Йов 29

1 И Иов още продължи беседата си като казваше:

ایوب به سخنان خود ادامه داده، گفت:

2 О, да бях както в предишните месеци, Както в дните, когато Бог ме пазеше,

ای کاش روزهای گذشته بازمی‌گشت، روزهایی که خدا، نگهدار من بود

3 Когато светилникът Му светеше на главата ми, И със светлината Му ходех в тъмнината;

و راهی را که در پیش داشتم روشن می‌ساخت و من با نور او در دل تاریکی قدم برمی‌داشتم!

4 Както бях в дните на зрелостта си, Когато съветът от Бога бдеше над шатъра ми;

بله، در آن روزها کامران بودم و زیر سایهٔ خدا زندگی می‌کردم.

5 Когато Всемогъщият беше още с мене, И децата ми бяха около мене;

خدای قادر مطلق همراه من بود و فرزندانم در اطراف من بودند.

6 Когато миех стъпките си с масло, И скалата изливаше за мене реки от дървено масло!

من پاهای خود را با شیر می‌شستم و از صخره‌ها برای من چشمه‌های روغن زیتون جاری می‌شد!

7 Когато през града излизах на портата, И приготвях седалището си на пазара,

در آن روزها به دروازهٔ شهر می‌رفتم و در میان بزرگان می‌نشستم.

8 Младите, като ме гледаха, се криеха, И старците ставаха и стояха прави;

جوانان با دیدن من با احترام کنار می‌رفتند، پیران از جا برمی‌خاستند،

9 Първенците се въздържаха от говорене, И туряха ръка на устата си;

ریش‌سفیدان قوم خاموش شده، دست بر دهان خود می‌گذاشتند

10 Гласът на началниците замлъкваше, И езикът им залепваше за небцето им;

و بزرگان سکوت اختیار می‌کردند.

11 Ухо, като ме чуеше, ублажаваше ме, И око, като ме виждаше, свидетелствуваше за мене;

هر که مرا می‌دید و حرفهایم را می‌شنید از من تعریف و تمجید می‌کرد؛

12 Защото освобождавах сиромаха, който викаше, И сирачето, и онзи, който нямаше помощник.

زیرا من به داد فقرا می‌رسیدم و یتیمانی را که یار و یاور نداشتند کمک می‌کردم.

13 Благословението от този, който бе близо до загиване, идеше на мене; И аз веселях сърцето на вдовицата.

کسانی را که دم مرگ بودند یاری می‌دادم و ایشان برایم دعای خیر می‌کردند و کاری می‌کردم که دل بیوه‌زنان شاد شود.

14 Обличах правдата, и тя ми беше одежда; Моята правдивост ми беше като мантия и корона.

هر کاری که انجام می‌دادم از روی عدل و انصاف بود؛ عدالت جامه من بود و انصاف تاج من.

15 Аз бях очи на слепия, И нозе на хромия.

برای کورها چشم و برای لنگان پا بودم؛

16 Бях баща на сиромасите; Изследвах делото на непознатия мене.

برای فقرا پدر بودم و از حق غریبه‌ها دفاع می‌کردم.

17 Трошех челюстите на несправедливия, И изтеглях лова из зъбите му.

دندانهای ستمگران را می‌شکستم و شکار را از دهانشان می‌گرفتم.

18 Тогава думах: Ще умра в гнездото си; И дните ми ще се умножат, както пясъка.

در آن روزها فکر می‌کردم که حتماً پس از یک زندگی خوش طولانی به آرامی در جمع خانوادۀ خود خواهم مرد.

19 Коренът ми е прострян към водите; И росата намокрюва цяла нощ клоните ми.

زیرا مانند درختی بودم که ریشه‌هایش به آب می‌رسید و شاخه‌هایش از شبنم سیراب می‌شد.

20 Славата ми зеленее още в мене; И лъкът ми се укрепява в ръката ми.

پیوسته افتخارات تازه‌ای نصیبم می‌شد و به قدرتم افزوده می‌گشت.

21 Човеците чакаха да ме слушат, И мълчаха, за да чуят съветите ми.

همه با سکوت به حرفهایم گوش می‌دادند و برای نصیحت‌های من ارزش قائل بودند.

22 Подир моите думи те не притуряха нищо; Словото ми капеше върху тях;

پس از اینکه سخنانم تمام می‌شد آنها دیگر حرفی نمی‌زدند، زیرا نصایح من برای آنها قانع کننده بود.

23 За мене очакваха като за дъжд, И устата ми зееха като за пролетен дъжд.

آنها مانند کسی که در زمان خشکسالی انتظار باران را می‌کشد، با اشتیاق در انتظار سخنان من بودند.

24 Усмихвах се на тях, когато бяха в отчаяние; И те не можаха да потъмнеят светлостта на лицето ми.

وقتی که دلسرد بودند، با یک لبخند آنها را تشویق می‌کردم و بار غم را از دلهایشان برمی‌داشتم.

25 Избирах пътя към тях, и седях пръв помежду им, И живеех като цар всред войската, Както онзи, който утешава наскърбените.

مانند کسی بودم که عزاداران را تسلی می‌دهد. در میان ایشان مثل یک پادشاه حکومت می‌کردم و مانند یک رهبر آنها را راهنمایی می‌نمودم.