लूका 15
1 बड़े लोक धड़त घिन्ने बाले ते पापी लोक यीशु कां एइतां तैसेरी गल्लां शुन्ने लोरे थिये।
| وَكَانَ جَمِيعُ جُبَاةِ الضَّرَائِبِ وَالْخَاطِئِينَ يَتَقَدَّمُونَ إِلَيْهِ لِيَسْمَعُوهُ. | ١ |
2 फरीसी ते शास्त्री लोक शिकयत केरतां ज़ोने लगे, “कि ए मैन्हु पापी लोकन सेइं तालमेल रखते, ते तैन सेइं साथी खाते पीते।”
| فَتَذَمَّرَ الْفَرِّيسِيُّونَ وَالْكَتَبَةُ قَائِلِينَ: «هَذَا الإِنْسَانُ يُرَحِّبُ بِالْخَاطِئِينَ وَيَأْكُلُ مَعَهُمْ!» | ٢ |
3 यीशुए तैन अक मिसाल देइतां ज़ोवं।
| فَضَرَبَ لَهُمْ هَذَا الْمَثَلَ قَائِلاً: | ٣ |
4 “तुसन मां एरो कोई आए ज़ैस कां 100 भैड्डां भोन ते तैन मरां अक हेरोए ते 99 भैड्डां तैड़ी ज़ेरे जंगले मां छ़ेडतां तोपने न गाए, ज़ां तगर तैस मैल्लोरी नईं?
| «أَيُّ إِنْسَانٍ مِنْكُمْ عِنْدَهُ مِئَةُ خَرُوفٍ وَأَضَاعَ وَاحِداً مِنْهَا، أَلا يَتْرُكُ التِّسْعَةَ وَالتِّسْعِينَ فِي الْبَرِّيَّةِ وَيَذْهَبُ يَبْحَثُ عَنِ الْخَرُوفِ الضَّائِعِ حَتَّى يَجِدَهُ؟ | ٤ |
5 ते ज़ैखन ते तैस मैल्ले त खुशी सेइं कंधे पुड़ छ़ुइतां आने।
| وَبَعْدَ أَنْ يَجِدَهُ، يَحْمِلُهُ عَلَى كَتِفَيْهِ فَرِحاً، | ٥ |
6 ते अपने घरे एइतां अपने दोस्तन ते भियालन कुजेइतां ज़ोए कि, ‘अज़ मीं सेइं साथी खुशी मनाथ, किजोकि अज़ मेरी हेरोरि भैड मैलोरीए।’
| ثُمَّ يَعُودُ إِلَى الْبَيْتِ، وَيَدْعُو الأَصْدِقَاءَ وَالْجِيرَانَ، قَائِلاً لَهُمْ: افْرَحُوا مَعِي، لأَنِّي وَجَدْتُ خَرُوفِي الضَّائِعَ! | ٦ |
7 अवं तुसन सेइं ज़ोताईं कि, एन्च़रे 99 धर्मी ज़ैनेईं पेइले अपने पापन करां मनफिरावरो तैन करां जादे ज़ैखन अक पापी, पापन करां मन फिराते स्वर्गे मां बड़ी खुशी बनाई गाचे।
| أَقُولُ لَكُمْ إِنَّهُ هكَذَا يَكُونُ فِي السَّمَاءِ فَرَحٌ بِخَاطِئٍ وَاحِدٍ تَائِبٍ أَكْثَرَ مِنْ تِسْعَةٍ وَتِسْعِينَ بَارّاً لَا يَحْتَاجُونَ إِلَى تَوْبَةٍ! | ٧ |
8 “कुन एरी भी कोई कुआन्श भोली ज़ैस कां चैंदरे दश सिके भोन ते अक हेरोए ते तै दीयो बैलतां घरे अन्तर धूनी न दे, ते ज़ां तगर मैल्ले न तांतगर तोप्ती न राए?
