मत्ती 7
1 “केन्ची पुड़ दोष न लेइयथ, तुसन भी दोष न लग्गेलो।
| لَا تَدِينُوا لِئَلّا تُدَانُوا. | ١ |
2 किजोकि ज़ेन्च़रे तुस होरि पुड़ दोष लाएले, तेन्च़रे परमेशर भी तुश्शो इन्साफ केरेलो। ज़ेन्च़रे तुस होरि लोकन सेइं बर्ताव केरतथ, तेन्च़रे परमेशर तुसन सेइं बर्ताव केरेलो।”
| فَإِنَّكُمْ بِالدَّيْنُونَةِ الَّتِي بِها تَدِينُونَ تُدَانُونَ؛ وَبِالْكَيْلِ الَّذِي بِهِ تَكِيلُونَ يُكَالُ لَكُمْ. | ٢ |
3 “तू अपने ढ्लाएरी एछ़्छ़ी मां कूड़ो किजो तकतां, पन तेरी एछ़्छ़ी मां त नग आए, ते तैसेरो तू खियाल भी न केरस?
| لِمَاذَا تُلاحِظُ الْقَشَّةَ فِي عَيْنِ أَخِيكَ، وَلكِنَّكَ لَا تَتَنَبَّهُ إِلَى الْخَشَبَةِ الْكَبِيرَةِ الَّتِي فِي عَيْنِكَ؟ | ٣ |
4 ज़द तेरी एछ़्छ़ी मां नग आए, त तू कौस ऐशी सेइं अपने ढ्लाए जो ज़ोई सकतां कि, ‘एई, अवं तेरी एछ़्छ़ी मरां कूड़ो केड्डी!’
| أَوْ كَيْفَ تَقُولُ لأَخِيكَ: دَعْنِي أُخْرِجُ الْقَشَّةَ مِنْ عَيْنِكَ، وَهَا هِيَ الْخَشَبَةُ فِي عَيْنِكَ أَنْتَ! | ٤ |
5 हे पाखंडी! पेइले अपने एछ़्छ़ी मरां नग कढ, ते फिरी अपने ढ्लाएरी एछ़्छ़ी मरां रोड़े च़ारे तेकतां कूड़ो केड्डी सकतस।”
| يَا مُنَافِقَ! أَخْرِجْ أَوَّلاً الْخَشَبَةَ مِنْ عَيْنِكَ، وَعِنْدَئِذٍ تُبْصِرُ جَيِّداً لِتُخْرِجَ الْقَشَّةَ مِنْ عَيْنِ أَخِيكَ. | ٥ |
6 “ज़ैना लोक परमेशरेरू वचन शन्नू न चान, तैन न शुनाथ। अगर तुस एन्च़रे केरेले, त पवित्र चीज़ कुतरन कां छ़डनेरे बराबर ते कने मोती सूरन कां छ़डनेरे बराबर भोले, कि तैना तैन पव्वन हैठ ड्लन्चन ते बेदलोइतां तुसन पुड़ हमलो केरले।”
| لَا تُعْطُوا الْمُقَدَّسَاتِ لِلْكِلابِ، وَلا تَطْرَحُوا جَوَاهِرَكُمْ أَمَامَ الْخَنَازِيرِ، لِكَيْ لَا تَدُوسَهَا بِأَرْجُلِهَا وَتَنْقَلِبَ عَلَيْكُمْ فَتُمَزِّقَكُمْ. | ٦ |
7 “परमेशरे करां मग्गा, त तुसन दित्तू गालू। ते तोप्पा, त तुसन मैल्ली गालू। ते दार गुड़काथ, त तुश्शे लेइ खोल्लू गालू।
| اِسْأَلُوا، تُعْطَوْا. اُطْلُبُوا، تَجِدُوا. اِقْرَعُوا، يُفْتَحْ لَكُمْ. | ٧ |
8 किजोकि ज़ै कोई मगते तै हासिल केरते, ते ज़ै कोई तोपते तैस मैल्ली गाते, ते ज़ै कोई दार गुड़काते त तैसेरेलेइ खोल्लू गालू।
| فَكُلُّ مَنْ يَسْأَلْ، يَنَلْ؛ وَمَنْ يَطْلُبْ، يَجِدْ؛ وَمَنْ يَقْرَعْ، يُفْتَحْ لَهُ. | ٨ |
9 तुसन मां एरो कौन आए, कि अगर तैसेरू मट्ठू रोट्टी मग्गे, त तै तैस घोड़ दे?
