Йов 30
1 Но сега ми се подсмиват по-младите от мене, Чиито бащи не бих приел да туря с кучетата на стадото си;
Porém agora se riem de mim os de menos edade do que eu, cujos paes eu teria desdenhado de pôr com os cães do meu rebanho.
2 Защото в що можеше да ме ползува силата на ръцете им, Човеци, чиято жизненост бе изчезнала?
De que tambem me serviria a força das suas mãos? já de velhice se tinham esgotado n'elles.
3 От немотия и глад те бяха измършавели; Гризяха изсушената земя, отдавна пуста и опустошена;
De mingua e fome andavam sós, e recolhiam-se para os logares seccos, tenebrosos, assolados e desertos.
4 Между храстите късаха слез, И корените на смрика им бяха за храна.
Apanhavam malvas junto aos arbustos, e o seu mantimento eram as raizes dos zimbros.
5 Бяха изпъдени измежду човеците, Които викаха подир тебе като подир крадци.
Do meio dos homens foram expulsos, e gritavam contra elles, como contra o ladrão:
6 Живееха в пукнатините на долините, В дупките на земята и на скалите.
Para habitarem nos barrancos dos valles, e nas cavernas da terra e das rochas.
7 Ревяха между храстите. Събираха се между тръните;
Bramavam entre os arbustos, e ajuntavam-se debaixo das ortigas.
8 Безумни и безчестни, Те бидоха изгонени от земята.
Eram filhos de doidos, e filhos de gente sem nome, e da terra foram expulsos.
9 А сега аз им станах песен, Още им съм и поговорка.
Porém agora sou a sua canção, e lhes sirvo de rifão.
10 Гнусят се от мене, отдалечават се от мене, И не се свенят да плюят в лицето ми.
Abominam-me, e fogem para longe de mim, e do meu rosto não reteem o seu escarro.
11 Тъй като Бог е съсипал достолепието ми и ме е смирил. То и те се разюздаха пред мене.
Porque Deus desatou o meu cordão, e me opprimiu, pelo que sacudiram de si o freio perante o meu rosto.
12 Отдясно въстават тия изроди, Тласкат нозете ми, И приготовляват против мене гибелните си намерения,
Á direita se levantam os moços; empurram os meus pés, e preparam contra mim os seus caminhos de destruição.
13 Развалят пътя ми, Увеличават нещастието ми, И то без да имат помощници.
Desbarataram-me o meu caminho: promovem a minha miseria: não teem ajudador.
14 Идат като през широк пролом; Под краха нахвърлят се върху мене.
Veem contra mim como por uma grande brecha, e revolvem-se entre a assolação.
15 Ужаси се обърнаха върху мене; Като вятър гонят достолепието ми; И благополучието ми премина като облак.
Sobrevieram-me pavores; como vento perseguem a minha honra, e como nuvem passou a minha felicidade.
16 И сега душата ми се излива в мене; Скръбни дни ме постигнаха.
E agora derrama-se em mim a minha alma: os dias da afflicção se apoderaram de mim.
17 През нощта костите ми се пронизват в мене, И жилите ми не си почиват.
De noite se me traspassam os meus ossos, e os pulsos das minhas veias não descançam.
18 Само с голямо усилие се променява дрехата ми; Тя ме стига както яката на хитона ми.
Pela grandeza da força das dôres se demudou o meu vestido, e elle como o cabeção da minha tunica me cinge.
19 Бог ме е хвърлил в калта; И аз съм заприличал на пръст и на прах.
Lançou-me na lama, e fiquei similhante ao pó e á cinza.
20 Викам към Тебе, но не ми отговаряш; Стоя, и Ти просто ме поглеждаш.
Clamo a ti, porém tu não me respondes: estou em pé, porém para mim não attentas.
21 Обърнал си се да се показваш жесток към мене; С мощната Си ръка ми враждуваш;
Tornaste-te a ser cruel contra mim: com a força da tua mão resistes violentamente.
22 Издигаш ме, възкачваш ме на вятъра, И стопяваш ме в бурята.
Levantas-me sobre o vento, fazes-me cavalgar sobre elle, e derretes-me o ser.
23 Зная наистина, че ще ме докараш до смърт, И до дома, който е определен за всичките живи.
Porque eu sei que me levarás á morte e á casa do ajuntamento determinado a todos os viventes.
24 Обаче в падането си човек няма ли да простре ръка, Или да нададе вик в бедствието си?
Porém não estenderá a mão para o montão de terra, se houve clamor n'elles contra mim na sua desventura.
25 Не плаках ли аз за онзи, който бе отруден? И не се ли оскърби душата ми за сиромаха?
Porventura, não chorei sobre aquelle que estava afflicto? ou não se angustiou a minha alma pelo necessitado?
26 Когато очаквах доброто, тогава дойде злото; И когато ожидах виделината, тогава дойде тъмнината.
Todavia aguardando eu o bem, então me veiu o mal, e esperando eu a luz, veiu a escuridão.
27 Червата ми възвират, и не си почиват; Скръбни дни ме постигнаха.
As minhas entranhas ferveram e não estão quietas: os dias da afflicção me surprehenderam.
28 Ходя почернял, но не от слънцето; Ставам в събранието и викам за помощ.
Denegrido ando, porém não do sol, e, levantando-me na congregação, clamo por soccorro.
29 Станах брат на чакалите, И другар на камилоптиците.
Irmão me fiz dos dragões, e companheiro dos abestruzes.
30 Кожата ми почерня на мене, И костите ми изгоряха от огън.
Ennegreceu-se a minha pelle sobre mim, e os meus ossos estão queimados do calor.
31 Затова арфата ми се измени в ридание, И свирката ми в глас на плачещи.
Pelo que se trocou a minha harmonia em lamentação, e o meu orgão em voz dos que choram.
