Job 10
1 Gikapuyan na ako sa akong kinabuhi; ipadayag ko na ang akong sumbong; mosulti na ako sa kapaitan sa akong kalag.
Mi sjæl er leid av livet mitt, eg gjev mi klaga lause taumar, vil tala i min såre hugverk.
2 Mosulti ako sa Dios, 'Ayaw dayon ako hukmi; ipakita una kanako nganong gipasanginlan mo ako.
Til Gud eg segjer: «Døm meg ikkje; seg kvifor du imot meg strider!
3 Maayo ba kini alang kanimo nga makapanlupig kanako, aron tamayon ang buhat sa imong mga kamot samtang mipahiyom ikaw sa mga laraw sa mga daotan?
Finn du det godt å gjera vald, og øyda upp ditt eige verk, men lysa yver gudlaust råd?
4 Aduna ka bay mga mata nga unodnon? Makita mo ba ang sama sa nakita sa tawo?
Er auga ditt av kjøt og blod? Ser du som menneskje plar sjå?
5 Ang imong mga adlaw sama ba sa mga adlaw sa katawhan o ang imong mga katuigan sama ba sa katuigan sa mga tawo,
Er dine dagar mennesk-dagar? Er dine år lik mannsens år?
6 nga nagpangita ka man sa akong kalapasan ug nagsusi sa akong mga sala,
Med di mitt brot du leitar upp, og granskar etter syndi mi,
7 bisan tuod nasayod ka nga ako dili sad-an ug walay usa nga makaluwas kanako gikan sa imong kamot?
endå du veit eg er uskuldig, og ingen bergar or di hand.
8 Ang imong mga kamot naghulma ug nag-umol kanako, apan nagalaglag ka man kanako.
Di hand hev skapt og dana meg fullt ut, og no vil du meg tyna?
9 Hinumdumi, ipakilooy ko kanimo nga giumol mo ako sama sa lapok; dad-on mo ba ako pag-usab sa abug?
Hugs på, du forma meg som leir; no gjer du atter meg til mold!
10 Dili ba gibubo mo man ako sama sa gatas ug gipagahi daw sama sa keso?
Som mjølk du let meg renna ut og let meg stivna liksom ost;
11 Giputos mo ako sa panit ug sa unod ug gisumpay mo ang akong kabukogan uban ang kaugatan.
Du klædde meg med hud og kjøt, fleitta bein og senar saman.
12 Gihatagan mo ako sa kinabuhi ug matinud-anong kasabotan; ang imong pagtabang nagbantay sa akong espiritu.
Du gav meg både liv og miskunn, og verna um mitt andedrag.
13 Apan kining mga butanga gitagoan mo sa imong kasingkasing— nasayod ako nga mao kini ang imong gihunahuna:
Men dette du i hjarta gøymde, eg veit det var i din tanke;
14 nga kung makasala ako, timan-an mo kini; dili mo ako ipalingkawas sa akong kasaypanan.
Du vakta på meg um eg synda; du gav meg ikkje til mitt brot;
15 Kung daotan man ako, alaot ako; bisan kung ako matarong pa, dili ko mahangad ang akong ulo, sanglit kay puno man ako sa kaulawan ug nagtan-aw sa akong kaugalingong pag-antos.
um eg var skuldig, usæl eg! Um skuldfri, tord’ eg ei meg briska, av skjemsla mett, med naud for augom;
16 Kung ang akong ulo mohangad lamang sa iyang kaugalingon, mogukod ka kanako sama sa usa ka liyon; ikaw nagpadayag na usab kanako sa imong pagkagamhanan.
For då du jaga meg som løva og let meg atter under sjå,
17 May bag-o kang mga saksi batok kanako ug misamot ang imong kasuko batok kanako; gigubat mo ako uban sa mga bag-ong kasundalohan.
du førde nye vitne mot meg og harmast endå meir på meg og sende mot meg her på her.
18 Nan, nganong gipagawas mo pa man ako sa tagoangkan? Namatay na lamang unta ako ug wala na untay mata nga nakakita kanako.
Kvi drog du meg or morsliv fram? Kvi fekk eg ikkje usedd døy,
19 Wala na lamang unta ako gipakatawo; Gihatod na lamang unta ako gikan sa tagoangkan paingon sa lubnganan.
lik ein som aldri til hev vore, og vart i grav frå morsliv lagt?
20 Dili ba hamubo na lamang ang akong mga adlaw? Nan undanga na, pasagdi ako nga mag-inusara, aron nga makapahulay ako sa makadiyut,
Er ikkje mine dagar få? Haldt upp! Slepp meg, so eg litt glad kann verta,
21 sa dili pa ako molakaw sa dapit ug dili na mobalik, ngadto sa yuta sa kangitngit ug sa anino sa kamatayon,
fyrr eg gjeng burt, og kjem’kje att, til myrkre land med daudeskugge,
22 ang yuta mangitngit ingon sa tungang gabii, sa yuta sa anino sa kamatayon, walay kahapsayan diin ang kahayag sama sa tungang gabii.”'
eit land so myrkt som svarte natti, med daudeskugge og vanskipnad, der dagsljoset er som myrke natt!»»