| وَإلَّا، فَأَيُّ إِنْسَانٍ مِنْكُمْ يَطْلُبُ مِنْهُ ابْنُهُ خُبْزاً، فَيُعْطِيهِ حَجَراً، | ٩ |
10 या अगर मछ़ली मग्गे, त तैस सप दे?
| أَوْ سَمَكَةً، فَيُعْطِيهِ حَيَّةً؟ | ١٠ |
11 ते तुस बुरे भोनेरे बावजूद भी अपने मट्ठन रोड़ी चीज़ां देनी ज़ानतथ, त तुश्शो स्वर्गेरो बाजी तुसन रोड़ी चीज़ां कि न देलो, ज़ैना तैस करां मगतन?
| فَإِنْ كُنْتُمْ وَأَنْتُمْ أَشْرَارٌ، تَعْرِفُونَ أَنْ تُعْطُوا أَوْلادَكُمْ عَطَايَا جَيِّدَةً، فَكَمْ بِالأَوْلَى جِدّاً يُعْطِي أَبُوكُمُ السَّمَاوِيُّ عَطَايَا جَيِّدَةً لِلَّذِينَ يَطْلُبُونَ مِنْهُ؟ | ١١ |
12 ज़ेरू तुस चातथ कि लोक तुसन सेइं केरन, तुस भी तैन सेइं तेरहु केरा, किजोकि मूसेरे कानूनेरी त कने नेबी केरि लिखोरी शिक्षा ईए आए।”
| إِذَنْ، كُلُّ مَا تُرِيدُونَ أَنْ يُعَامِلَكُمُ النَّاسُ بِهِ، فَعَامِلُوهُمْ أَنْتُمْ بِهِ أَيْضاً: هَذِهِ خُلاصَةُ تَعْلِيمِ الشَّرِيعَةِ وَالأَنْبِيَاءِ. | ١٢ |
13 “तुस परमेशरेरे राज़्ज़े मां सिर्फ सुन्कड़े दारेरां बत्तां गेइ सकतथ। किजोकि तैन दार चौड़ू, ते तै बत बड़ी खुल्ली आए ज़ै नाशेरे पासे गाचे, ते तैस बत्तां गानेबाले बड़े आन।
| اُدْخُلُوا مِنَ الْبَابِ الضَّيِّقِ! فَإِنَّ الْبَابَ الْمُؤَدِّيَ إِلَى الْهَلاكِ وَاسِعٌ وَطَرِيقَهُ رَحْبٌ؛ وَكَثِيرُونَ هُمُ الَّذِينَ يَدْخُلُونَ مِنْهُ. | ١٣ |
14 किजोकि तैन दार सोंकड़ू आए, ते तै बत असुखती आए, ज़ै हमेशारे ज़िन्दगरे पासे गाचे, ते तेरहां गानेबाले थोड़े आन।”
| مَا أَضْيَقَ الْبَابَ وَأَصْعَبَ الطَّرِيقَ الْمُؤَدِّيَ إِلَى الْحَيَاةِ! وَقَلِيلُونَ هُمُ الَّذِينَ يَهْتَدُونَ إِلَيْهِ. | ١٤ |
15 “झूठे नेबन करां खबरदार रेइयथ, ज़ैना तुसन कां भैड्डां केरे रूपे मां एइतन पन असली मां तैना मारने बालां गिदां भोतन।
| اِحْذَرُوا الأَنْبِيَاءَ الدَّجَّالِينَ الَّذِينَ يَأْتُونَ إِلَيْكُمْ لابِسِينَ ثِيَابَ الْحُمْلانِ، وَلَكِنَّهُمْ مِنَ الدَّاخِلِ ذِئَابٌ خَاطِفَةٌ! | ١٥ |
16 तुस तैन केरे कम्मन सेइं तैन पिशानेले, कुन लोक झ़ल्लन सैहींयेरां दाछ़ कढतन ते करेरी सैहींयेरां फैगू ट्लोड़तन?
