Job 30
1 Apan kadtong mga labing batan-on kay kanako nanagtamay kanako, Kansang mga amahan lud-on ako kong sila ipahaluna uban sa mga iro sa akong kahayupan.
But now those who are younger than I make sport of me; those whose fathers I would not have put with the dogs of my flocks.
2 Oo, ang kabaskug sa ilang mga kamot, unsay kapuslanan niana kanako? Mga tawo nga kanila natapus ang kalig-on sa ilang panuigon.
Of what use is the strength of their hands to me? all force is gone from them.
3 Sila maniwang sa kakulang ug sa kagutom; Sila managkitkit sa yuta nga mala, diha sa kangitngit nga awa-aw ug mamingaw.
They are wasted for need of food, biting the dry earth; their only hope of life is in the waste land.
4 Sila nanag-ibut ug malbas sa kalibonan; Ug mga gamot sa hilbas makaon nila.
They are pulling off the salt leaves from the brushwood, and making a meal of roots.
5 Sila gipapahawa gikan sa taliwala sa mga tawo; Sila ginasuliyawan nila ingon sa usa ka kawatan;
They are sent out from among their townsmen, men are crying after them as thieves
6 Busa sila nanagpuyo sa mga walog nga makahahadlok, Sa mga langub sa yuta ug mga bato.
They have to get a resting-place in the hollows of the valleys, in holes of the earth and rocks.
7 Sa kalibonan sila nanagbihihi, Sa ilalum sa kasapinitan sila nanagtigum.
They make noises like asses among the brushwood; they get together under the thorns.
8 Mga anak sa mga buang sila, oo, mga anak sa mga tawong bastos; Gikan sa yuta sila gipanaglatus.
They are sons of shame, and of men without a name, who have been forced out of the land.
9 Ug ako karon gihimo nilang usa ka alawiton, Oo, ako usa ka pagya alang kanila.
And now I have become their song, and I am a word of shame to them.
10 Sila gingil-aran kanako, sila nagpahalayo kanako, Ug dili moduhaduha sa pagluwa sa akong nawong.
I am disgusting to them; they keep away from me, and put marks of shame on me.
11 Kay iyang gibadbad ang iyang pisi, ug gisakit ako; Ug sa akong atubangan ang bokado ilang gikuha.
For he has made loose the cord of my bow, and put me to shame; he has sent down my flag to the earth before me.
12 Sa akong toong kamot namangon ang mga balasubas; Ilang giduso ang akong mga tiil, Ug ilang gisalibay batok kanako ang ilang mga buhat sa kadautan.
The lines of his men of war put themselves in order, and make high their ways of destruction against me:
13 Ilang giguba ang akong alagianan, Sa atubangan nanagpahimulos sila sa akong kagul-anan, Mga tawo sila nga walay magtatabang.
They have made waste my roads, with a view to my destruction; his bowmen come round about me;
14 Ingon sa pagsulod sa usa ka boho nga halapad ming-abut sila: Sa taliwala sa dakung kadautan sila nanaglibut kanako.
As through a wide broken place in the wall they come on, I am overturned by the shock of their attack.
15 Mga kalisang gipahamlag kanako; Ingon sa hangin gigukod nila ang akong kadungganan; Ug ingon sa usa ka panganod, milabay ang akong kaayohan.
Fears have come on me; my hope is gone like the wind, and my well-being like a cloud.
16 Ug karon ang kalag ko ginabubo sa sulod nako; Mga adlaw sa kagul-anan mingdakup kanako.
But now my soul is turned to water in me, days of trouble overtake me:
17 Sa magabii ang akong kabukogan gipanlagbasan sa sulod nako, Ug ang mga kasakit nga nagakitkit kanako dili mopahulay.
The flesh is gone from my bones, and they give me no rest; there is no end to my pains.
18 Tungod sa dakung gahum sa Dios, ang akong saput nausab; Ingon sa asintos sa akong bisti ang pagbugkos niana kanako.
With great force he takes a grip of my clothing, pulling me by the neck of my coat.
19 Iya akong gihulog sa lunangan, Ug ako nahimo nga ingon sa abug ug abo.
Truly God has made me low, even to the earth, and I have become like dust.
20 Ako nagatu-aw kanimo, ug ikaw dili motubag kanako: Ako motindog ug ikaw magatutok kanako.
You give no answer to my cry, and take no note of my prayer.
21 Ikaw nahimo nga mabangis kanako; Ug sa kagahum sa imong kamot ikaw naglutos kanako.
You have become cruel to me; the strength of your hand is hard on me.
22 Imo akong gisakwat ngadto sa hangin, imo akong gipakabayo niana; Ug sa bagyo imo akong gitunaw.
Lifting me up, you make me go on the wings of the wind; I am broken up by the storm.
23 Kay ako nasayud nga imo akong dad-on ngadto sa kamatayon, Ug ngadto sa balay nga ginatudlo alang sa tanan nga buhi.
For I am certain that you will send me back to death, and to the meeting-place ordered for all living.
24 Bisan pa niana, siya nga nahulog dili ba motuboy sa iyang kamot? Kun sa iyang kagul-anan dili ba mosangpit sa pagpakitabang?
Has not my hand been stretched out in help to the poor? have I not been a saviour to him in his trouble?
25 Wala ba ako magbakho alang kaniya nga anaa sa kagul-anan? Wala ba ang akong kalag masakit alang sa mga hangul?
Have I not been weeping for the crushed? and was not my soul sad for him who was in need?
26 Sa diha nga ako nangita sa maayo, unya midangat ang dautan; Sa diha nga ako naghulat sa kahayag, midangat ang kangitngit.
For I was looking for good, and evil came; I was waiting for light, and it became dark.
27 Ang akong kasingkasing nagkaguol, ug dili mapahulay; Mga adlaw sa kasakitan ania mingdangat kanako.
My feelings are strongly moved, and give me no rest; days of trouble have overtaken me.
28 Ako nagalakaw nga nagbangutan sa wala ang adlaw. Ako nagatindog sa taliwala sa katiguman, ug nagatu-aw sa pagpakitabang.
I go about in dark clothing, uncomforted; I get up in the public place, crying out for help.
29 Ako nahimong igsoon sa mga irong ihalas, Ug kauban sa mga avestruz.
I have become a brother to the jackals, and go about in the company of ostriches.
30 Ang panit ko maitum, ug nagakapaksit gikan kanako, Ug ang akong kabukogan nasunog sa kainit.
My skin is black and dropping off me; and my bones are burning with the heat of my disease.
31 Busa ang akong alpa nahimong tingog sa kasub-anan, Ug ang akong flauta nakigduyog sa tingog niadtong nanagbakho.
And my music has been turned to sorrow, and the sound of my pipe into the noise of weeping.
