Zəbur 137

1 Babil torpağında olanda Sionu yada salardıq, Çay kənarında oturaraq ağlayardıq,

われらバビロンの河のほとりにすわり シオンをおもひいでて涙をながしぬ

2 Liralarımızı söyüd ağaclarından asardıq.

われらそのあたりの柳にわが琴をかけたり

3 Bizi əsir edənlər Nəğmə oxumağımızı əmr edirdilər, Bizə zülm verənlər Onları şənləndirməyimizi istəyirdilər, «Bizim üçün Sion nəğmələrini oxuyun» deyirdilər.

そはわれらを虜にせしものわれらに歌をもとめたり 我儕をくるしむる者われらにおのれを歓ばせんとて シオンのうた一つうたへといへり

4 Axı yad ölkədə Rəbbin nəğmələrini necə oxuyaq?

われら外邦にありていかでヱホバの歌をうたはんや

5 Ey Yerusəlim, əgər səni unutsam, Qoy sağ əlim qurusun.

エルサレムよもし我なんぢをわすれなばわが右の手にその巧をわすれしめたまへ

6 Ey Yerusəlim, Səni anmasam, ən böyük sevincim olmasan, Qoy dilim damağıma yapışsın.

もしわれ汝を思ひいでず もしわれヱルサレムをわがすべての歓喜の極となさずばわが舌をわが腭につかしめたまヘ

7 Ya Rəbb, Edomluları bir yada sal, Məğlubiyyət günü Yerusəlimdən danışırdılar, Deyirdilər: «Gəlin oranı uçuraq, təməlindən dağıdaq!»

ヱホバよねがはくはヱルサレムの日にエドムの子輩がこれを掃除けその基までもはらひのぞけといへるを聖意にとめたまへ

8 Ey Babil qızı, xaraba qalacaqsan. Bizə etdiyinin əvəzini sənə verən qoy bəxtiyar olsun!

ほろぼさるべきバビロンの女よ なんぢがわれらに作しごとく汝にむくゆる人はさいはひなるべし

9 Körpələrini daşa çırpıb öldürən bəxtiyar olsun!

なんぢの嬰児をとりて岩のうへになげうつものは福ひなるべし