< Йов 30 >
1 Но сега ми се подсмиват по-младите от мене, Чиито бащи не бих приел да туря с кучетата на стадото си;
Maar nu lachen over mij minderen dan ik van dagen, welker vaderen ik versmaad zou hebben, om bij de honden mijner kudde te stellen.
2 Защото в що можеше да ме ползува силата на ръцете им, Човеци, чиято жизненост бе изчезнала?
Waartoe zou mij ook geweest zijn de krachten hunner handen? Zij was door ouderdom in hen vergaan.
3 От немотия и глад те бяха измършавели; Гризяха изсушената земя, отдавна пуста и опустошена;
Die door gebrek en honger eenzaam waren, vliedende naar dorre plaatsen, in het donkere, woeste en verwoeste.
4 Между храстите късаха слез, И корените на смрика им бяха за храна.
Die ziltige kruiden plukten bij de struiken, en welker spijze was de wortel der jeneveren.
5 Бяха изпъдени измежду човеците, Които викаха подир тебе като подир крадци.
Zij werden uit het midden uitgedreven; (men jouwde over hen, als over een dief),
6 Живееха в пукнатините на долините, В дупките на земята и на скалите.
Opdat zij wonen zouden in de kloven der dalen, de holen des stofs en der steenrotsen.
7 Ревяха между храстите. Събираха се между тръните;
Zij schreeuwden tussen de struiken; onder de netelen vergaderden zij zich.
8 Безумни и безчестни, Те бидоха изгонени от земята.
Zij waren kinderen der dwazen, en kinderen van geen naam; zij waren geslagen uit den lande.
9 А сега аз им станах песен, Още им съм и поговорка.
Maar nu ben ik hun een snarenspel geworden, en ik ben hun tot een klapwoord.
10 Гнусят се от мене, отдалечават се от мене, И не се свенят да плюят в лицето ми.
Zij hebben een gruwel aan mij, zij maken zich verre van mij, ja, zij onthouden het speeksel niet van mijn aangezicht.
11 Тъй като Бог е съсипал достолепието ми и ме е смирил. То и те се разюздаха пред мене.
Want Hij heeft mijn zeel losgemaakt, en mij bedrukt; daarom hebben zij den breidel voor mijn aangezicht afgeworpen.
12 Отдясно въстават тия изроди, Тласкат нозете ми, И приготовляват против мене гибелните си намерения,
Ter rechterhand staat de jeugd op, stoten mijn voeten uit, en banen tegen mij hun verderfelijke wegen.
13 Развалят пътя ми, Увеличават нещастието ми, И то без да имат помощници.
Zij breken mijn pad af, zij bevorderen mijn ellende; zij hebben geen helper van doen.
14 Идат като през широк пролом; Под краха нахвърлят се върху мене.
Zij komen aan, als door een wijde breuk; onder de verwoesting rollen zij zich aan.
15 Ужаси се обърнаха върху мене; Като вятър гонят достолепието ми; И благополучието ми премина като облак.
Men is met verschrikkingen tegen mij gekeerd; elk een vervolgt als een wind mijn edele ziel, en mijn heil is als een wolk voorbijgegaan.
16 И сега душата ми се излива в мене; Скръбни дни ме постигнаха.
Daarom stort zich nu mijn ziel in mij uit; de dagen des druks grijpen mij aan.
17 През нощта костите ми се пронизват в мене, И жилите ми не си почиват.
Des nachts doorboort Hij mijn beenderen in mij, en mijn polsaderen rusten niet.
18 Само с голямо усилие се променява дрехата ми; Тя ме стига както яката на хитона ми.
Door de veelheid der kracht is mijn kleed veranderd; Hij omgordt mij als de kraag mijns roks.
19 Бог ме е хвърлил в калта; И аз съм заприличал на пръст и на прах.
Hij heeft mij in het slijk geworpen, en ik ben gelijk geworden als stof en as.
20 Викам към Тебе, но не ми отговаряш; Стоя, и Ти просто ме поглеждаш.
Ik schrei tot U, maar Gij antwoordt mij niet; ik sta, maar Gij acht niet op mij.
21 Обърнал си се да се показваш жесток към мене; С мощната Си ръка ми враждуваш;
Gij zijt veranderd in een wrede tegen mij; door de sterkte Uwer hand wederstaat Gij mij hatelijk.
22 Издигаш ме, възкачваш ме на вятъра, И стопяваш ме в бурята.
Gij heft mij op in den wind; Gij doet mij daarop rijden, en Gij versmelt mij het wezen.
23 Зная наистина, че ще ме докараш до смърт, И до дома, който е определен за всичките живи.
Want ik weet, dat Gij mij ter dood brengen zult, en tot het huis der samenkomst aller levenden.
24 Обаче в падането си човек няма ли да простре ръка, Или да нададе вик в бедствието си?
Maar Hij zal tot een aardhoop de hand niet uitsteken; is er bij henlieden geschrei in zijn verdrukking?
25 Не плаках ли аз за онзи, който бе отруден? И не се ли оскърби душата ми за сиромаха?
Weende ik niet over hem, die harde dagen had? Was mijn ziel niet beangst over den nooddruftige?
26 Когато очаквах доброто, тогава дойде злото; И когато ожидах виделината, тогава дойде тъмнината.
Nochtans toen ik het goede verwachtte, zo kwam het kwade; toen ik hoopte naar het licht, zo kwam de donkerheid.
27 Червата ми възвират, и не си почиват; Скръбни дни ме постигнаха.
Mijn ingewand ziedt, en is niet stil; de dagen der verdrukking zijn mij voorgekomen.
28 Ходя почернял, но не от слънцето; Ставам в събранието и викам за помощ.
Ik ga zwart daarheen, niet van de zon; opstaande schreeuw ik in de gemeente.
29 Станах брат на чакалите, И другар на камилоптиците.
Ik ben den draken een broeder geworden, en een metgezel der jonge struisen.
30 Кожата ми почерня на мене, И костите ми изгоряха от огън.
Mijn huid is zwart geworden over mij, en mijn gebeente is ontstoken van dorrigheid.
31 Затова арфата ми се измени в ридание, И свирката ми в глас на плачещи.
Hierom is mijn harp tot een rouwklage geworden, en mijn orgel tot een stem der wenenden.