< Matthew 25 >
1 SPOTS' IM ĭstsĭn'naiisĭnni aketum'anĭstsiau ke'pix ake'kuax, anniks'isk mat'tuyixk ot'anakimatsuauĕsts, ki itsux'iau mŏkota'tsemŏsau annŏk' ai'akokemiuŏk.
Då kann himmelriket liknast med ti brurmøyar som tok lamporne sine og gjekk til møtes med brudgomen.
2 Ki nĭs'itsix mokŏk'iau, ki nĭs'ĭtsix mat'tsapsiau.
Fem av dei var dårlege og fem vituge.
3 Anniks'isk mat'tsapsixk nito'tsĭmiau ot'anakimatsuauĕsts, ki, mattotŭkkiu'axau okke'anakĭmatsĭs:
Då dei dårlege tok lamporne sine, tok dei ikkje olje med seg,
4 Ki mokŏk'ixk ipok'iotscmiau otanakimatsuauĕsts okke'anakĭmatsis, kos'ĭx itsŭp'pitŭkkiau.
men dei vituge tok olje med seg i krukkor attåt lamporne sine.
5 Annŏk' ai'akokkemiuŏk otai'sŭmsi, ikŏnai'okano'piiau ki ikŏnai'okax.
Då det no drygde fyrr brudgomen kom, vart dei alle trøytte og sovna.
6 Ki itŭt'sikiikokoi ikum'iŭstutsip, sat'sik, ak'okemiuă ai'puksipu; Sŭksĭk' kŏkotatsemŏssuai.
Men midt på natti høyrdest eit rop: No kjem brudgomen! Gakk ut og tak imot honom!
7 Itŭmokŏnaipuau'iau am'ox ake'kuax, ki ikŏn'itaisŭppasuyĭnŭkiau otanakimatsuauĕsts.
Då vakna alle brurmøyarne og stelte lamporne sine.
8 Ki mat'tsapsix an'ĭstsiauax mokŏk'ix, kok'ĭnan kitŏk'keanakĭmatsuai; tŭk'ka, nitan'akimatsĭnanĕsts ŭk'aiitsĭnikaiau.
Og dei dårlege sagde til dei vituge: «Lat oss få noko olje hjå dykk! Lamporne våre sloknar.»
9 Ki mokŏk'ix an'ĭstsiauax, Sa; matakakauo'ats ksĕstŭn'un: Is'tapuk aumŭts'kotŭkkix kŏk'opumattosuai.
«Nei, » svara dei vituge, «det rekk ikkje til både åt oss og dykk. De lyt heller ganga til kræmaren og kjøpa dykk noko.»
10 Ki otsakiaitapposau mŏk'opumattosau, aiakokemi ito'to; ki anniks'isk sopuiap'ĭstotosĭxk ipok'sipimiauaie okkem'sĭnni: ki ai'okip.
Med dei då var burte og vilde kjøpa, kom brudgomen. Dei som var ferdige, gjekk med honom inn til bryllaupet, og døri vart stengd.
11 Sako'okhtsi mat'tsapsix nokŭt'otoiau ki an'iau, Nin'a, nin'a, kauai'pĭxĭkĭnan.
Då det leid um eit bil, kom dei hine møyarne og, og sagde: «Herre, herre, lat upp for oss!»
12 Ki an'ĭstsiuax, kitau'mŭnĭstopuau kimats'ksĭnopuauats.
Men han svara: «Det segjer eg dykk for sant: Eg kjenner dykk ikkje.»
13 Ŭn'nikaie mokŏkĭk', tŭk'ka, kimats' ksĭnipuauats annik' ksĭstsiku'ĭk ki annik' itai'ksĭstsikumiopik Nin'au okku'i otai'akĭtotopik.
So vak då! For de veit korkje dag eller time.
14 Spots'im ĭstsĭn'naiisĭnni netum'anĭstsiu nĭn'au annŏk' piuo'ŏk, ki ninikŏt'tsiuax otap'otomokix, ki ikotsiu'ax otsinan'ĭsts.
