Йов 30
1 Но сега ми се подсмиват по-младите от мене, Чиито бащи не бих приел да туря с кучетата на стадото си;
"Mutta nyt nauravat minua elinpäiviltään nuoremmat, joiden isiä minä pidin liian halpoina pantaviksi paimenkoiraini pariin.
2 Защото в що можеше да ме ползува силата на ръцете им, Човеци, чиято жизненост бе изчезнала?
Ja mitäpä hyödyttäisi minua heidän kättensä voima, koska heidän nuoruutensa tarmon on vienyt
3 От немотия и глад те бяха измършавели; Гризяха изсушената земя, отдавна пуста и опустошена;
puute ja kova nälänhätä! He kaluavat kuivaa maata, jo ennestään autiota erämaata;
4 Между храстите късаха слез, И корените на смрика им бяха за храна.
he poimivat suolaheiniä pensaiden ympäriltä, ja heidän ruokanaan ovat kinsteripensaan juuret.
5 Бяха изпъдени измежду човеците, Които викаха подир тебе като подир крадци.
Heidät karkoitetaan ihmisten parista; heitä vastaan nostetaan hälytys niinkuin varasta vastaan.
6 Живееха в пукнатините на долините, В дупките на земята и на скалите.
Heidän on asuttava kaameissa rotkoissa, maakoloissa ja kallioluolissa.
7 Ревяха между храстите. Събираха се между тръните;
Pensaiden keskellä he ulisevat, nokkospehkojen suojaan he sulloutuvat-
8 Безумни и безчестни, Те бидоха изгонени от земята.
nuo houkkioiden ja kunniattomain sikiöt, jotka on hosuttu maasta pois.
9 А сега аз им станах песен, Още им съм и поговорка.
Heille minä olen nyt tullut pilkkalauluksi, olen heidän jutuksensa joutunut;
10 Гнусят се от мене, отдалечават се от мене, И не се свенят да плюят в лицето ми.
he inhoavat minua, väistyvät minusta kauas eivätkä häikäile sylkeä silmilleni.
11 Тъй като Бог е съсипал достолепието ми и ме е смирил. То и те се разюздаха пред мене.
Sillä Jumala on höllentänyt jouseni jänteen ja nöyryyttänyt minut, eivätkä he enää suista julkeuttaan minun edessäni.
12 Отдясно въстават тия изроди, Тласкат нозете ми, И приготовляват против мене гибелните си намерения,
Oikealta puoleltani nousee tuo sikiöparvi; he lyövät jalat altani ja luovat turmateitänsä minua vastaan.
13 Развалят пътя ми, Увеличават нещастието ми, И то без да имат помощници.
He hävittävät minun polkuni, ovat apuna minua tuhottaessa, vaikka itse ovat ilman auttajaa;
14 Идат като през широк пролом; Под краха нахвърлят се върху мене.
niinkuin leveästä muurinaukosta he tulevat, raunioiden alta he vyöryvät esiin.
15 Ужаси се обърнаха върху мене; Като вятър гонят достолепието ми; И благополучието ми премина като облак.
Kauhut ovat kääntyneet minua vastaan; niinkuin tuuli sinä pyyhkäiset pois minun arvoni, ja minun onneni katoaa niinkuin pilvi.
16 И сега душата ми се излива в мене; Скръбни дни ме постигнаха.
Ja nyt minun sieluni vuotaa tyhjiin, kurjuuden päivät ovat saavuttaneet minut.
17 През нощта костите ми се пронизват в мене, И жилите ми не си почиват.
Yö kaivaa luut minun ruumiistani, ja kalvavat tuskani eivät lepää.
18 Само с голямо усилие се променява дрехата ми; Тя ме стига както яката на хитона ми.
Kaikkivallan voimasta on minun verhoni muodottomaksi muuttunut: se kiristyy ympärilleni niinkuin ihokkaani pääntie.
19 Бог ме е хвърлил в калта; И аз съм заприличал на пръст и на прах.
Hän on heittänyt minut lokaan, ja minä olen tullut tomun ja tuhan kaltaiseksi.
20 Викам към Тебе, но не ми отговаряш; Стоя, и Ти просто ме поглеждаш.
Minä huudan sinua, mutta sinä et vastaa minulle; minä seison tässä, mutta sinä vain tuijotat minuun.
21 Обърнал си се да се показваш жесток към мене; С мощната Си ръка ми враждуваш;
Sinä muutut tylyksi minulle, vainoat minua väkevällä kädelläsi.
22 Издигаш ме, възкачваш ме на вятъра, И стопяваш ме в бурята.
Sinä kohotat minut myrskytuuleen, kiidätät minut menemään ja annat minun menehtyä rajuilman pauhinassa.
23 Зная наистина, че ще ме докараш до смърт, И до дома, който е определен за всичките живи.
Niin, minä tiedän: sinä viet minua kohti kuolemaa, majaan, kunne kaikki elävä kokoontuu.
24 Обаче в падането си човек няма ли да простре ръка, Или да нададе вик в бедствието си?
Mutta eikö saisi hukkuessaan kättänsä ojentaa tahi onnettomuudessa apua huutaa?
25 Не плаках ли аз за онзи, който бе отруден? И не се ли оскърби душата ми за сиромаха?
Vai enkö minä itkenyt kovaosaisen kohtaloa, eikö sieluni säälinyt köyhää?
26 Когато очаквах доброто, тогава дойде злото; И когато ожидах виделината, тогава дойде тъмнината.
Niin, minä odotin onnea, mutta tuli onnettomuus; minä vartosin valoa, mutta tuli pimeys.
27 Червата ми възвират, и не си почиват; Скръбни дни ме постигнаха.
Sisukseni kuohuvat lakkaamatta, kurjuuden päivät ovat kohdanneet minut.
28 Ходя почернял, но не от слънцето; Ставам в събранието и викам за помощ.
Minä käyn murheasussa, ilman päivänpaistetta; minä nousen ja huudan väkijoukossa.
29 Станах брат на чакалите, И другар на камилоптиците.
Minusta on tullut aavikkosutten veli ja kamelikurkien kumppani.
30 Кожата ми почерня на мене, И костите ми изгоряха от огън.
Minun nahkani on mustunut ja lähtee päältäni, ja luuni ovat kuumuuden polttamat.
31 Затова арфата ми се измени в ридание, И свирката ми в глас на плачещи.
Niin muuttui kanteleeni soitto valitukseksi ja huiluni sävel itkun ääneksi."
