Job 10

1 Gikapuyan na ako sa akong kinabuhi; ipadayag ko na ang akong sumbong; mosulti na ako sa kapaitan sa akong kalag.

My soul is weary of my life, I will let go my speech against myself, I will speak in the bitterness of my soul.

2 Mosulti ako sa Dios, 'Ayaw dayon ako hukmi; ipakita una kanako nganong gipasanginlan mo ako.

I will say to God: Do not condemn me: tell me why thou judgest me so.

3 Maayo ba kini alang kanimo nga makapanlupig kanako, aron tamayon ang buhat sa imong mga kamot samtang mipahiyom ikaw sa mga laraw sa mga daotan?

Doth it seem good to thee that thou shouldst calumniate me, and oppress me, the work of thy own hands, and help the counsel of the wicked?

4 Aduna ka bay mga mata nga unodnon? Makita mo ba ang sama sa nakita sa tawo?

Hast thou eyes of flesh: or, shalt thou see as man seeth?

5 Ang imong mga adlaw sama ba sa mga adlaw sa katawhan o ang imong mga katuigan sama ba sa katuigan sa mga tawo,

Are thy days as the days of man, and are thy years as the times of men:

6 nga nagpangita ka man sa akong kalapasan ug nagsusi sa akong mga sala,

That thou shouldst inquire after my iniquity, and search after my sin?

7 bisan tuod nasayod ka nga ako dili sad-an ug walay usa nga makaluwas kanako gikan sa imong kamot?

And shouldst know that I have done no wicked thing, whereas there is no man that can deliver out of thy hand.

8 Ang imong mga kamot naghulma ug nag-umol kanako, apan nagalaglag ka man kanako.

Thy hands have made me, and fashioned me wholly round about, and dost thou thus cast me down headlong on a sudden?

9 Hinumdumi, ipakilooy ko kanimo nga giumol mo ako sama sa lapok; dad-on mo ba ako pag-usab sa abug?

Remember, I beseech thee, that thou hast made me as the clay, and thou wilt bring me into dust again.

10 Dili ba gibubo mo man ako sama sa gatas ug gipagahi daw sama sa keso?

Hast thou not milked me as milk, and curdled me like cheese?

11 Giputos mo ako sa panit ug sa unod ug gisumpay mo ang akong kabukogan uban ang kaugatan.

Thou hast clothed me with skin and flesh: thou hast put me together with bones and sinews:

12 Gihatagan mo ako sa kinabuhi ug matinud-anong kasabotan; ang imong pagtabang nagbantay sa akong espiritu.

Thou hast granted me life and mercy, and thy visitation hath preserved my spirit.

13 Apan kining mga butanga gitagoan mo sa imong kasingkasing— nasayod ako nga mao kini ang imong gihunahuna:

Although thou conceal these things in thy heart, yet I know that thou rememberest all things.

14 nga kung makasala ako, timan-an mo kini; dili mo ako ipalingkawas sa akong kasaypanan.

If I have sinned and thou hast spared me for an hour: why dost thou not suffer me to be clean from my iniquity?

15 Kung daotan man ako, alaot ako; bisan kung ako matarong pa, dili ko mahangad ang akong ulo, sanglit kay puno man ako sa kaulawan ug nagtan-aw sa akong kaugalingong pag-antos.

And if I be wicked, woe unto me: and if just, I shall not lift up my head, being filled with affliction and misery.

16 Kung ang akong ulo mohangad lamang sa iyang kaugalingon, mogukod ka kanako sama sa usa ka liyon; ikaw nagpadayag na usab kanako sa imong pagkagamhanan.

And for pride thou wilt take me as a lioness, and returning thou tormentest me wonderfully.

17 May bag-o kang mga saksi batok kanako ug misamot ang imong kasuko batok kanako; gigubat mo ako uban sa mga bag-ong kasundalohan.

Thou renewest thy witnesses against me, and multipliest thy wrath upon me, and pains war against me.

18 Nan, nganong gipagawas mo pa man ako sa tagoangkan? Namatay na lamang unta ako ug wala na untay mata nga nakakita kanako.

Why didst thou bring me forth out of the womb: O that I had been consumed that eye might not see me!

19 Wala na lamang unta ako gipakatawo; Gihatod na lamang unta ako gikan sa tagoangkan paingon sa lubnganan.

I should have been as if I had not been, carried from the womb to the grave.

20 Dili ba hamubo na lamang ang akong mga adlaw? Nan undanga na, pasagdi ako nga mag-inusara, aron nga makapahulay ako sa makadiyut,

Shall not the fewness of my days be ended shortly? suffer me, therefore, that I may lament my sorrow a little:

21 sa dili pa ako molakaw sa dapit ug dili na mobalik, ngadto sa yuta sa kangitngit ug sa anino sa kamatayon,

Before I go, and return no more, to a land that is dark and covered with the mist of death:

22 ang yuta mangitngit ingon sa tungang gabii, sa yuta sa anino sa kamatayon, walay kahapsayan diin ang kahayag sama sa tungang gabii.”'

A land of misery and darkness, where the shadow of death, and no order, but everlasting horror dwelleth.