Job 29
1 Ug si Job migamit pag-usab sa iyang sambingay, ug miingon:
Og Job blev ved å fremføre sin visdomstale og sa:
2 Oh, nga maingon unta ako niadtong unang mga bulan, Niadtong unang mga adlaw sa diha nga ang Dios nagbantay pa kanako;
Å, om jeg hadde det som i fordums måneder, som i de dager da Gud vernet om mig,
3 Sa diha nga ang iyang suga nagdan-ag sa ibabaw sa akong ulo, Ug pinaagi sa iyang kahayag gilatas ko ang kangitngit;
da hans lampe skinte over mitt hode, da jeg ved hans lys vandret gjennem mørket,
4 Ingon sa akong pagkamauswagon sa akong mga adlaw, Sa diha nga ang pakig-abyan sa Dios nagpuyo pa sa sulod sa akong balong-balong;
slik som jeg hadde det i min modne manndoms dager, da Guds vennskap hvilte over mitt telt,
5 Sa diha nga ang Makagagahum kauban pa kanako, Ug ang akong mga anak kanako nagalibut;
da den Allmektige ennu var med mig, og jeg hadde mine barn omkring mig,
6 Sa diha nga ang akong mga lakang ginahugasan sa mantequilla, Ug ang bato nagapaagay-ay kanako ug mga sapa nga lana!
da mine føtter badet sig i melk, og berget ved mitt hus lot bekker av olje strømme frem!
7 Sa miadto ako sa ganghaan ngadto sa ciudad, Sa giandam ko ang akong lingkoranan diha sa dalan,
Når jeg gikk op til porten i byen og inntok mitt sete på torvet,
8 Ang mga batan-on nakakita kanako ug nanagtago sa ilang kaugalingon, Ug ang mga tigulang nanindog ug wala manglihok;
da drog de unge sig unda ved synet av mig, og de gråhårede reiste sig og blev stående;
9 Ang mga principe nanagpugong sa pagsulusulti, Ug gidapion ang ilang mga kamot sa ilang baba;
høvdinger lot være å tale og la hånden på sin munn;
10 Ang tingog sa mga tawong halangdon gipahilum, Ug ang ilang mga dila nanapot sa alingag-ngag sa ilang baba.
de fornemme tidde stille, og deres tunge blev hengende ved ganen.
11 Kay sa diha nga nakadungog kanako ang igdulungog, unya kana kanako nanalangin; Ug sa diha nga nakakita kanako ang mata, kana nagpamatuod kanako:
Enhver som hørte om mig, priste mig lykkelig, og hver den som så mig, gav mig lovord.
12 Kay akong giluwas ang kabus nga nagtu-aw, Ang ilo usab nga kaniya walay makatabang.
For jeg berget armingen som ropte om hjelp, og den farløse som ingen hjelper hadde.
13 Ang panalangin niadtong haduol sa kamatayon midangat kanako; Ug ang kasingkasing sa babaye nga balo gipaawit ko sa kalipay.
Den som var sin undergang nær, velsignet mig, og enkens hjerte fikk jeg til å juble.
14 Gisul-ob ko ang pagkamatarung, ug kana nahimo nga akong bisti: Ang akong justicia nahimutang ingon sa kupo ug purongpurong.
Jeg klædde mig i rettferdighet, og den opslo sin bolig i mig; rettsinn bar jeg som kappe og hue.
15 Ako nahimong mga mata sa mga buta, Ug sa mga bakol ako nahimong mga tiil.
Øine var jeg for den blinde, og føtter var jeg for den halte.
16 Ako nahimong amahan sa mga hangul: Ug ang katungod niadtong wala ko hiilhi akong gipangita.
En far var jeg for de fattige, og ukjente folks sak gransket jeg.
17 Ug gilumpag ko ang apapangig sa mga tawong dili matarung, Ug gilaksi ko ang tinukob diha sa iyang mga ngipon.
Jeg knuste den urettferdiges kjever og rev byttet bort fra hans tenner.
18 Unya ako miingon: Ako mamatay sa akong salag, Ug pagadaghanon ko ang akong mga adlaw ingon sa balas:
Jeg tenkte da: I mitt rede skal jeg få dø, og mine dager skal bli tallrike som sand.
19 Ang akong gamot mikaylap ngadto sa katubigan, Ug ang yamog mipabilin sa ibabaw sa akong sanga sa tibook nga gabii:
Min rot skal ligge åpen for vann, og nattens dugg skal falle på mine grener.
20 Ang akong himaya nga ania kanako lunhaw, Ug ang akong pana nabag-o dinhi sa akong kamot.
Min ære blir alltid ny, og min bue forynges i min hånd.
21 Kanako ang mga tawo nanagpatalinghug ug nanagpaabut, Ug nanaghilum tungod sa akong tambag.
Mig hørte de på, de ventet og lyttet i taushet til mitt råd.
22 Sa pagkatapus sa akong mga pulong sila wala na mousab pagsulti; Ug ang akong tambag nagatulo sa ibabaw nila.
Når jeg hadde talt, tok de ikke til orde igjen, og min tale dryppet ned over dem.
23 Ug ingon sa pagpaabut sa ulan ang ilang pagpaabut kanako; Ug gibuka nila ang ilang baba ingon sa nagahulat sa ulahing ulan.
De ventet på min tale som på regn, de åpnet sin munn som for vårregn.
24 Ug ako mipahiyum kanila sa diha nga sila walay pagsalig; Ug ang kahayag sa akong panagway wala nila isalikway.
Når de var motløse, smilte jeg til dem, og mitt åsyns lys kunde de ikke formørke.
25 Ako nagpili sa ilang dalan ug milingkod ingon sa usa ka pangulo, Ug mipuyo ingon sa usa ka hari sa kasundalohan, Ingon sa usa ka nagalipay niadtong mga masulob-on.
Fikk jeg lyst til å gå til dem, da satt jeg der som høvding og tronte som en konge i sin krigerskare, lik en som trøster de sørgende.