| أَمْ أَيَّةُ امْرَأَةٍ عِنْدَهَا عَشَرَةُ دَرَاهِمَ، إِذَا أَضَاعَتْ دِرْهَماً وَاحِداً، أَلا تُشْعِلُ مِصْبَاحاً وَتَكْنُسُ الْبَيْتَ وَتَبْحَثُ بِانْتِبَاهٍ حَتَّى تَجِدَهُ؟ | ٨ |
9 ते तोपनेरे बाद अपने पड़ोसन ते अपनि सेहेलन कुजेइतां एन न ज़ोए कि, ‘एज्जा मीं सेइं साथी खुशी मनाथ किजोकि अज़ मेरो हेरोरो सिको मैलोरोए।’
| وَبَعْدَ أَنْ تَجِدَهُ، تَدْعُو الصَّدِيقَاتِ وَالْجَارَاتِ قَائِلَةً: افْرَحْنَ مَعِي، لأَنِّي وَجَدْتُ الدِّرْهَمَ الَّذِي أَضَعْتُهُ. | ٩ |
10 बस्सा, अवं तुसन सेइं ज़ोताईं कि एक्की पैपेरे, पापन करां मन फिराने सेइं परमेशरेरे स्वर्गदूतां केरे सामने बड़ी खुशी मनाई गाचे।”
| أَقُولُ لَكُمْ: هكَذَا يَكُونُ بَيْنَ مَلائِكَةِ اللهِ فَرَحٌ بِخَاطِئٍ وَاحِدٍ يَتُوبُ». | ١٠ |
11 यीशु फिरी होरि मिसाल दित्ती, “केन्ची मैनेरां दूई मट्ठां थियां।
| وَقَالَ: «كَانَ لإِنْسَانٍ ابْنَانِ. | ١١ |
12 तैन मरां निकड़े मट्ठे अपने बव्वे सेइं ज़ोवं, ‘हे बाजी जेइदाती मां ज़ै मेरो हिस्सो बनते तै मीं दे।’ तैनी दुइने हिस्सो बेंटतां दित्तो।
| فَقَالَ أَصْغَرُهُمَا لأَبِيهِ: يَا أَبِي، أَعْطِنِي الْحِصَّةَ الَّتِي تَخُصُّنِي مِنَ الْمِيرَاثِ! فَقَسَمَ لَهُمَا كُلَّ مَا يَمْلِكُهُ. | ١٢ |
13 थोड़े दिहैड़ना पत्ती निकड़े मट्ठे अपनू सब किछ जेइदात होरि मुलखे जो नी, ते बुरे कम्मन मां लुट्टाई।
| وَبَعْدَ بِضْعَةِ أَيَّامٍ، جَمَعَ الاِبْنُ الأَصْغَرُ كُلَّ مَا عِنْدَهُ، وَمَضَى إِلَى بَلَدٍ بَعِيدٍ. وَهُنَالِكَ بَذَّرَ حِصَّتَهُ مِنَ الْمَالِ فِي عِيشَةِ الْخَلاعَةِ. | ١٣ |
14 ज़ैखन तैनी सब किछ मुकेइ छ़ड्डू त तैस मुलखे मां बड़ो काल पेव, ते तैस कां खाने जो किछ न राऊं।
| وَلكِنْ لَمَّا أَنْفَقَ كُلَّ شَيْءٍ، اجْتَاحَتْ ذلِكَ الْبَلَدَ مَجَاعَةٌ قَاسِيَةٌ، فَأَخَذَ يَشْعُرُ بِالْحَاجَةِ. | ١٤ |
15 तैखन तै तैस मुलखेरे एक्की रानेबाले कां कम तोपने पुज़ो। तैनी तै अपने ऊडारन मां सूर च़ारनेरे कम्मे लाव।
| فَذَهَبَ وَالْتَحَقَ بِوَاحِدٍ مِنْ مُوَاطِنِي ذلِكَ الْبَلَدِ، فَأَرْسَلَهُ إِلَى حُقُولِهِ لِيَرْعَى خَنَازِيرَ. | ١٥ |
16 तैड़ी तै बड़ो ढ्लुखोरो थियो, तै तैन खाने मां राज़ी थियो ज़ैन सूर खाते थिये, किजोकि तैस केन्चे किछ खाने जो न दित्तू।
| وَكَمِ اشْتَهَى لَوْ يَمْلأُ بَطْنَهُ مِنَ الْخُرْنُوبِ الَّذِي كَانَتِ الْخَنَازِيرُ تَأْكُلُهُ، فَمَا أَعْطَاهُ أَحَدٌ! | ١٦ |
17 तैखन तैस समझ़ आई ते ज़ोने लगो, ‘मेरे बाजी केरे मज़दूर रेज़तां रोट्टी खातन, पन अवं इड़ी फाके लोरोईं मरने।
