Ezequiel 19
1 Labut pa, magminatay ikaw alang sa mga principe sa Israel,
“Moreover, take up a lamentation for the princes of Israel,
2 Ug umingon ka: Unsa ba ang imong inahan? Usa ka bayeng leon: siya naglubog sa taliwala sa mga leon, nagpasuso siya sa iyang itoy sa taliwala sa mga magagmayng leon.
and say, ‘What was your mother? A lioness. She couched amongst lions, in the middle of the young lions she nourished her cubs.
3 Ug gialimahan niya ang usa sa iyang mga itoy: nahimo kini nga usa ka batan-ong leon, ug nakakat-on kini sa pagdakup sa tukbonon; iyang gisubad ang mga tawo.
She brought up one of her cubs. He became a young lion. He learnt to catch the prey. He devoured men.
4 Ang mga nasud usab nakadungog mahitungod kaniya; siya hingdakpan sa ilang gahong; ug ilang gidala siya uban ang mga taga ngadto sa yuta sa Eqipto.
The nations also heard of him. He was taken in their pit; and they brought him with hooks to the land of Egypt.
5 Karon sa diha nga siya nakaalinggat nga siya naghulat, ug ang iyang paglaum nahanaw na, unya mikuha siya sa lain niyang itoy, ug gihimo niya nga usa ka batan-ong leon.
“‘Now when she saw that she had waited, and her hope was lost, then she took another of her cubs, and made him a young lion.
6 Ug siya milakaw nga nagabalikbalik sa taliwala sa mga leon; siya nahimong usa ka batan-ong leon, ug nakakat-on sa pagdakup sa tukbonon; iyang gisubad ang mga tawo.
He went up and down amongst the lions. He became a young lion. He learnt to catch the prey. He devoured men.
7 Ug siya nahibalo sa ilang mga palacio, ug iyang gilaglag ang ilang mga ciudad; ug ang yuta nahimong biniyaan, ug ang kabuhong niana, tungod sa gahub sa iyang pagngulob.
He knew their palaces, and laid waste their cities. The land was desolate with its fullness, because of the noise of his roaring.
8 Unya ang mga nasud nakigbingkil batok kaniya diha sa tanang kiliran gikan sa mga lalawigan; ug giladlad nila ang ilang pukot sa ibabaw niya: siya hingdakpan sulod sa ilang gahong,
Then the nations attacked him on every side from the provinces. They spread their net over him. He was taken in their pit.
9 Ug ilang gibutang siya sa sulod sa haula nga may mga taga ug gidala siya ngadto sa hari sa Babilonia; ilang gidala siya sulod sa mga malig-ong salipdanan, aron ang iyang tingog dili na madungog pag-usab sa kabukiran sa Israel.
They put him in a cage with hooks, and brought him to the king of Babylon. They brought him into strongholds, so that his voice should no more be heard on the mountains of Israel.
10 Ang imong inahan sama sa usa ka balagon, diha sa imong dugo, nga natanum sa daplin sa katubigan: kana nagmabungaon ug puno sa mga sanga tungod sa daghang katubigan.
“‘Your mother was like a vine in your blood, planted by the waters. It was fruitful and full of branches by reason of many waters.
11 Ug kadto may mga malig-ong sungkod nga alang sa mga cetro niadtong nanagmando, ug ang ilang gitas-on gibayaw sa taliwala sa madasok nga mga pungpong, ug kini nakita tungod sa ilang gitas-on tungod sa kadaghan sa mga sanga niini.
It had strong branches for the sceptres of those who ruled. Their stature was exalted amongst the thick boughs. They were seen in their height with the multitude of their branches.
12 Apan kini giibut sa kabangis, ug gisalibay kana ngadto sa yuta, ug ang hangin sa timogan nagpalaya sa bunga niini: ang iyang malig-ong mga sungkod nangabali ug nangalaya; ang kalayo miut-ut kanila.
But it was plucked up in fury. It was cast down to the ground, and the east wind dried up its fruit. Its strong branches were broken off and withered. The fire consumed them.
13 Ug karon kini ginatanum na didto sa kamingawan, sa usa ka mamala ug yuta nga ginauhaw.
Now it is planted in the wilderness, in a dry and thirsty land.
14 Ug ang kalayo migula sa mga sungkod sa iyang mga sanga, kana nag-ut-ut sa bunga niana, sa pagkaagi nga walay malig-ong sungkod aron mahimo nga usa ka cetro sa pagmando. Kini maoy usa ka pagbakho, ug mahimo nga alang sa usa ka pagbakho.
Fire has gone out of its branches. It has devoured its fruit, so that there is in it no strong branch to be a sceptre to rule.’ This is a lamentation, and shall be for a lamentation.”
