Йов 14
1 Човекът, роден от жена е кратковременен И пълен със смущение.
"Ihminen, vaimosta syntynyt, elää vähän aikaa ja on täynnä levottomuutta,
2 Цъфти като цвят, и се покосява; Бяга като сянка, и не се държи.
kasvaa kuin kukkanen ja lakastuu, pakenee kuin varjo eikä pysy.
3 И върху такъв ли отваряш очите Си, И ме караш на съд с Тебе?
Ja sellaista sinä pidät silmällä ja viet minut käymään oikeutta kanssasi!
4 Кой може да извади чисто от нечисто? Никой.
Syntyisikö saastaisesta puhdasta? Ei yhden yhtäkään.
5 Тъй като дните му са определени, И числото на месеците му е у Тебе, И Ти си поставил границите му, които не може да премине,
Hänen päivänsä ovat määrätyt, ja hänen kuukausiensa luku on sinun tiedossasi; sinä olet asettanut hänelle määrän, jonka ylitse hän ei pääse.
6 Отвърни погледа Си от него, за да си почине, Догде като наемник доизкара деня си.
Niin käännä katseesi pois hänestä, että hän pääsisi rauhaan ja että hän saisi iloita niinkuin palkkalainen päivän päätettyään.
7 Защото за дървото има надежда, Че, ако се отсече, пак ще поникне, И че издънката му няма да изчезне,
Onhan puullakin toivo: vaikka se maahan kaadetaan, kasvaa se uudelleen, eikä siltä vesaa puutu.
8 Даже ако коренът му остарее в земята, И ако пънът му умре в пръстта;
Vaikka sen juuri vanhenee maassa ja sen kanto kuolee multaan,
9 Понеже от дъха на водата ще поникне, И ще покара клончета като новопосадено.
niin se veden tuoksusta versoo jälleen ja tekee oksia niinkuin istukas.
10 Но човек умира и прехожда; Да! Човек издъхва, и де го?
Mutta mies kun kuolee, makaa hän martaana; kun ihminen on henkensä heittänyt, missä hän on sitten?
11 Както водите чезнат из морето, И реката престава и пресъхва,
Vesi juoksee pois järvestä, ja joki tyhjenee ja kuivuu;
12 Така човек ляга, и не става вече; Докато небесата не преминат, те няма да се събудят, И няма да станат от съня си.
niin ihminen lepoon mentyänsä ei enää nouse. Ennenkuin taivaat katoavat, eivät he heräjä eivätkä havahdu unestansa.
13 О, дано ме скриеше Ти в преизподнята, Да ме покриеше, догде премине гневът Ти, Да ми определеше срок, и тогава да би ме спомнил! (Sheol h7585)
Oi, jospa kätkisit minut tuonelaan, piilottaisit minut, kunnes vihasi on asettunut, panisit minulle aikamäärän ja sitten muistaisit minua! (Sheol h7585)
14 Ако умре човек, ще оживее ли? През всичките дни на воюването си ще чакам, Докато дойде промяната ми.
Kun mies kuolee, virkoaako hän jälleen henkiin? Minä vartoaisin kaikki sotapalvelukseni päivät, kunnes pääsyvuoroni joutuisi.
15 Ще повикнеш, и аз ще Ти се отзова; Ще пожелаеш делото на ръцете Си.
Sinä kutsuisit, ja minä vastaisin sinulle, sinä ikävöitsisit kättesi tekoa.
16 А сега броиш стъпките ми; Не наблюдаваш ли греховете ми?
Silloin sinä laskisit minun askeleeni, et pitäisi vaaria minun synnistäni;
17 Престъплението ми е запечатано в мешец, И зашиваш беззаконието ми.
rikokseni olisi sinetillä lukittuna kukkaroon, ja pahat tekoni sinä peittäisit piiloon.
18 Наистина както и планината като пада унищожава се, И скалата се премества от мястото си;
Mutta vuorikin vyöryy ja hajoaa, ja kallio siirtyy sijaltansa,
19 Както водите изтриват камъните; И наводненията им завличат пръстта от земята; Така Ти погубваш надеждата на човека.
vesi kuluttaa kivet, ja rankkasade huuhtoo pois maan mullan; niin sinä hävität ihmisen toivon.
20 Надделяваш всякога над него, и той прехожда; Изменяваш лицето му, и го отпращаш.
Sinä masennat hänet iäksi, ja hän lähtee; sinä muutat hänen muotonsa ja lähetät hänet menemään.
21 Синовете му достигат до почитание, а той не знае; И биват свалени, а той не забелязва това за тях;
Kohoavatko hänen lapsensa kunniaan-ei hän sitä tiedä, vaipuvatko vähäisiksi-ei hän heitä huomaa.
22 Знае само, че снагата му е за него в болки, И душата му е за него в жалеене.
Hän tuntee vain oman ruumiinsa kivun, vain oman sielunsa murheen."
