Zəbur 137

1 Babil torpağında olanda Sionu yada salardıq, Çay kənarında oturaraq ağlayardıq,

Babelin virtain tykönä me istuimme ja itkimme, kuin me Zionin muistimme.

2 Liralarımızı söyüd ağaclarından asardıq.

Kanteleemme me ripustimme pajuihin, jotka siellä olivat.

3 Bizi əsir edənlər Nəğmə oxumağımızı əmr edirdilər, Bizə zülm verənlər Onları şənləndirməyimizi istəyirdilər, «Bizim üçün Sion nəğmələrini oxuyun» deyirdilər.

Siellä he käskivät meidän veisata, jotka meitä vankina pitivät, ja iloita meidän itkussamme: Veisatkaat meille Zionin virsiä.

4 Axı yad ölkədə Rəbbin nəğmələrini necə oxuyaq?

Kuinka me veisaisimme Herran veisun vieraalla maalla?

5 Ey Yerusəlim, əgər səni unutsam, Qoy sağ əlim qurusun.

Jos minä unohdan sinua, Jerusalem, niin olkoon oikia käteni unohdettu.

6 Ey Yerusəlim, Səni anmasam, ən böyük sevincim olmasan, Qoy dilim damağıma yapışsın.

Tarttukoon kieleni suuni lakeen, ellen minä sinua muista, ellen minä tee Jerusalemia ylimmäiseksi ilokseni.

7 Ya Rəbb, Edomluları bir yada sal, Məğlubiyyət günü Yerusəlimdən danışırdılar, Deyirdilər: «Gəlin oranı uçuraq, təməlindən dağıdaq!»

Herra, muista Edomin lapsia Jerusalemin päivänä, jotka sanovat: repikäät maahan hamaan hänen perustukseensa asti.

8 Ey Babil qızı, xaraba qalacaqsan. Bizə etdiyinin əvəzini sənə verən qoy bəxtiyar olsun!

Sinä hävitetty tytär, Babel; autuas on, se joka sinulle kostaa, niinkuin sinä meille tehnyt olet.

9 Körpələrini daşa çırpıb öldürən bəxtiyar olsun!

Autuas on se, joka piskuiset lapses ottaa ja paiskaa kiviin.