Йов 7
1 Земният живот на човека не е ли воюване? И дните му не са ли като дните на наемник?
“Yeryüzünde insan yaşamı savaşı andırmıyor mu, Günleri gündelikçinin günlerinden farklı mı?
2 Като на слуга, който желае сянка, И както на наемник, който очаква заплатата си,
Gölgeyi özleyen köle, Ücretini bekleyen gündelikçi gibi,
3 Така на мене се даде за притежание месеци на разочарование, И нощи на печал ми се определиха.
Miras olarak bana boş aylar verildi, Payıma sıkıntılı geceler düştü.
4 Когато си лягам, казвам: Кога ще стана? Но нощта се протака; И непрестанно се тласкам насам натам до зори.
Yatarken, ‘Ne zaman kalkacağım’ diye düşünüyorum, Ama gece uzadıkça uzuyor, Gün doğana dek dönüp duruyorum.
5 Снагата ми е облечена с червеи и пръстени буци; кожата ми се пука и тлее.
Bedenimi kurt, kabuk kaplamış, Çatlayan derimden irin akıyor.
6 Дните ми са по-бързи от совалката на тъкача, И чезнат без надежда.
“Günlerim dokumacının mekiğinden hızlı, Umutsuz tükenmekte.
7 Помни, че животът ми е дъх; И че окото ми няма да са върне да види добро.
Ey Tanrı, yaşamımın bir soluk olduğunu anımsa, Gözüm bir daha mutluluk yüzü görmeyecek.
8 Окото на оногова, който ме гледа, няма да ме види вече; Твоите очи ще бъдат върху мене, а, ето, не ще ме има.
Şu anda bana bakan gözler bir daha beni görmeyecek, Senin gözlerin üzerimde olacak, Ama ben yok olacağım.
9 Както облакът се разпръсва и изчезва, Така и слизащият в преизподнята няма да възлезе пак; (Sheol h7585)
Bir bulutun dağılıp gitmesi gibi, Ölüler diyarına inen bir daha çıkmaz. (Sheol h7585)
10 Няма да се върне вече у дома си. И мястото му няма да го познае вече.
Bir daha evine dönmez, Bulunduğu yer artık onu tanımaz.
11 Затова аз няма да въздържа устата си; Ще говоря в утеснението на духа си; Ще плача в горестта на душата си.
“Bu yüzden sessiz kalmayacak, İçimdeki sıkıntıyı dile getireceğim; Canımın acısıyla yakınacağım.
12 Море ли съм аз, или морско чудовище, Та туряш над мене стража?
Ben deniz ya da deniz canavarı mıyım ki, Başıma bekçi koydun?
13 Когато си казвам: Леглото ми ще ме утеши, Постелката ми ще облекчи оплакването ми,
Yatağım beni rahatlatır, Döşeğim acılarımı dindirir diye düşündüğümde,
14 Тогава ме плашиш със сънища, И ме ужасяваш с видения;
Beni düşlerle korkutuyor, Görümlerle yıldırıyorsun.
15 Така, че душата ми предпочита удушване И смърт, а не тия мои кости.
Öyle ki, boğulmayı, Ölmeyi şu yaşama yeğliyorum.
16 Додея ми се; не ща да живея вечно; Оттегли се от мене, защото дните ми са суета.
Yaşamımdan tiksiniyor, Sonsuza dek yaşamak istemiyorum; Çek elini benden, çünkü günlerimin anlamı kalmadı.
17 Що е човек, та да го възвеличаваш, И да си наумяваш за него,
“İnsan ne ki, onu büyütesin, Üzerinde kafa yorasın,
18 Да го посещаваш всяка заран, И да го изпитваш всяка минута?
Her sabah onu yoklayasın, Her an onu sınayasın?
19 До кога не ще отвърнеш погледа Си от мене, И не ще ме оставиш ни колкото плюнката си да погълна?
Gözünü üzerimden hiç ayırmayacak mısın, Tükürüğümü yutacak kadar bile beni rahat bırakmayacak mısın?
20 Ако съм съгрешил, що правя с това на Тебе, о Наблюдателю на човеците? Защо си ме поставил за Своя прицел, Така щото станах тегоба на себе си?
Günah işledimse, ne yaptım sana, Ey insan gözcüsü? Niçin beni kendine hedef seçtin? Sana yük mü oldum?
21 И защо не прощаваш престъплението ми, И не отнемеш беззаконието ми? Защото още сега ще спя в пръстта; И сутринта ще ме търсиш, а няма да ме има.
Niçin isyanımı bağışlamaz, Suçumu affetmezsin? Çünkü yakında toprağa gireceğim, Beni çok arayacaksın, ama ben artık olmayacağım.”
