< Zəbur 137 >

1 Babil torpağında olanda Sionu yada salardıq, Çay kənarında oturaraq ağlayardıq,
Psalmus David, propter Hieremiam. Super flumina Babylonis, illic sedimus et flevimus: cum recordaremur Sion:
2 Liralarımızı söyüd ağaclarından asardıq.
In salicibus in medio eius, suspendimus organa nostra.
3 Bizi əsir edənlər Nəğmə oxumağımızı əmr edirdilər, Bizə zülm verənlər Onları şənləndirməyimizi istəyirdilər, «Bizim üçün Sion nəğmələrini oxuyun» deyirdilər.
Quia illic interrogaverunt nos, qui captivos duxerunt nos, verba cantionum: Et qui abduxerunt nos: Hymnum cantate nobis de canticis Sion.
4 Axı yad ölkədə Rəbbin nəğmələrini necə oxuyaq?
Quomodo cantabimus canticum Domini in terra aliena?
5 Ey Yerusəlim, əgər səni unutsam, Qoy sağ əlim qurusun.
Si oblitus fuero tui Ierusalem, oblivioni detur dextera mea.
6 Ey Yerusəlim, Səni anmasam, ən böyük sevincim olmasan, Qoy dilim damağıma yapışsın.
Adhaereat lingua mea faucibus meis, si non meminero tui: Si non proposuero Ierusalem, in principio laetitiae meae.
7 Ya Rəbb, Edomluları bir yada sal, Məğlubiyyət günü Yerusəlimdən danışırdılar, Deyirdilər: «Gəlin oranı uçuraq, təməlindən dağıdaq!»
Memor esto Domine filiorum Edom, in die Ierusalem: Qui dicunt: Exinanite, exinanite usque ad fundamentum in ea.
8 Ey Babil qızı, xaraba qalacaqsan. Bizə etdiyinin əvəzini sənə verən qoy bəxtiyar olsun!
Filia Babylonis misera: beatus, qui retribuet tibi retributionem tuam, quam retribuisti nobis.
9 Körpələrini daşa çırpıb öldürən bəxtiyar olsun!
Beatus, qui tenebit, et allidet parvulos suos ad petram.

< Zəbur 137 >