Job 4

1 Unya mitubag si Eliphaz nga Temanitanhon ug miingon,

Then responded Eliphaz the Temanite, and said: —

2 Kung adunay mosulay sa pagpakigsulti kanimo, maguol ka ba? Apan si kinsa man ang makapugong kaniya sa pagsulti?

If one attempt a word unto thee, wilt thou be impatient? But, to restrain speech, who, can endure?

3 Tan-awa, daghan ang imong natudloan; gilig-on mo ang huyang nga mga kamot.

Lo! thou hast admonished many, and, slack hands, hast thou been wont to uphold:

4 Ang imong mga pulong nagaagak niadtong nagakatumba, gibaskog mo ang mahuyang nga mga tuhod.

Him that was stumbling, have thy words raised up, and, sinking knees, hast thou strengthened.

5 Apan karon ang kasakitan midangat kanimo, ug naluya ka; mitandog kini kanimo, ug nasamok ka.

But, now, it cometh upon thee, and thou despairest, It smiteth even thee, and thou art dismayed.

6 Dili ba ang imong kahadlok sa Dios mao ang imong gisandigan? Dili ba ang pagkamatul-id sa imong mga dalan mao ang imong gilaoman?

Is not, thy reverence, thy confidence? And is not, thy hope, the very integrity of thy ways?

7 Hunahunaa kini, nagpakiluoy ako kanimo: kinsa ba ang nawagtang nga walay sala? O kanus-a ba gilaglag ang matarong nga tawo?

Remember, I pray thee, who, being innocent, hath perished, or when, the upright, have been cut off.

8 Sumala sa akong namatikdan, kadtong magdaro ug kasaypanan ug magpugas sa kasamok susama usab ang anihon.

So far as I have seen, They who plow for iniquity and sow misery, reap the same:

9 Pinaagi sa gininhawa sa Dios nalaglag sila; pinaagi sa pag-ulbo sa iyang kasuko nangaut-ut sila.

By the blast of GOD, they perish, And, by the breath of his nostrils, are they consumed:

10 Ang pagngulob sa liyon, ang tingog sa mabangis nga liyon, ang bangkil sa mga gagmay nga liyon— nangapudpod.

[Notwithstanding] the roaring of the lion, and the noise of the howling lion, yet, the teeth of the fierce lions, are broken:

11 Ang tigulang nga liyon mamatay sa kakulangon sa tukbonon; ang mga anak sa baye nga liyon nagkatibulaag bisan asa.

The strong lion perishing for lack of prey, Even the whelps of the lioness, are scattered.

12 Karon ang usa ka butang gisugilon kanako sa tago ug ang akong igdulongog nakadawat sa hunghong mahitungod niini.

But, unto me, something was brought by stealth, —and mine ear caught a whispering of the same:

13 Unya miabot ang mga panumdoman gikan sa mga panan-awon sa kagabhion, sa dihang nahinanok ang katawhan.

When there were thoughts, from visions of the night, —When deep sleep falleth upon men,

14 Panahon kadto sa kagabhion sa dihang midangat kanako ang kakulba ug pagpangurog ug nakapauyog sa tanan kong kabukogan.

Dread, came upon me, and trembling, The multitude of my bones, it put in dread:

15 Unya ang espiritu milabay sa akong atubangan ug nanindog ang balahibo sa akong kalawasan.

Then, a spirit, over my face, floated along, The hair of my flesh bristled-up:

16 Nagpabilin nga mibarog ang espiritu, apan wala ako makakita sa panagway niini. Dihay anino nga anaa sa akong mga mata; adunay kahilom, ug nadungog ko ang tingog nga miingon,

It stood still, but I could not distinguish its appearance, I looked, but there was no form before mine eyes, —A whispering voice, I heard: —

17 “Molabaw ba ang pagkamatarong sa usa ka tawo kay sa Dios? Molabaw ba ang pagkaputli sa usa ka tawo kay sa iyang Magbubuhat?

Shall, mortal man, be more just than GOD? Or a man be more pure than, his Maker?

18 Tan-awa, kung wala pa mosalig ang Dios sa iyang mga sulugoon; kung namasangil siya sa iyang mga anghel sa kahungog,

Lo! in his own servants, he trusteth not, and, his own messengers, he chargeth with error:

19 unsa nalang kaha katinuod kini alang niadtong nagpuyo sa mga balay nga lapok, kansang patukoranan anaa sa abog, nga nadugmok lang dayon una pa sa mga anay?

How much more the dwellers in houses of clay, which, in the dust, have their foundation, which are crushed sooner than a moth:

20 Taliwala sa kabuntagon ug sa kagabhion gilaglag sila; mangawagtang sila sa walay kataposan nga walay makabantay kanila.

Betwixt morning and evening, are they broken in pieces, With none to save, they utterly perish:

21 Dili ba ang hikot sa ilang tolda pang-ibton diha kanila? Mangamatay sila; mangamatay sila nga walay kaalam.

Is not their tent-rope within them, torn away? They die, disrobed of wisdom!