Job 39
1 Nahibalo ka ba sa panahon nga ig-alanak sa kanding sa bato? Kun makatimaan ba ikaw ug mga lagsaw nga baye nga nanganak?
Knowest thou the time when the wild goats of the rock bring forth? dost thou mark the calving of the hinds?
2 Naisip ba nimo ang gidaghanon sa bulan sa ilang pagpanamkon? Kun nasayud ka ba sa adlaw sa ilang pagpanganak?
Dost thou number the months that they fulfil? and knowest thou the time when they bring forth?
3 Sila modungo sa ilang kaugalingon, lanak nila ang ilang mga gagmay, Magahaw-as sila sa ilang mga kasakit.
They bow themselves, they give birth to their young ones, they cast out their pains;
4 Ang ilang mga anak mahimong kusgan, sila sa kalibonan nanagtubo; Sila manlakaw ug dili na mamalik pag-usab.
Their young ones become strong, they grow up in the open field, they go forth, and return not unto them.
5 Kinsa ba ang nagbuhi sa asno nga ihalas? Kun kinsa ba ang nagbadbad sa pisi nga gigapusan sa asno nga matulin,
Who hath sent out the wild ass free? and who hath loosed the bands of the onager,
6 Kang kansang pinuy-anan maoy gihimo ko nga kamingawan, Ug ang yuta nga asin maoy iyang puloy-anan?
Whose house I made the wilderness, and the salt plain his dwellings?
7 Siya nagayam-id sa kagahub sa ciudad, Ni mamati siya sa pagsinggit sa mag-aabog.
He laugheth at the tumult of the city, and heareth not the shouts of the driver;
8 Ang lungbay sa kabukiran maoy iyang sibsibanan, Ug siya magapangita sa tanang butang nga lunhaw.
The range of the mountains is his pasture, and he searcheth after every green thing.
9 Mahimuot ba ang vaca nga ihalas sa pag-alagad kanimo? Kun buot ka ba nga siya mopabilin sa imong pasungan?
Will the buffalo be willing to serve thee, or will he lodge by thy crib?
10 Ikagakud ba nimo ang vaca nga ihalas sa iyang pisi diha sa tudling? Kun modaro ba siya sa mga walog sa imong likod?
Canst thou bind the buffalo with his cord in the furrow? or will he harrow the valleys after thee?
11 Mosalig ka ba kaniya tungod kay siya makusganon kaayo? Kun ibilin ba nimo kaniya ang imong bulohaton?
Wilt thou put confidence in him, because his strength is great? and wilt thou leave thy labour to him?
12 Igasalig ba nimo kaniya, nga siya maoy magdala sa binhi ngadto sa imong balay, Ug tigumon ang trigo sa imong salug nga giukan?
Wilt thou trust him to bring home thy seed, and gather it into thy threshing-floor?
13 Ang mga pako sa avestruz mokapakapa uban ang garbo; Apan maaghup ba ang iyang mga pako ug mga balhibo?
The wing of the ostrich beats joyously — But is it the stork's pinion and plumage?
14 Tungod kay iya man nga biyaan ang iyang mga itlog sa yuta, Ug painitan sila diha sa balas,
For she leaveth her eggs to the earth, and warmeth them in the dust,
15 Ug hikalimtan nila nga kini madabok sa tiil, Kun katumban ba sila sa mananap nga ihalas.
And forgetteth that the foot may crush them, or that the beast of the field may trample them.
16 Mabangis siya sa iyang mga kuyabog, ingon nga daw sila dili iya: Bisan makawang ang iyang kabudlay, siya dili mahadlok;
She is hardened against her young ones, as though they were not hers; her labour is in vain, without her concern.
17 Tungod kay gikuhaan siya sa Dios ug kaalam, Ni gihatagan siya ug salabutan.
For God hath deprived her of wisdom, and hath not furnished her with understanding.
18 Sa panahon nga siya molupad sa itaas, Siya magayam-id sa kabayo ug sa nagkabayo niini.
What time she lasheth herself on high, she scorneth the horse and his rider.
19 Nahatagan mo ba ang kabayo sa iyang kakusog? Gibistihan mo ba ang iyang liog sa lambungay nga nagakurogkurog?
Hast thou given strength to the horse? hast thou clothed his neck with the quivering mane?
20 Ikaw ba ang naghimo kaniya nga makalukso sama sa dulon? Ang himaya sa iyang pagpangusmo makalilisang.
Dost thou make him to leap as a locust? His majestic snorting is terrible.
21 Diha sa walog siya nagakakha, ug nalipay tungod sa iyang kusog: Siya mogula aron sa pagpakighibalag sa mga tawong sangkap sa hinagiban.
He paweth in the valley, and rejoiceth in [his] strength; he goeth forth to meet the armed host.
22 Ang kalisang iyang ginatamay, ug dili siya kapugdawan; Ni motalikod siya sa pinuti.
He laugheth at fear, and is not affrighted; neither turneth he back from before the sword.
23 Ang baslayan nagkagalkal batok kaniya, Ang bangkaw nga nagpangidlap ug ang salapang.
The quiver rattleth upon him, the glittering spear and the javelin.
24 Iyang itulon ang yuta tungod sa kabangis ug kaligutgut; Ni motagad siya sa tingog sa trompeta.
He swalloweth the ground with fierceness and rage, and cannot contain himself at the sound of the trumpet:
25 Sa masubsob nga ang trompeta patingogon, siya magaingon: Aha! Ug siya makabaho sa panag-away gikan sa halayo, Sa dalugdug sa mga punoan, ug sa singgitay.
At the noise of the trumpets he saith, Aha! and he smelleth the battle afar off, the thunder of the captains, and the shouting.
26 Maglupad ba ang banog tungod sa iyang kaalam, Ug magtuy-od sa iyang mga pako padulong sa habagatan?
Doth the hawk fly by thine intelligence, [and] stretch his wings toward the south?
27 Maglupad ba ang agila sa itaas tungod sa imong pagmando, Ug magbalay sa iyang salag sa kahitas-an?
Doth the eagle mount up at thy command, and make his nest on high?
28 Siya sa ibabaw sa pangpang nagapuyo, ug tua didto ang iyang pinuy-anan: Sa kinatumyan sa pangpang, ug sa dapit nga malig-on.
He inhabiteth the rock and maketh his dwelling on the point of the cliff, and the fastness:
29 Gikan didto siya magalantaw sa iyang dalagiton; Ang iyang mga mata makatan-aw niana gikan sa halayo.
From thence he spieth out the prey, his eyes look into the distance;
30 Ang iya usab nga kuyabog mosupsop ug dugo: Ug hain gani ang mga patay, atua man siya.
And his young ones suck up blood; and where the slain are, there is he.
