Йов 3
1 След това Иов отвори устата си та прокле деня си.
Derefter oplot Job sin munn og forbannet den dag han blev født.
2 Иов, проговаряйки, рече:
Job tok til orde og sa:
3 Да погине денят, в който се родих, И нощта, в която се каза, роди се мъжко.
Til grunne gå den dag da jeg blev født, og den natt som sa: Et guttebarn er undfanget!
4 Да бъде тъмнина оня ден; Бог да го не зачита от горе, И да не изгрее на него светлина.
Måtte den dag bli til mørke! Måtte Gud i det høie ikke spørre efter den, og intet lys stråle over den!
5 Тъмнина и мрачна сянка да го обладаят; Облак да седи на него; Всичко що помрачава деня нека го направи ужасен.
Gid mørke og dødsskygge må kreve den tilbake, gid skyer må leire sig over den, gid alt som gjør en dag mørk, må skremme den!
6 Тъмнина да обладае оная нощ; Да се не брои между дните на годината, Да не влезе в числото на месеците.
Den natt - måtte mulm ta den! Den glede sig ikke blandt årets dager, den komme ikke med i måneders tall!
7 Ето, пуста да остане оная нощ; Радостен глас да не дойде в нея.
Ja, ufruktbar bli den natt! Aldri lyde det jubel i den!
8 Да я прокълнат ония, които кълнат дните, Ония, които са изкусни да събудят левиатана.
Måtte de som forbanner dager, ønske ondt over den, de som er kyndige i å mane frem Leviatan!
9 Да изгаснат звездите на вечерта й; Да очаква видело, и да го няма, И да не види първите лъчи на зората;
Gid dens demrings stjerner må bli mørke! La den vente på lys, uten at det kommer! Måtte den aldri skue morgenrødens øielokk -
10 Защото не затвори вратата на майчината ми утроба, И не скри скръбта от очите ми.
fordi den ikke stengte døren til min mors liv og skjulte møie for mine øine.
11 Защо не умрях при раждането, И не издъхнах щом излязох из утробата?
Hvorfor døde jeg ikke i mors liv? Hvorfor utåndet jeg ikke straks i fødselsstunden?
12 Защо ме приеха коленете? И защо съсците, за да суча?
Hvorfor tok knær imot mig, og hvorfor bryster som jeg kunde die?
13 Защото сега щях да лежа и да почивам; щях да спя; Тогава щях да съм в покой.
For da kunde jeg nu ligge og hvile; jeg kunde sove og hadde da ro -
14 Заедно с царе и съветници на земята, Които си градят пусти стълбове;
sammen med konger og jordens styrere, som bygget sig ruiner,
15 Или с князе, които имаха злато, Които напълниха къщите си със сребро;
eller med fyrster som eide gull, som fylte sine hus med sølv;
16 Или, като скрито пометниче, не щеше да ме има. Както младенци, които видело не са видели.
eller jeg var nu ikke til, likesom et nedgravd, ufullbåret foster, lik barn som aldri så lyset.
17 Там нечестивите престават да смущават, И там уморените се успокояват.
Der har de ugudelige holdt op å rase, og der hviler de trette.
18 Заедно се успокояват и пленниците. Не чуват гласа на насилника,
Der har alle fanger ro, de hører ikke driverens røst.
19 Там са малък и голям; И слугата е свободен от господаря си,
Liten og stor er der like, og trælen er fri for sin herre.
20 Защо се дава видело на злощастния, И живот на огорчения в душата,
Hvorfor gir han den lidende lys, og liv til dem som bærer sorg i sitt hjerte,
21 Които копнеят за смъртта, и нямат я, Ако и да копнеят за нея повече отколкото за скрити съкровища,
dem som venter på døden uten at den kommer, og som leter efter den ivrigere enn efter skjulte skatter,
22 Които се много радват и веселят, Когато намерят гроба?
dem som gleder sig like til jubel, som fryder sig når de finner en grav -
23 Защо се дава видело на човека, чиито път е скрит, И когото Бог е преградил?
til den mann hvis vei er skjult for ham, og som Gud har stengt for på alle kanter?
24 Защото вместо ядене, дохожда ми въздишка; И стенанията ми се изливат като вода.
For mine sukk er blitt mitt daglige brød, og mine klager strømmer som vannet.
25 Защото онова, от което се боях, случи ми се, И онова, от което треперех, дойде върху мене.
For alt det fryktelige jeg reddes for, det rammer mig, og det jeg gruer for, det kommer over mig.
26 Не бях на мир, нито на покой, нито в охолност; Но пак смущение ме нападна.
Jeg har ikke fred, ikke ro, ikke hvile - det kommer alltid ny uro.
