Йов 3
1 След това Иов отвори устата си та прокле деня си.
Sonunda Eyüp ağzını açtı ve doğduğu güne lanet edip şöyle dedi:
2 Иов, проговаряйки, рече:
3 Да погине денят, в който се родих, И нощта, в която се каза, роди се мъжко.
“Doğduğum gün yok olsun, ‘Bir oğul doğdu’ denen gece yok olsun!
4 Да бъде тъмнина оня ден; Бог да го не зачита от горе, И да не изгрее на него светлина.
Karanlığa bürünsün o gün, Yüce Tanrı onunla ilgilenmesin, Üzerine ışık doğmasın.
5 Тъмнина и мрачна сянка да го обладаят; Облак да седи на него; Всичко що помрачава деня нека го направи ужасен.
Karanlık ve ölüm gölgesi sahip çıksın o güne, Bulut çöksün üzerine; Işığını karanlık söndürsün.
6 Тъмнина да обладае оная нощ; Да се не брои между дните на годината, Да не влезе в числото на месеците.
Zifiri karanlık yutsun o geceyi, Yılın günleri arasında sayılmasın, Aylardan hiçbirine girmesin.
7 Ето, пуста да остане оная нощ; Радостен глас да не дойде в нея.
Kısır olsun o gece, Sevinç sesi duyulmasın içinde.
8 Да я прокълнат ония, които кълнат дните, Ония, които са изкусни да събудят левиатана.
Günleri lanetleyenler, Livyatan'ı uyandırmaya hazır olanlar, O günü lanetlesin.
9 Да изгаснат звездите на вечерта й; Да очаква видело, и да го няма, И да не види първите лъчи на зората;
Akşamının yıldızları kararsın, Boş yere aydınlığı beklesin, Tan atışını görmesin.
10 Защото не затвори вратата на майчината ми утроба, И не скри скръбта от очите ми.
Çünkü sıkıntı yüzü görmemem için Anamın rahminin kapılarını üstüme kapamadı.
11 Защо не умрях при раждането, И не издъхнах щом излязох из утробата?
“Neden doğarken ölmedim, Rahimden çıkarken son soluğumu vermedim?
12 Защо ме приеха коленете? И защо съсците, за да суча?
Neden beni dizler, Emeyim diye memeler karşıladı?
13 Защото сега щях да лежа и да почивам; щях да спя; Тогава щях да съм в покой.
Çünkü şimdi huzur içinde yatmış, Uyuyup dinlenmiş olurdum;
14 Заедно с царе и съветници на земята, Които си градят пусти стълбове;
Yaptırdıkları kentler şimdi viran olan Dünya kralları ve danışmanlarıyla birlikte,
15 Или с князе, които имаха злато, Които напълниха къщите си със сребро;
Evlerini gümüşle dolduran Altın sahibi önderlerle birlikte.
16 Или, като скрито пометниче, не щеше да ме има. Както младенци, които видело не са видели.
Neden düşük bir çocuk gibi, Gün yüzü görmemiş yavrular gibi toprağa gömülmedim?
17 Там нечестивите престават да смущават, И там уморените се успокояват.
Orada kötüler kargaşayı bırakır, Yorgunlar rahat eder.
18 Заедно се успокояват и пленниците. Не чуват гласа на насилника,
Tutsaklar huzur içinde yaşar, Angaryacının sesini duymazlar.
19 Там са малък и голям; И слугата е свободен от господаря си,
Küçük de büyük de oradadır, Köle efendisinden özgürdür.
20 Защо се дава видело на злощастния, И живот на огорчения в душата,
“Niçin sıkıntı çekenlere ışık, Acı içindekilere yaşam verilir?
21 Които копнеят за смъртта, и нямат я, Ако и да копнеят за нея повече отколкото за скрити съкровища,
Oysa onlar gelmeyen ölümü özler, Onu define arar gibi ararlar;
22 Които се много радват и веселят, Когато намерят гроба?
Mezara kavuşunca Neşeden coşar, sevinç bulurlar.
23 Защо се дава видело на човека, чиито път е скрит, И когото Бог е преградил?
Neden yaşam verilir nereye gideceğini bilmeyen insana, Çevresini Tanrı'nın çitle çevirdiği kişiye?
24 Защото вместо ядене, дохожда ми въздишка; И стенанията ми се изливат като вода.
Çünkü iniltim ekmekten önce geliyor, Su gibi dökülmekte feryadım.
25 Защото онова, от което се боях, случи ми се, И онова, от което треперех, дойде върху мене.
Korktuğum, Çekindiğim başıma geldi.
26 Не бях на мир, нито на покой, нито в охолност; Но пак смущение ме нападна.
Huzur yok, sükûnet yok, rahat yok, Yalnız kargaşa var.”
