibalag sa maadlaw, Ug sa udto magasukarap sila ingon sa magabii.
By day they meet with darkness, and as though it were night they grope about in the noon of day;
15 Apan siya nagaluwas gikan sa espada sa ilang baba, Bisan ang mga kabus gikan sa kamot sa mga makagagahum.
But who saveth from the sword, from their mouth, and from the hand of the mighty, the needy one:
16 Busa ang kabus may palaabuton, Ug ang kasal-anan magatak-om sa baba niya.
And so cometh to the indigent hope, and iniquity stoppeth her mouth.
17 Ania karon, bulahan ang tawo nga pagabadlongon sa Dios: Busa ayaw pagbiaybiay sa mga castigo sa Makagagahum.
Behold, happy is the man whom God admonisheth: despise then not the correction of the Almighty.
18 Kay siya magahatag sa sakit ug pagabugkosan; Siya magasamad ug ang iyang mga kamot maoy magaayo.
For he it is that woundeth, and bindeth up: he smiteth, and his hands do heal.
19 Siya magaluwas kanimo sa unom ka kasamok; Oo, bisan sa pipito ang kadaut dili makadapat kanimo.
In six distresses will he deliver thee; and in seven there shall no evil touch thee.
20 Sa tinggutom magaluwas siya kanimo gikan sa kamatayon; Ug sa gubat gikan sa kagahum sa espada.
In famine he redeemeth thee from death; and in war from the power of the sword.
21 Ikaw pagatagoan gikan sa hampak sa dila; Ni malisang ikaw sa pagkalaglag sa modangat kini.
Against the scourge of the tongue shall thou he hidden; and thou needest not be afraid of destruction when it cometh.
22 Ang pagkalaglag ug tinggutom imong pagakataw-an; Ni malisang ikaw sa mga mananap sa yuta.
At destruction and famine canst thou laugh; and thou needest not have any fear of the beasts of the earth.
23 Kay ikaw magpakig-uyon sa mga bato sa kapatagan; Ug ang mga mananap sa kapatagan makigdait kanimo.
For with the stones of the field shalt thou have thy covenant; and the beasts of the field shall be at peace with thee.
24 Ug ikaw masayud nga ang imong balong-balong anaa sa pakigdait; Ug ikaw modu-aw sa imong pinuy-anan ug kanimo walay mawala.
And thou shalt know that there is peace in thy tent; and thou wilt look over thy habitation, and shalt miss nothing.
25 Ikaw masayud usab nga ang imong kaliwat mahimong daku, Ug ang imong anak sama sa kabalilihan sa yuta.
And thou shalt know that thy seed is numerous, and thy offspring as the herbage of the earth.
26 Ikaw moadto sa imong lubnganan sa hingkud nga panuigon, Sama sa usa ka tapok sa trigo nga maani sa iyang panahon.
Thon wilt go in a ripe age unto the grave, as a shock of corn is carried home in its season.
27 Ania karon, kana atong gisusi, busa mao man kana; Patalinghugi kana, ug kana tulotimbanga alang sa imong kaayohan.
Behold this, we have searched it out, so it is: hear it, and do thou note it well for thyself.
