Zəbur 137

1 Babil torpağında olanda Sionu yada salardıq, Çay kənarında oturaraq ağlayardıq,

An Babels Strömen sitzen wir, jedoch wir weinen, denken wir an Sion.

2 Liralarımızı söyüd ağaclarından asardıq.

Wir hängen in den Weidenbüschen die Harfen auf.

3 Bizi əsir edənlər Nəğmə oxumağımızı əmr edirdilər, Bizə zülm verənlər Onları şənləndirməyimizi istəyirdilər, «Bizim üçün Sion nəğmələrini oxuyun» deyirdilər.

Denn unsere Zwingherrn fordern Lieder dort von uns und heitre Klänge unsere Peiniger: "Ein Lied von Sion singet uns!"

4 Axı yad ölkədə Rəbbin nəğmələrini necə oxuyaq?

Wie könnten wir ein Lied dem Herrn zu Ehren in fremdem Lande singen? -

5 Ey Yerusəlim, əgər səni unutsam, Qoy sağ əlim qurusun.

Vergeß ich dein, Jerusalem, verdorr mir meine Rechte!

6 Ey Yerusəlim, Səni anmasam, ən böyük sevincim olmasan, Qoy dilim damağıma yapışsın.

Die Zunge klebe mir am Gaumen, wenn ich nicht dein gedächte, wenn ich in größter Freude selbst das Los Jerusalems mir nicht zu Herzen nähme! -

7 Ya Rəbb, Edomluları bir yada sal, Məğlubiyyət günü Yerusəlimdən danışırdılar, Deyirdilər: «Gəlin oranı uçuraq, təməlindən dağıdaq!»

Gedenke, Herr, den Edomssöhnen den Tag Jerusalems, an dem sie riefen: "Zerstört, zerstört es gründlich!"

8 Ey Babil qızı, xaraba qalacaqsan. Bizə etdiyinin əvəzini sənə verən qoy bəxtiyar olsun!

Du Tochter Babels, du Verwüsterin! Heil dem, der dir vergilt, was du an uns verübt!

9 Körpələrini daşa çırpıb öldürən bəxtiyar olsun!

Heil dem, der deine Kindlein packt und an den Felsen schlägt!