| ثُمَّ رَجَعَ إِلَى نَفْسِهِ، وَقَالَ: مَا أَكْثَرَ خُدَّامَ أَبِي الْمَأْجُورِينَ الَّذِينَ يَفْضُلُ عَنْهُمُ الْخُبْزُ، وَأَنَا هُنَا أَكَادُ أَهْلِكُ جُوعاً! | ١٧ |
18 मीं खड़े उठतां अपने बाजी कां गानूए ते तैस सेइं ज़ोनूए हे बाजी अवं परमेशरेरी नज़री मां ते तुश्शी नज़री मां पापी आईं।
| سَأَقُومُ وَأَرْجِعُ إِلَى أَبِي، وَأَقُولُ لَهُ: يَا أَبِي، أَخْطَأْتُ إِلَى السَّمَاءِ وَأَمَامَكَ؛ | ١٨ |
19 हुनी अवं एस काबल त नईं, कि तुश्शू मट्ठू भोइ, पन मीं भी अपने मज़दूर मां रखा।’”
| وَلا أَسْتَحِقُّ بَعْدُ أَنْ أُدْعَى ابْناً لَكَ: اجْعَلْنِي كَوَاحِدٍ مِنْ خُدَّامِكَ الْمَأْجُورِينَ! | ١٩ |
20 “बस्सा, तैनी तै मुलख शारो ते वापस अपने बाजी कां च़लो, ते हेजू तै बड़े दूरे थियो, ते तैसेरे बाजे तै लाव ते तैसेरे बाजी तैस पुड़ बड़ो तरस अव, ते तै दौवड़तो अपने मट्ठे कां जेव, ते तैन गले लाव ते बड़ो खुशी भोव।
| فَقَامَ وَرَجَعَ إِلَى أَبِيهِ. وَلكِنَّ أَبَاهُ رَآهُ وَهُوَ مَازَالَ بَعِيداً، فَتَحَنَّنَ، وَرَكَضَ إِلَيْهِ وَعَانَقَهُ وَقَبَّلَهُ بِحَرَارَةٍ. | ٢٠ |
21 मट्ठे अपने बाजी सेइं ज़ोवं, ‘ए बाजी अवं परमेशरेरी नज़री मां ते तुश्शी नज़री मां पापी आईं। हुनी अवं एस काबल त नईं कि, अपने आपे जो तुश्शू मट्ठू ज़ोई।’
| فَقَالَ لَهُ الاِبْنُ. يَا أَبِي، أَخْطَأْتُ إِلَى السَّمَاءِ وَأَمَامَكَ، وَلا أَسْتَحِقُّ بَعْدُ أَنْ أُدْعَى ابْناً لَكَ. | ٢١ |
22 पन बाजे अपने नौकरन सेइं ज़ोवं, ‘लूश केरा ते सेब्भन करां पेइले रोड़ां लिगड़ां एस मट्ठे लुवाथ, ते एसेरे हथ्थे आंवठी ते पावन बूट लुवाथ।
| أَمَّا الأَبُ فَقَالَ لِعَبِيدِهِ: أَحْضِرُوا سَرِيعاً أَفْضَلَ ثَوْبٍ وَأَلْبِسُوهُ، وَضَعُوا فِي إِصْبَعِهِ خَاتِماً وَفِي قَدَمَيْهِ حِذَاءً. | ٢٢ |
23 ते अक जानवर मारो ते बड़ी धाम बनेइतां बड़ी खुशी मनाई।
| وَأَحْضِرُوا الْعِجْلَ الْمُسَمَّنَ وَاذْبَحُوهُ؛ وَلْنَأْكُلْ وَنَفْرَحْ: | ٢٣ |
24 किजोकि मेरू मट्ठू ज़ैन ज़ेन्च़रे मेरि जोरू थियूं, अज़ ज़ींतू भोरूए, हेरोरू थियो, ते मैलोरूए।’ बस्सा तैना खुशी मनाने लगे।”
| فَإِنَّ ابْنِي هَذَا كَانَ مَيِّتاً فَعَاشَ، وَكَانَ ضَائِعاً فَوُجِدَ. فَأَخَذُوا يَفْرَحُونَ! | ٢٤ |
25 “तेइस बड़ू मट्ठू ज़ैन ऊडारे मां कम केरतां घरजो ओरू थियूं ज़ैखन तै घरे नेड़े पुज़ो त तैनी गीतां केरि त नच़नेरी शौर शुनी।
| وَكَانَ ابْنُهُ الأَكْبَرُ فِي الْحَقْلِ. فَلَمَّا جَاءَ وَاقْتَرَبَ مِنَ الْبَيْتِ، سَمِعَ مُوسِيقَى وَرَقْصاً. | ٢٥ |
26 तैनी अक नौकर कुजाव ते तैस पुच़्छ़ू, ‘ए शौर कीजेई लोरी भोने?’