| مِنْ ثِمَارِهِمْ تَعْرِفُونَهُمْ. هَلْ يُجْنَى مِنَ الشَّوْكِ عِنَبٌ، أَوْ مِنَ الْعُلَّيْقِ تِينٌ؟ | ١٦ |
17 एल्हेरेलेइ हर एक्की रोड़े बुट्टे रोड़ो फल लगते, ते हर एक्की बुरे बुट्टे बुरो फल लगते।
| هَكَذَا، كُلُّ شَجَرَةٍ جَيِّدَةٍ تُثْمِرُ ثَمَراً جَيِّداً. أَمَّا الشَّجَرَةُ الرَّدِيئَةُ، فَإِنَّهَا تُثْمِرُ ثَمَراً رَدِيئاً. | ١٧ |
18 रोड़े बुट्टे बुरो फल न लग्गे, ते न बुरे बुट्टे रोड़ो फल लग्गे।
| لَا يُمْكِنُ أَنْ تُثْمِرَ الشَّجَرَةُ الْجَيِّدَةُ ثَمَراً رَدِيئاً، وَلا الشَّجَرَةُ الرَّدِيئَةُ ثَمَراً جَيِّداً. | ١٨ |
19 ते ज़ैस बुट्टे रोड़ो फल न लग्गे तै केटतां अग्गी मां फुकतां छ़डतन, तेन्च़रे झूठे नेबन भी सज़ा मैलेली।
| وَكُلُّ شَجَرَةٍ لَا تُثْمِرُ ثَمَراً جَيِّداً، تُقْطَعُ وَتُطْرَحُ فِي النَّارِ. | ١٩ |
20 बस्सा, तुस तैन केरे कम्मन सेइं तैन पिशानेले।”
| إِذَنْ مِنْ ثِمَارِهِمْ تَعْرِفُونَهُمْ. | ٢٠ |
21 “मींजो, ‘हे प्रभु, हे प्रभु,’ ज़ोनेबाले सारे मैन्हु स्वर्गेरे राज़्ज़े मां दाखल न भोले, पन ज़ै, मेरे स्वर्गेरे बाजी केरे मेर्ज़ी पुड़ च़लने बालोए तै ज़रूर दाखल भोले।
| لَيْسَ كُلُّ مَنْ يَقُولُ لِي: يَا رَبُّ، يَا رَبُّ! يَدْخُلُ مَلَكُوتَ السَّمَاوَاتِ، بَلْ مَنْ يَعْمَلُ بِإِرَادَةِ أَبِي الَّذِي فِي السَّمَاوَاتِ. | ٢١ |
22 इन्साफेरे दिहाड़ी बड़े लोक मीं सेइं ज़ोले कि, ‘हे प्रभु, हे प्रभु,’ कुन असेईं तेरे नंव्वे सेइं भविष्यिवाणी नईं कियोरी? ते तेरे नंव्वे सेइं भूतां नईं कढोरां ते तेरे नंव्वे सेइं बड़े चमत्कार नईं हेरेवरे?
