< Aisaia 17 >

1 Hina Gode da amane sia: i “Dama: sagase da moilai bai bagadedafa agoane bu hame ba: mu. E da wadela: lesi dagoi, isu legesu agoane ba: mu.
Weissagung über Damask. Siehe, hinweggenommen ist Damask, so daß es keine Stadt mehr ist, und ist zum Trümmerhaufen verfallen.
2 Silia moilai bai bagade huluane da wadela: lesi dagoiba: le, amo ganodini fa: no ahoanu dunu da hamedafa esalumu. Sibi amola bulamagau fawane da amo ganodini gisi manu, amola amo enoga sefasimu da hamedei ba: mu.
Verlassen sind Aroers Städte, für Herden sind sie, und sie lagern sich und niemand scheucht sie auf.
3 Isala: ili fi amo gaga: mu da hamedei ba: mu, amola Silia hina bagade da Dama: sagase moilai bai bagade ganodini hame ba: mu. Silia dunu bagahamedafa esalebe da Isala: ili dunu defele, gogosia: i dafawane ba: mu. Na, Hina Gode Bagadedafa, da sia: i dagoi.”
Zu Ende ist die Festung aus Ephraim und das Königreich aus Damask, und Arams Überrest wird wie die Herrlichkeit von Israels Söhnen! spricht Jehovah der Heerscharen.
4 Hina Gode da amane sia: i, “Isala: ili fi da wali gasa bagade. Be eso da misunu, amoga ilia gasa da ebelei dagoi ba: mu, amola ilia bagade gagui hou da afadenene, hamedafa gagui agoane ba: mu.
Und an jenem Tag geschieht, daß Jakobs Herrlichkeit verarmt und seines Fleisches Fett wird mager.
5 Isala: ili da gagoma ifabi Lefa: ime soge ganodini amoga gagoma da faili, hedofale, nabado agoane dialebe agoane ba: mu.
Und sein wird es, wie wenn einer die Ernte sammelt, die stehende Saat, und sein Arm die Ähren erntet, so wird es sein, wie wenn einer im Talgrunde Rephaim Ähren aufliest.
6 Dunu bagahame fawane esalebe ba: mu. Isala: ili soge da olife ifa amoga fage huluane da fai dagoi, be ifa gadodili fage afae afae o dudu amoda amoga fage afae afae dialebe, ea dunu fi da agoaiwane ba: mu. Na, Isala: ili Hina Gode, da sia: i dagoi.”
Und eine Nachlese verbleibt darin, wie beim Abschlagen der Oliven zwei, drei Beeren an des Gipfels Spitze, vier, fünf im Geäst des Fruchtbaumes, spricht Jehovah, der Gott Israels.
7 Amo eso da doaga: sea, Isala: ili dunu da ilia Hahamosu dunu, Hadigi Isala: ili Gode Ema sinidigili, E da ili fidima: ne Ema adole ba: mu.
Am selben Tage schaut aus der Mensch nach Dem, so ihn gemacht, und seine Augen sehen auf den Heiligen Israels.
8 Ilia da wali ‘oloda’ ilia loboga hamoi (amo da ogogosu uda ‘gode’ liligi A: sela dawa: digisu liligi amola amoga gabusiga: manoma gobemusa: hamoi) amoga dafawaneyale dawa: sa. Be amo esoga ilia da amo hou fisimu.
Und er schaut nicht aus auf die Altäre, die seine Hände gemacht, noch sieht er auf das, was seine Finger gemacht, und auf Ascheren und Sonnensäulen.
9 Amo eso da doaga: sea, noga: le gaga: i moilai da fisi dagoi ba: mu. Amola Haifa: ide amola A: moulaide dunu da musa: Isala: ili dunuma hobea: iba: le, ilia moilai bai bagade da fisi dagoi amola wadela: lesi dagoi ba: i, amo defele, Isala: ili moilai bai bagade da wadela: lesi dagoi ba: mu.
An jenem Tage sind die Städte seiner Stärke wie Verlassenes des Forstes und des Gipfels, das sie verlassen vor den Söhnen Israels und sind Wüstenei.
10 Isala: ili fi dunu! Dilia da Gode, dilia Gaga: su dunu, E da igi bagadedafa agoane dili gaga: sa, amo dilia da gogolei. Be Ema mae dawa: le, dilia da ga fi ogogosu ‘gode’ liligi ilima sia: ne gadomusa: , sema ifabi bugisa.
Weil du vergessen den Gott deines Heils, und des Felsen deiner Stärke nicht gedacht hast, darum wirst du liebliche Pflanzen anpflanzen, aber du wirst es besäen mit des Fremden Reben.
11 Be fedege agoane, amo bugi da hahabe dilia bugi amo ganodini sono heda: le, fage legela: loba, dilia da fage faimu hame ba: la: loba. Be bidi hamosu amola maedafa uhima: ne se nabasu fawane ba: mu.
Am Tage bringst du deine Pflanzen zum Wachsen, und am Morgen blüht deine Saat: Der Erntehaufen am Tage des Erbes und ein verzweifelter Schmerz.
12 Gasa bagade dunu fifi asi gala da gasa bagade fili, gegemusa: manebeba: le, hano wayabo bagade ea gafului bagade sia: defele naba.
Wehe! Ein Getobe vieler Völker, wie das Getobe von Meeren toben sie, und ein Tosen von Volksstämmen, wie gewaltiger Wasser Tosen tosen sie.
13 Ilia da hano gafului foga ahoabe defele manebe, be Gode da gagabole sia: beba: le, ilia da sinidigili hobeasa. Ilia da osobo su o gisi bioi, foga mini asi, amo ea ahoabe defele ba: sa.
Wie Tosen vieler Wasser tosen die Volksstämme; und Er droht ihm und von ferne flieht er und wird gejagt, wie Spreu der Berge vor dem Wind, wie vor dem Sturmwind der Staubwirbel.
14 Daeya ilia manebeba: le, dunu huluane da beda: i bagade. Be hahabe doaga: sea, ilia da asi dagoi ba: mu. Nowa da ninia soge wadela: lesili, liligi huluane lamusa: dawa: sea, da agoaiwane wadela: lesili hamedafa ba: mu.
Zur Zeit des Abends, und siehe, da ist Bestürzung; bevor es Morgen wird, ist keiner da. Das ist das Teil, das unseren Plünderern wird, und das Los unserer Räuber.

< Aisaia 17 >