| فَدَعَا وَاحِداً مِنَ الْخُدَّامِ وَاسْتَفْسَرَهُ مَا عَسَى أَنْ يَكُونَ ذلِكَ. | ٢٦ |
27 नौकरे तैस सेइं ज़ोवं, ‘तेरो निकड़ो ढ्ला वापस घरे ओरोए ते तेरे बाजे अक जानवर मैरतां धाम बनोरीए, किजोकि तै ठीक ठाक घरे पुज़ोरोए।’
| فَأَجَابَهُ: رَجَعَ أَخُوكَ، فَذَبَحَ أَبُوكَ الْعِجْلَ الْمُسَمَّنَ لأَنَّهُ اسْتَعَادَهُ سَالِماً! | ٢٧ |
28 पन तैस मैनेरू बड़ू मट्ठू नाराज़ भोवं ते अन्तर घरे मां भी न लगो एजने, पन तैसेरो बाजी बेइर अव, ते तैस मिठांनेरी कोशिश की, कि घरे अन्तर एज्जे।
| وَلكِنَّهُ غَضِبَ وَرَفَضَ أَنْ يَدْخُلَ. فَخَرَجَ أَبُوهُ وَتَوَسَّلَ إِلَيْهِ. | ٢٨ |
29 बडे मट्ठे अपने बाजी सेइं ज़ोवं, ‘हेरा अवं केत्रे सालां केरि देंती तुश्शी सेवा केरने लोरोईं, ते कधे तुश्शो हुक्म नईं मोड़ोरो ते तुसेईं कधे कोई छ़ेड़ू नईं दित्तोरोए कि अवं भी अपने दोस्तन सेइं खुशी मनेईं।
| غَيْرَ أَنَّهُ رَدَّ عَلَى أَبِيهِ قَائِلاً: هَا أَنَا أَخْدِمُكَ هذِهِ السِّنِينَ الْعَدِيدَةَ، وَلَمْ أُخَالِفْ لَكَ أَمْراً، وَلكِنَّكَ لَمْ تُعْطِنِي وَلَوْ جَدْياً وَاحِداً لأَفْرَحَ مَعَ أَصْدِقَائِي. | ٢٩ |
30 पन ज़ैखन तुश्शू निकड़ू मट्ठू अपनू सब किछ लुटेइतां वापस अव, त तैसेरेलेइ जानवर मारो ते अक बड़ी धाम बनाई।’
| وَلكِنْ لَمَّا عَادَ ابْنُكَ هَذَا الَّذِي أَكَلَ مَالَكَ مَعَ الْفَاجِرَاتِ، ذَبَحْتَ لَهُ الْعِجْلَ الْمُسَمَّنَ! | ٣٠ |
31 तैसेरो बाजी ज़ोने लगो, ‘मेरा मट्ठां तू त मीं कां आस ते ज़ैन किछ मीं कांए तैन सब तेरूए।
| فَقَالَ لَهُ: يَا بُنَيَّ، أَنْتَ مَعِي دَائِماً، وَكُلُّ مَا أَمْلِكُهُ هُوَ لَكَ! | ٣١ |
32 पन असेईं खुशी मनानी ज़रूरी थी किजोकि तेरो ए निकड़ो ढ्ला ज़ै ज़ेन्च़रे मेरि जोरो थियो, अज़ ज़ींतो भोरोए, हेरोरो थियो ते अज़ मैलोरोए।’”
| وَلكِنْ كَانَ مِنَ الصَّوَابِ أَنْ نَفْرَحَ وَنَبْتَهِجَ، لأَنَّ أَخَاكَ هَذَا كَانَ مَيِّتاً فَعَاشَ، وَكَانَ ضَالاً فَوُجِدَ!» | ٣٢ |