Det er liksom med ein mann som vilde fara utanlands. Han kalla tenarane sine inn, og flidde deim midelen sin:
15 Ki tuks'kai ikotsiu'aie nĭsĭtsi'i itawk'pumaupix ki stsĭk'i na'tokai, ki stsĭk'i nituks'kai; ki kŏnai'tappix itanistokotsiu'ax manĭst'okotsĭstutsipiau; ki itau'matto.
ein gav han fem tusund dalar, ein annan tvo tusund, og den tridje eitt tusund, etter som kvar dugde til, og so for han or landet.
16 Annŏk' ikuyiu'ok nĭsĭtsi'i itawk'pumaupix itsĭs'tapu, ki itau'mŭtskotŭkkiu, ki ikuyiu' stsĭk'ix nĭsĭtsix itawk'pumaupix.
Den som fekk fem tusund dalar, tok straks til å handla med deim, og vann seg fem tusund til.
17 Ki netoi annŏk' ikuyiu'ŏk na'tokŭmi, ikuyiu' stsĭk'ix na'tokŭmĭx.
Sameleis den som fekk tvo tusund; han og vann tvo tusund til.
18 Ki annŏk' ikuyiu'ŏk nituks'kŭmi itsĭs'tapu, ki itatŭn'akiu ksŏk'kum, ki ai'ksasattomaie otsĭn'aim otsĭxkĭmim'iaie.
Men den som fekk eitt tusund, gjekk burt og grov eit hol i jordi og gøymde pengarne åt husbonden sin.
19 Otai'sŭmmosi, am'ox ap'otŭkkix otsĭn'aimoauai itoto'yiĭnai, ki ipokoks'tŭkimiuax.
So leid det ei lang tid, då kom husbonden heim att og kravde rekneskap av tenarane sine.
20 Ki annŏk ikuyiu'ŏk nĭsĭtsi'i itawk'pumaupix ito'to ki ito'tsĭpatopiau stsĭk'ix nĭsitsix itawk'pumaupix, ki an'iu, Nin'a, kit'okŏk nĭsitsi'i itawk'pumaupix: Sat'sĭt nitokuinan' matsĭs'ĭtsix.
Og han som hadde fenge fem tusund dalar, gjekk fram og hadde med seg fem tusund til og sagde: «Herre, du gav meg fem tusund dalar; sjå her, eg hev vunne fem tusund til!»
21 Otsĭn'aim an'ĭstsiuaie, kitŏkhs'ĭstututŭkki, ŏkhs'apotŭkkiuă ki emŭn'apotŭkkiuă: kitse'mŭnŭssatsipiau un'natosĕsts, kitakĭnai'atso akauo'iĕsts: Kitsĭn'aim otse'tametŭksĭnni ĭstsipi'it.
Då sagde husbonden til honom: «Det var rett gjort, du gode og trugne tenar! Du hev vore tru i det som var lite; eg vil setja deg yver mykje. Gakk inn og gled deg med husbonden din!»
22 Annŏk' iku'yiuŏk natokŭm itawk'pumaupix ito'to ki an'iu, Nin'a, kit'okok natokŭmi itawk'pumaupix: Sat'sit, nimat'okuinani mats'ĭstokai itawk'pumaupix.
So gjekk han fram han som hadde fenge tvo tusund dalar, og sagde: «Herre, du gav meg tvo tusund dalar. Sjå her, eg hev vunne tvo tusund til!»
23 Otsĭn'aim an'ĭstsiuaie, kitŏkhs'ĭstutŭkki, okhs'apotŭkkiuă ki emŭn'apotŭkkiuă; kitse'mŭnŭssatsipiau un'natosĕsts, kitakĭnai'atso akauo'iĕsts: Kitsĭn'aim otse'tametŭksĭnni ĭstsipi'ĭt.
«Det var rett gjort, du gode og trugne tenar!» svara husbonden. «Du hev vore tru i det som var lite; eg vil setja deg yver mykje. Gakk inn og gled deg med husbonden din!»
24 Annŏk' ikuyiu'ŏk tuks'kŭmi itawk'pumaupi ito'to ki an'iu, Nin'a kits'ksĭno ksĕsto'a kitse'ĭnai, kikŭt'tomaisŭppipumattopi kitai'pokiaki, ki kikŭttomauanit'apixipi kitomoi'pitŭkki;
Sidan kom han som hadde fenge eitt tusund dalar, og sagde: «Herre, eg kjende deg for ein streng mann, som haustar der du ikkje sådde, og sankar der du ikkje strådde.
