Zəbur 137

1 Babil torpağında olanda Sionu yada salardıq, Çay kənarında oturaraq ağlayardıq,

Junto dos rios de Babilônia, ali nos assentamos e choramos, quando nos lembramos de Sião:

2 Liralarımızı söyüd ağaclarından asardıq.

Sobre os salgueiros que há no meio dela, penduramos as nossas harpas.

3 Bizi əsir edənlər Nəğmə oxumağımızı əmr edirdilər, Bizə zülm verənlər Onları şənləndirməyimizi istəyirdilər, «Bizim üçün Sion nəğmələrini oxuyun» deyirdilər.

Pois lá aqueles que nos levaram cativos, nos pediam uma canção; e os que nos destruiram, que os alegrassemos, dizendo; cantai-nos uma das canções de Sião

4 Axı yad ölkədə Rəbbin nəğmələrini necə oxuyaq?

Como cantaremos a canção do Senhor em terra estranha?

5 Ey Yerusəlim, əgər səni unutsam, Qoy sağ əlim qurusun.

Se eu me esquecer de ti, ó Jerusalém, esqueça-se a minha direita da sua destreza.

6 Ey Yerusəlim, Səni anmasam, ən böyük sevincim olmasan, Qoy dilim damağıma yapışsın.

Se me não lembrar de ti, apegue-se-me a língua ao meu paladar; se não prefiro Jerusalém à minha maior alegria.

7 Ya Rəbb, Edomluları bir yada sal, Məğlubiyyət günü Yerusəlimdən danışırdılar, Deyirdilər: «Gəlin oranı uçuraq, təməlindən dağıdaq!»

Lembra-te, Senhor, dos filhos de Edom no dia de Jerusalém, que diziam: Descobri-a, descobri-a até aos seus alicerces.

8 Ey Babil qızı, xaraba qalacaqsan. Bizə etdiyinin əvəzini sənə verən qoy bəxtiyar olsun!

Ah! filha de Babilônia, que vais ser assolada; feliz aquele que te retribuir o pago que tu nos pagaste a nós.

9 Körpələrini daşa çırpıb öldürən bəxtiyar olsun!

Feliz aquele que pegar em teus filhos e der com eles pelas pedras.