ইয়োবের বিবরণ 29
Job vervolgde zijn rede, en sprak
Ach, was ik als in vroeger maanden, In de tijd, toen God mij behoedde,
Toen Hij zijn lamp boven mijn hoofd liet stralen, En ik bij zijn licht door de duisternis ging;
Zoals ik was in mijn beste dagen Toen God mijn tent nog beschutte!
Toen de Almachtige nog met mij was, Mijn kinderen mij nog omringden;
Toen mijn voeten zich baadden in boter, De rots, waar ik stond, beken olie liet stromen;
Als ik uitging naar de poort van de stad, En op het plein mijn zetel liet zetten:
8 ৮ যুবকেরা আমায় দেখল এবং তারা সম্মানে আমার থেকে দূরত্ব বজায় রাখত এবং বৃদ্ধেরা আমার জন্য উঠে দাঁড়াত।
Trokken de jongemannen zich terug, zodra ze mij zagen, Rezen de grijsaards op en bleven staan,
Staakten de edelen hun gesprek En legden de hand op hun mond.
De stem der leiders verstomde, Hun tong kleefde aan hun gehemelte vast;
Toen het oor, dat het hoorde, mij gelukkig prees En het oog, dat het zag, mij bijval schonk!
12 ১২ কারণ আমি দরিদ্র লোকদের উদ্ধার করতাম যারা কষ্টে চিত্কার করত এবং যার কেউ নেই সেই পিতৃহীনকেও সাহায্য করতাম।
Want ik hielp den arme, die om bijstand riep, Den wees, die geen helper meer had;
Dien de ondergang dreigde, zegende mij, Het hart der weduwe vrolijkte ik op;
14 ১৪ আমি ধার্ম্মিকতা পরতাম এবং এটা আমায় ঢাকত; আমার ন্যায়বিচার কাপড়ের মত ছিল এবং একটা পাগড়ির মত ছিল।
Rechtschapenheid trok ik aan als een kleed, Mijn gerechtigheid als een mantel en kroon.
Ik was de ogen voor blinden, De voeten voor kreupelen;
Voor armen was ik een vader, Voor onbekenden onderzocht ik het pleit.
Maar den boosdoener brak ik de tanden, En rukte hem de prooi uit zijn kaken.
Ik dacht bij mijzelf: Oud zal ik sterven Mijn dagen zullen talrijk zijn als het zand;
Mijn wortel zal openstaan voor het water, De dauw op mijn takken vernachten;
Mijn eer blijft steeds nieuw, Mijn boog wint aan jeugdige kracht in mijn hand!
Ze luisterden zwijgend naar mij En wachtten mijn beslissing af;
Had ik uitgesproken, dan nam niemand het woord, Maar mijn rede druppelde op hen neer.
23 ২৩ তারা যেমন বৃষ্টির জন্য, তেমনি আমার জন্যও সবদিন অপেক্ষা করত; শেষের বর্ষার মত তারা আমার কথা পান করত।
Ze verlangden naar mij als naar regen, Met open mond als naar een late bui.
Lachte ik hun toe, ze durfden het niet geloven, En vingen het stralen van mijn aangezicht op.
25 ২৫ আমি তাদের পথ ঠিক করতাম এবং তাদের প্রধানের মত বসতাম; আমি রাজার মত বাঁচতাম তার সৈন্যদলে, ঠিক একজন ব্যক্তির মত যে শোক সভায় শোকার্তদের সান্ত্বনা দেয়।
Bezocht ik hen, ik zat bovenaan, Troonde als een vorst bij zijn troepen, als een die treurenden troost.