25 Ki nĭtsiko'pum, ki nitsit'tappo ki nitai'ksasattop ksŏk'kum kitsinană itawk'pumaupi: Sat'sit, kĭtsinan.
Difor vart eg rædd, og so gjekk eg burt og gøymde pengarne dine i jordi. Sjå her hev du ditt!»
26 Otsĭn'aim an'ĭstsiuaie, kitsauum'apotŭkkiuă ki kitsistap'apotŭkkiuă, kitsksĭnoki nitai'pokiaki nikŭttomai'sŭppipumattopi, ki nitomoi'pitŭkki, ni kŭttomauanit'apĭxipi:
Då svara husbonden: «Du låke og late tenar! Du visste at eg haustar der eg ikkje sådde, og sankar der eg ikkje strådde!
27 Kumaukstauokotaiĭsksĭxau au'awtsoomŭtskotŭkkix nitsĭx'kĭmĭmĭx, ki nitsitotopi nŏk'staitokuyitopi nitsinan'ix ki umut'okuyesix.
Skulde du’kje då ha sett pengarne mine i banken! so hadde eg fenge mine att med rentor når eg kom heim.
28 Mattomok'aie itawk'pumaupi, ki kotok' annŏk iku'yiuŏk ke'pix itawk'pumaupix.
Tak ifrå honom dei tusund dalarne, og gjev deim til den som hev ti tusund!
29 Anniks'isk iku'yixk ak'okotaiau, ki otaksinanoaiau akauo'i: ki annŏk' itsau'okuyiuŏk ak'otomoau annik' ooko'ŏsĭnik.
For kvar den som hev, han skal få, so han hev nøgdi; men den som ikkje hev, skal missa endå det som han hev.
30 Ki ĭstŭp'satŭpiksĭstsĭs ap'otŭkkĭuă itsau'okuyiuă ski'natsii: ak'itstsiu asain'sĭnni ki satse'kĭnani.
Og kasta den duglause tenaren ut i myrkret utanfor, der dei græt og skjer tenner!»
31 Otak'ĭtotosi Nin'au okku'i otstsa'pĭnasĭnni ipokom'ŏssau otokŏnatsĭm'otokatatsĭx, ak'otŭmotokhitaupiu otsĭstsapĭsso'pŏtsĭs:
Men når Menneskjesonen kjem i sin herlegdom, og alle englarne med honom, då skal han sitja i den glimande kongsstolen;
32 Ki akokŏnipotamoi'piaiau ikŏnai'okauaua: ki aiakanĭstaiaketaipĭksĭstaiau emŭk'ikĭnaikuŭn manistai'aketaipiksĭstopiax emŭk'ikĭnax ki apomŭk'ikĭnax:
alle folkeslag skal samlast framfyre honom, og han skal skilja deim åt, liksom hyrdingen skil sauerne frå geiterne,
33 Ki akotŭpĭpiuax emŭk'ikĭnax onet'otsĭs ki ap'omŭkikĭnax otse'aksĭssauotsĭs.
og setja sauerne på si høgre sida, og geiterne på den vinstre.
34 Omŭx'ina akotŭm'anĭstsiuax anniks'isk onetotsĭs itau'pixk, Puk'sipuk, Nin'a otatsims'imix, ki nĭn'naiisĭnni matsĭk' annik' kitapĭstutomokiiik, otsauomap'astutoŏssi ksŏk'kum.
So skal kongen segja til deim på høgre sida: «Kom hit, de velsigna borni åt far min, og tak det riket i eige som var etla åt dykk alt ifrå verdi var skapt!
35 Nitse'nots, ki kit'okokipuau aau'ŏsĭn; nitse'naki, ki kitsit'tutokokipuau: nitsi'piitappi, ki kito'tokipuau:
For eg var svolten, og de gav meg mat; eg var tyrst, og de gav meg drikka; eg var heimlaus, og de hyste meg;
36 Nimatsĭstotospa, ki kitsĭs'totosatskokipuau; nitokh'tokos, ki kitsĭpĭs'kotokipuau; itai'okiakiopi nitsitau'pi, ki kitsittotaakipuau.
eg var naken, og de klædde meg; eg var sjuk, og de såg um meg; eg var i fengsel, og de lydde til meg.»
