Zəbur 137

1 Babil torpağında olanda Sionu yada salardıq, Çay kənarında oturaraq ağlayardıq,

На водама вавилонским сеђасмо и плакасмо опомињући се Сиона.

2 Liralarımızı söyüd ağaclarından asardıq.

О врбама сред њега вешасмо харфе своје.

3 Bizi əsir edənlər Nəğmə oxumağımızı əmr edirdilər, Bizə zülm verənlər Onları şənləndirməyimizi istəyirdilər, «Bizim üçün Sion nəğmələrini oxuyun» deyirdilər.

Онде искаху који нас заробише да певамо, и који нас оборише да се веселимо: "Певајте нам песму сионску."

4 Axı yad ölkədə Rəbbin nəğmələrini necə oxuyaq?

Како ћемо певати песму Господњу у земљи туђој?

5 Ey Yerusəlim, əgər səni unutsam, Qoy sağ əlim qurusun.

Ако заборавим тебе, Јерусалиме, нека ме заборави десница моја.

6 Ey Yerusəlim, Səni anmasam, ən böyük sevincim olmasan, Qoy dilim damağıma yapışsın.

Нека прионе језик мој за уста моја, ако тебе не успамтим, ако не уздржим Јерусалима сврх весеља свог.

7 Ya Rəbb, Edomluları bir yada sal, Məğlubiyyət günü Yerusəlimdən danışırdılar, Deyirdilər: «Gəlin oranı uçuraq, təməlindən dağıdaq!»

Напомени, Господе, синовима Едомовим дан јерусалимски, кад говорише: Раскопајте, раскопајте га до темеља.

8 Ey Babil qızı, xaraba qalacaqsan. Bizə etdiyinin əvəzini sənə verən qoy bəxtiyar olsun!

Кћери вавилонска, крвницо, благо ономе ко ти плати за дело које си нама учинила!

9 Körpələrini daşa çırpıb öldürən bəxtiyar olsun!

Благо ономе који узме и разбије децу твоју о камен.