Zəbur 137

1 Babil torpağında olanda Sionu yada salardıq, Çay kənarında oturaraq ağlayardıq,

By the rivers of Babylon, there we sat, and we also wept when we remembered Zion.

2 Liralarımızı söyüd ağaclarından asardıq.

Upon the willows in her midst had we hung up our harps.

3 Bizi əsir edənlər Nəğmə oxumağımızı əmr edirdilər, Bizə zülm verənlər Onları şənləndirməyimizi istəyirdilər, «Bizim üçün Sion nəğmələrini oxuyun» deyirdilər.

For there our captors demanded of us the words of song; and those that mocked us, joy, [saying, ] Sing for us one of the songs of Zion.

4 Axı yad ölkədə Rəbbin nəğmələrini necə oxuyaq?

How should we sing the song of the Lord on the soil of the stranger?

5 Ey Yerusəlim, əgər səni unutsam, Qoy sağ əlim qurusun.

If I forget thee, O Jerusalem, may my right hand forget—.

6 Ey Yerusəlim, Səni anmasam, ən böyük sevincim olmasan, Qoy dilim damağıma yapışsın.

May my tongue cleave to my palate if I do not remember thee: if I recall not Jerusalem at the head of my joy.

7 Ya Rəbb, Edomluları bir yada sal, Məğlubiyyət günü Yerusəlimdən danışırdılar, Deyirdilər: «Gəlin oranı uçuraq, təməlindən dağıdaq!»

Remember, O Lord, unto the children of Edom the day of Jerusalem; who said, Raze it, raze it, even to her very foundation.

8 Ey Babil qızı, xaraba qalacaqsan. Bizə etdiyinin əvəzini sənə verən qoy bəxtiyar olsun!

O daughter of Babylon, who art wasted: happy he, that repayeth thee thy recompense for what thou hast done to us.

9 Körpələrini daşa çırpıb öldürən bəxtiyar olsun!

Happy he, that seizeth and dasheth thy babes against the rock.