37 Mokŏm'otsitappix akotŭm'anĭstsiauaie, Nin'a, tsanistsi'i kit sits' In o pin an kitau'nots, ki kits is' so pi Q an? Ki kitse'naki, ki kitiitakopinan.
Då tek dei rettferdige til ords og segjer til honom: «Herre, når hev me set deg svolten, og metta deg, eller tyrst, og kveikt deg?
38 Tsanĭstsi'i kitsĭts'ĭnopĭnan, kitsi'piitappiisi ki kito'tosĭnĭn? Ki kimatsĭstotospa, ki kitsĭstotos'atskopĭnan?
Når hev me set deg heimlaus, og hyst deg, eller naken, og klædt deg?
39 Tsanĭstsi'i kitsĭts'ĭnopĭnan kitai'okhtokos, ki kitsitau'pĭssi itai'okiakiopi ki kĭtsito'taatosĭnan?
Når hev me set deg sjuk eller i fengsel, og lydt til deg?»
40 Ki omŭx'ina ak'anĭstsiuax, kitau'mŭnĭstopuau kanistitŭpĭstutsipuai tuks'kŭma inŭx'tsĭma am'ox nĭx'okoax, kitanĭsts'ĭstutomokipuau.
Og kongen svarar: «Det segjer eg dykk for sant: Alt det de hev gjort mot ein av desse minste brørne mine, det hev de gjort imot meg.»
41 Akotŭm'anĭstsiuax anniks'isk ote'aksĭsautsĭs itau'pixk, ĭs'tapuk emŭtskax mŏkseĭnsau, ŭsksustsinasii ĭs'tapuk, ek'aisepŭtsĭstotomoiiauax au'tutsokiuă ki oto'tokatatsix: (aiōnios )
So segjer han til deim på vinstre sida: «Gakk burt frå meg, de bannstøytte, til den ævelege elden, som er tilbudd åt djevelen og englarne hans! (aiōnios )
42 Tŭk'ka, nitau'nots, ki kimatsĭssok'ipuaua: nitse'naki, ki kimat'tutukkokipuaua:
For eg var svolten, og de gav meg ikkje mat; eg var tyrst, og de gav meg ikkje drikka;
43 Nitsi'pitappi, ki kimat'otokipuau: nimats'ĭstotospa, ki kimatsĭstotosats'kokipuaua: nitokh'tokos, ki nitsitau'pi itai'okiakiopi, ki kimat'sipĭskotokipuaua.
eg var heimlaus, og de hyste meg ikkje; eg var naken, og de klædde meg ikkje; eg var sjuk, og i fengsel, og de såg ikkje um meg.»
44 Osto'auai ak'otŭmanĭstsiiauaie, Nin'a Tsanĭstsi'i kitsĭts'ĭnopĭnan kitau'nots, ki kitse'naksi, ki kit'sipitappisi, ki kitokh'tokosi, ki kitsitaupĭssi itai'okiakiopi kŏkstaikawk'anĭstotŏsĭnan?
Då tek dei og til ords og segjer: «Herre, når hev me set deg svolten, eller tyrst, eller heimlaus, eller naken, eller sjuk, eller i fengsel, og hev ikkje tent deg?»
45 Ai'akotŭmanĭstsiuax, kitau'mŭnĭstopu au kanĭst'saiitŭpĭstutsipuai tuks'kŭmă inŭxtsĭma amox, kimat'anĭstsĭstutomokipuaua.
Og han svarar: «Det segjer eg dykk for sant: Alt det de ikkje hev gjort mot ein av desse minste, det hev de’kje gjort mot meg heller.»
46 Ki am'oxi aksĭstŭpitappo'iau ŭsk'sĭtauksĭstototspi: ki mokŏm'otsitappix akittappoiau ŭsk'sipaitappiisĭnni. (aiōnios )
So skal dei ganga burt til æveleg straff, men dei rettferdige til eit ævelegt liv. (aiōnios )