Zəbur 137

1 Babil torpağında olanda Sionu yada salardıq, Çay kənarında oturaraq ağlayardıq,

An den Strömen Babels, da saßen wir und weinten, indem wir Zions gedachten.

2 Liralarımızı söyüd ağaclarından asardıq.

An den Weiden, die dort waren, hingen wir unsere Zithern auf.

3 Bizi əsir edənlər Nəğmə oxumağımızı əmr edirdilər, Bizə zülm verənlər Onları şənləndirməyimizi istəyirdilər, «Bizim üçün Sion nəğmələrini oxuyun» deyirdilər.

Denn dort begehrten, die uns gefangen geführt, Lieder von uns, und unsere Peiniger Fröhlichkeit: “Singt uns eines von den Zionsliedern!”

4 Axı yad ölkədə Rəbbin nəğmələrini necə oxuyaq?

Wie könnten wir die Jahwe-Lieder singen auf dem Boden der Fremde!

5 Ey Yerusəlim, əgər səni unutsam, Qoy sağ əlim qurusun.

Wenn ich deiner vergesse, Jerusalem, so schrumpfe meine Rechte ein.

6 Ey Yerusəlim, Səni anmasam, ən böyük sevincim olmasan, Qoy dilim damağıma yapışsın.

Es klebe meine Zunge an meinem Gaumen, wenn ich deiner nicht gedenke, wenn ich nicht lasse Jerusalem meine höchste Freude sein!

7 Ya Rəbb, Edomluları bir yada sal, Məğlubiyyət günü Yerusəlimdən danışırdılar, Deyirdilər: «Gəlin oranı uçuraq, təməlindən dağıdaq!»

Gedenke, Jahwe, den Edomitern, den Unglückstag Jerusalems, die da riefen: “Nieder damit, nieder damit bis auf den Grund in ihr!”

8 Ey Babil qızı, xaraba qalacaqsan. Bizə etdiyinin əvəzini sənə verən qoy bəxtiyar olsun!

Tochter Babel, du Verwüsterin, wohl dem, der dir vergilt, was du uns angethan!

9 Körpələrini daşa çırpıb öldürən bəxtiyar olsun!

Wohl dem, der deine zarten Kinder packt und schmettert an den Felsen.