| فِي ذَلِكَ الْيَوْمِ سَيَقُولُ لِي كَثِيرُونَ: يَا رَبُّ، يَا رَبُّ، أَلَيْسَ بِاسْمِكَ تَنَبَّأْنَا، وَبِاسْمِكَ طَرَدْنَا الشَّيَاطِينَ، وَبِاسْمِكَ عَمِلْنَا مُعْجِزَاتٍ كَثِيرَةً؟ | ٢٢ |
23 तैखन अवं तैन जो साफ ज़ोलो, ‘अवं तुसन कधे न ज़ैंनी, ओ बुरां कम्मां केरने बालाव, मेरे तुत्तर अगरां दूर भोथ।’”
| وَلَكِنِّي عِنْدَئِذٍ أُصَرِّحُ لَهُمْ: إِنِّي لَمْ أَعْرِفْكُمْ قَطُّ! ابْتَعِدُوا عَنِّي يَا فَاعِلِي الإِثْمِ! | ٢٣ |
24 “एल्हेरेलेइ ज़ै मेरी गल्लां शुनते ते तैन पुड़ अमल केरते त तै तैस अक्लमन्द मैनेरो ज़ेरो भोलो, ज़ैनी अपनू घर शफड़ी पुड़ बनेवरुए।
| فَأَيُّ مَنْ يَسْمَعُ أَقْوَالِي هَذِهِ وَيَعْمَلُ بِها، أُشَبِّهُهُ بِرَجُلٍ حَكِيمٍ بَنَى بَيْتَهُ عَلَى الصَّخْرِ، | ٢٤ |
25 झ़ड़ी लग्गी ते हड़ाई आई ते अंधगुबारी भोइ ते तैस घरे पुड़ पुज़ी, पन तैन घर न डुल्लू, किजोकि तैसेरी मुनीयाद पेक्की शफ़ड़ी पुड़ कढोरी थी।
| فَنَزَلَتِ الأَمْطَارُ، وَجَرَتِ السُّيُولُ، وَهَبَّتِ الْعَوَاصِفُ، فَضَرَبَتْ ذَلِكَ الْبَيْتَ، فَلَمْ يَسْقُطْ لأَنَّهُ مُؤَسَّسٌ عَلَى الصَّخْرِ. | ٢٥ |
26 पन ज़ै मेरी गल्लां शुनते ते तैन पुड़ अमल न केरे, त तै तैस बेवकूफ मैनेरो ज़ेरोए भोलो, ज़ैनी अपनू घर रेती पुड़ बनेवरू थियूं।
| وَأَيُّ مَنْ يَسْمَعُ أَقْوَالِي هَذِهِ وَلا يَعْمَلُ بِها، يُشَبَّهُ بِرَجُلٍ غَبِيٍّ بَنَى بَيْتَهُ عَلَى الرَّمْلِ، | ٢٦ |
27 झ़ड़ी लग्गी ते हड़ाई आईं अंधगुबारी भोइ ते तैस घरे कां पुज़ी ते तैन घर डुल्ली ज़ोवं ते बरबाद भोवं।”
| فَنَزَلَتْ الأَمْطَارُ، وَجَرَتْ السُّيُولُ، وَهَبَّتِ الْعَوَاصِفُ، فَضَرَبَتْ ذَلِكَ الْبَيْتَ، فَسَقَطَ، وَكَانَ سُقُوطُهُ عَظِيماً». | ٢٧ |
28 ज़ैखन यीशुए एना सैरी गल्लां शुनेइतां झ़ैड़ी, त सारे लोक तैसेरी शिक्षा शुन्तां हैरान भोए।
| وَلَمَّا أَنْهَى يَسُوعُ هَذَا الْكَلامَ، ذُهِلَتِ الْجُمُوعُ مِنْ تَعْلِيمِهِ، | ٢٨ |
29 किजोकि यीशु तैन शास्त्री लोकां केरि ज़ेरि नईं, बल्के अधिकारे सेइं शिक्षा देतो थियो।
| لأَنَّهُ كَانَ يُعَلِّمُهُمْ كَصَاحِبِ سُلْطَانٍ، وَلَيْسَ مِثْلَ كَتَبَتِهِمْ. | ٢٩ |
