Zəbur 137

1 Babil torpağında olanda Sionu yada salardıq, Çay kənarında oturaraq ağlayardıq,

Sur les rives des fleuves de Babylone, là nous nous assîmes, et nous pleurâmes au souvenir de Sion.

2 Liralarımızı söyüd ağaclarından asardıq.

Aux saules qui les bordent, nous suspendîmes nos harpes;

3 Bizi əsir edənlər Nəğmə oxumağımızı əmr edirdilər, Bizə zülm verənlər Onları şənləndirməyimizi istəyirdilər, «Bizim üçün Sion nəğmələrini oxuyun» deyirdilər.

car là nos maîtres nous demandaient des hymnes, nos oppresseurs des chants de joie. "Chantez-nous disaient-ils, un des cantiques de Sion!"

4 Axı yad ölkədə Rəbbin nəğmələrini necə oxuyaq?

Comment chanterions-nous l’hymne de l’Eternel en terre étrangère?

5 Ey Yerusəlim, əgər səni unutsam, Qoy sağ əlim qurusun.

Si je t’oublie jamais, Jérusalem, que ma droite me refuse son service!

6 Ey Yerusəlim, Səni anmasam, ən böyük sevincim olmasan, Qoy dilim damağıma yapışsın.

Que ma langue s’attache à mon palais, si je ne me souviens toujours de toi, si je ne place Jérusalem au sommet de toutes mes joies!

7 Ya Rəbb, Edomluları bir yada sal, Məğlubiyyət günü Yerusəlimdən danışırdılar, Deyirdilər: «Gəlin oranı uçuraq, təməlindən dağıdaq!»

Souviens-toi, Seigneur, pour la perte des fils d’Edom, du jour fatal de Jérusalem, où ils disaient: "Démolissez-la, démolissez-la, jusqu’en ses fondements!"

8 Ey Babil qızı, xaraba qalacaqsan. Bizə etdiyinin əvəzini sənə verən qoy bəxtiyar olsun!

Fille de Babel, vouée à la ruine, heureux qui te rendra le mal que tu nous as fait!

9 Körpələrini daşa çırpıb öldürən bəxtiyar olsun!

Heureux qui saisira tes petits et les brisera contre le rocher!